پوقانه برای صلح

خانم مبارز هندی آرندوتی رای طی سخنرانی‌ای به تاریخ ١٦ اگست ٢٠٠٤ در امریکا گفته بود:

«انجیویزه کردن سیاست خطری است که مقاومت را به یک شغل بانزاکت و معقول و باحقوق ماهیانه، از ساعت نه صبح تا پنج بعد از ظهر، تبدیل می‌کند. و گاه و بیگاه مزایایی هم اضافه می‌شود. مقاومت واقعی اما عواقب واقعی دارد و از حقوق ماهیانه هم خبری نیست... سهم واقعی ان.جی.او ها خاموش کردن خشم سیاسی مردم است. آنچه را که مردم بر اساس حق شان باید داشته باشند ان.جی.او ها بصورت خیرات و کمک میدهند.»

آنوقت این نکته مهم وی برای ما چندان مفهوم نبود، اما با هجوم هزاران ان.جی.او در افغانستان طی دهسال گذشته و فریب، نیرنگ و فساد شان به دقیق بودن این حرف خانم رای می‌شود پی برد.

مرد معتاد

چند روز قبل از کنار دریای کابل رد می‌شدم که یک جوان معتاد را درحالیکه از هوش رفته بود بین زباله ها دیدم. به او نزدیک شده نامش را پرسیدم، اما او قادر به حرف زدن نبود. دیدن این صحنه شدیدا بر روانم تاثیر گذاشت و این ایده در ذهنم تقویت شد که امریکا و غرب با مافیایی ساختن افغانستان، کشور ما را بدتر از دوران سیاه طالبان به بیراهه و بدبختی کشانیده اند، اما به لطف چینل های تبلیغاتی و تغییرات ظاهری پایتخت و شهرهای کشور، تعدادی قادر به درک این حقیقت تلخ نیستند و هنوز هم حضور امریکا را حیاتی می‌دانند.

عکسهایی از این جوان نگونبخت گرفتم که آنرا برای انتشار در سایت تان میفرستم تا شاید وجدان های بیداری را بتواند تکان دهد که در مقابل عوامل این سیهروزی جوانان ما در هر سطح ممکن دست به مبارزه زنند.

سندی که گلبدین امریکا را دوست خوانده

به تاریخ ٢٦ ثور ١٣٩٢ (١٦ می ٢٠١٣) حمله انتحاری‌ای در منطقه شاه شهید کابل دهها هموطن بی‌گناه ما را که اکثر شان کودکان بودند کشت. لعل محمد که از بدامنی های لوگر به کابل پناه آورده بود و می‌خواست خانواده‌اش در فضای نسبتا امن بسر برده اطفالش به مکتب بروند، دو جگرگوشه ده و سه ساله‌اش را درین حادثه از دست داد و به ماتم نشست.

مسئولیت این حمله جنایتکارانه را حزب اسلامی به عهده گرفت و آنرا گوشه‌ای از «جهاد ضدامریکایی» اش نام گذاشت. این حزب فاشیستی درحالی ادعای ضدامریکایی بودن می‌کند که بدنه اصلی رهبری آن در زیر سایه امریکا و غرب در کابل پست های مهم دولت پوشالی کرزی را از ارگ گرفته تا چندین ولایت کشور در دست دارند. هادی ارغندیوال، فاروق وردک، کریم خرم، حلیم فدایی، جمعه خان همدرد، وحیدالله سباوون و دیگر گلبدینی های مشهور همه روزه با امریکایی ها کله می‌جنبانند و دالر دریافت می‌کنند اما گلبدین جلاد از بستر نرم آی.اس.آی شعار «جهاد» علیه امریکا داده زیر این نام مردم عام ما را تباه می‌سازد.

