- توضیحات
- نویسنده: فیروز
- رده: گزارش‌ها
۱۸ سنبله هر سال، در مرگ احمد شاه مسعود، مردم کابل شوک سال های بربریت تنظیمی را بار دیگر تجربه می‌کنند. جمعی از افراد بی‌بند و بار متعلق به شورای نظار با مستی و وحشت‌افکنی در سراسر شهر گشت‌زنی کرده باعث مزاحمت و نگرانی شهریان کابل می‌شوند. اکثر آنان به فیرهای هوایی می‌پردازند بدون اینکه نیروهای امنیتی جلو شانرا بگیرد و حتی بعضی وسایط نظامی و دولتی نیز شامل کاروان‌های آنان می‌باشند. اینان که زیر نام سوگواری برای