سمیع الله صمیم وکیل فاسد فراه

عمر زاخیلوال، وزیر مالیه دولت فاسد کرزی به تاریخ ٢٣ ثور ١٣٩٢ چند تن از نمایندگان پارلمان را در معامله‌ای برای حفظ مقامش از ستیج به اصطلاح خانه‌ی ملت افشا کرد. هرچند او و دیگر مقامات پشتاره‌ای از سند در باره فساد، جنایت، خیانت و وطنفروشی های تک تک اعضای پارلمان در دست دارند، اما چون لازمه ادامه یک سیستم مافیایی همین است که یک غارتگر پشت و پناه غارتگر دیگر باشد، این افشاگری ندرتا صورت می‌گیرد. زاخیلوال نیز فقط چند تا را افشا کرد در حالیکه در باره گندیدگی های زورمندترین های این جمع فاسدان و جنگسالاران سکوت نمود چون شوردادن گنداب فساد فوری تشت های فساد و رسوایی خودش و دیگر همقطارانش را از بام خواهد انداخت.

تظاهرات حزب همبستگی

با درود بی پایان به حزب رزمنده و دلیر همبستگی افغانستان!

من یکی از ژورنالیست هایی هستم که بنا به دعوت شما از طریق رسانه‌ای که من کارمندش هستم (نامش محفوظ باشد) جهت تهیه گزارش به اکسیون ١٢ ثور شما آمدم و تا آخرین لحظات در صحنه حضور داشتم. واقعیت این است که بسیار دردسرها و مزاحمت هایی را در برابر شما دیدم ولی بنا به پرنسیب نشراتی‌ای که دامنگیر تمامی رسانه‌های وابسته است، نتوانستم حقایق را به نشر بسپارم به همین لحاظ خود را ناراحت احساس کرده و در برابر آنانی که شجاعانه در مقابل این غول ها می‌ایستند وظیفه خود دانستم تا چشم دیدم را بدون کم و کاست تا جایی که ذهنم یاری می‌کند منعکس سازم شاید این کوچکترین حقی باشد که من در ازای مردم و ملتم ادا می‌کنم.

جنگ کابل 1993

من یکی از درد دیده های این شهرم. هزاران کینه و بغض در سینه دارم. خانه‌ام را چور کردند، کوچه‌ام را به راکت بستند و فرزند عزیزم را از من گرفتند. من یک معلم بودم و حال برای یافتن لقمه نانی در یک دکانک کوچک در جاده میوند کابل مصروفم. با آغاز جنگ های گروه های مجاهدین در دهه هفتاد وظیفه‌ام را ترک گفتم و خانه نشین شدم. داستان زندگی من خم و پیچ های زیادی دارد که نمی‌شود در چند سطر آنرا گنجانید. می‌خواهم با نوشتن چند جمله کوتاه از شهامت و مردانگی اعضای حزب شما برای ایستادگی در برابر جنایات کاران جنگی و قاتلان اصلی مردم قدردانی کنم. انسانهای واقعی که دیوار سکوت را شکستید و خواب را از چشمان ارگ نشینان و چپاولگران جهادی ربودید. آنروز من با شما بودم اما کمی دور تر از شما.

anti-Tatcher protest in London following her death

درین روزها مرگ مارگرت تاچر نخستین صدراعظم زن انگلستان بین سالهای ١٩٧٩ تا ١٩٩٠ موجی از جشن و سرور را به دنبال داشته است. اگر از یکسو شخصیت های بدنام جهان چون دیوید کمرون، هنری کسینجر، تونی بلیر، گورباچف، لخ‌والسا، آنگلا مرکل، فرانسوا اولاند، اوباما، روپردت مرداک و دیگران بصورت اغراق آمیزی او را «زن آهنین» نامیده می‌ستایند از سویی زحمتکشان بریتانیا وی را عامل سیهروزی شان خوانده نفرین می‌کنند.

مطبوعات طراز اول بریتانیا و جهان تلاش دارند از تاچر چهره انسانی ارائه نمایند. دولت انگستان خلاف معمول با صرف ١٥ میلیون دالر برای او مراسم تدفین برگزار کرد. اما جمع وسیع از مردم انگستان در اولین ساعات بعد از مرگ او به جاده ها برآمده به جشن و پایکوبی پرداختند و او را به علت اقدامات ظالمانه مقابل کارگران آنکشور و در مجموع سیاست های جنایتکارانه اش در سطح جهان مورد تنفر قرار دادند. دههاهزار تن در شهرهای مختلف انگلستان، اسکاتلند و ایرلند که بیشترین رنج را از پیامدهای «تاچریزم» برده اند با بلند کردن پلاکارتهایی در ضدیت با او اکسیون هایی را راه انداختند.

قربانیان حملات طیارات بی پلوت در پاکستان

روزنامه «مک کلینچی» به تاریخ ٩ اپریل ٢٠١٣، محتویات یک سند محرمانه استخباراتی امریکا را فاش نمود که در آن گفته می‌شود حملات طیاره های بدون سرنشین (Drone) امریکا در مناطق مرزی آنکشور به اجازه و همکاری مستقیم آی.اس.آی صورت گرفته اند. این در حالیست که دولت پاکستان همیشه این عملیاتها را در لفظ محکوم نموده آنرا تعرض بر حاکمیت ارضی و مغایر با میثاق های بین‌المللی خوانده است.

راکت باران طیاره های بدون سرنشین نه تنها بین مردم پاکستان بلکه در سطح جهان همیشه اعتراضات وسیع را به دنبال داشته است و سازمانهای مدافع حقوق بشر آنرا به خاطر کشته شدن صدها غیرنظامی محکوم کرده اند. بنابر آمار دولت پاکستان تا حال حدود ٦٠٠ غیرنظامی درین حملات کشته شده اند. این اعتراضات باعث شده که ملل متحد با فرستادن تیمی تحت سرپرستی یک حقوق دان بریتانیایی به تحقیقاتی در مورد کشته های غیرنظامی آغاز نماید.

ظاهر طنین، نوکر روس که به دامان امریکا افتاد

آرشیو روزنامه «انیس» را مرور می‌کردم که توجهم به مقاله‌ی سلسله دار تحت عنوان «جنگ "مخفی" سی.آی.ای. علیه افغانستان» به قلم ظاهر طنین در شماره های اوایل سال ١٩٨٤ جلب شد. این روزنامه در آنزمان تحت عنوان «ارگان شورای مرکزی جبهه ملی پدروطن جمهوری دموکراتیک افغانستان» پخش می‌شد و بلندگوی تبلیغاتی رژیم پوشالی روس به شمار می‌رفت.

این نوشته از دو نگاه برایم قابل مکث بود. ابتدا از روی آن می‌شود به میزان عبودیت ظاهرطنین به بادار روسی‌اش پی برد که مقایسه آن با وضعیت مسخره کنونی او برای درک ماهیت اینگونه روشنفکران ضدمردمی آگاهی بخش است. ثانیا در آن نوشته حقایقی در باره دست اندازی ها و خرابکاری های سی.آی.ای. در کشورما بیان گردیده که امروز نیز کمافی‌السابق اما بصورت بی‌پرده تر و وسیعتر ادامه دارد ولی دیگر ظاهرطنین ها نمی‌خواهند آنرا ببینند.

قسمت دوم
جنایت امریکا در برابر سربازانش

چنانچه در قسمت اول این نوشته ذکر شد، تنها غیرنظامیان قربانی آزمایش های اتمی نبودند، بلکه در اکثر موارد قصدا از نیروهای نظامی به عنوان حیوانات لابراتواری استفاده می‌گردید تا تاثیرات مواد رادیواکتیفی در آنان مطالعه شود. در جولای ۱۹۵۱ کمیسیون انرژی اتمی (AEC) امریکا اجازه داد تا عساکر ارتش در مانور هایی که برای جنگ اتمی شبیه سازی شده بودند شرکت کنند. این مانور ها یا تمرینات نظامی به دو منظور صورت می‌گرفت: نخست؛ برای آماده ساختن ارتش در جنگ احتمالی اتمی، تا در صورت وقوع جنگ این عساکر تجربه کافی در میدان نبرد داشته باشند، دوم؛ ارزیابی وضعیت صحی و روانی این نظامیان پس از انفجار.

مقالات برگزیده

مقالات رسیده

هنر و ادبیات

از صفحات تاریخ ما

تعداد مهمانان حاضر: 301 نفر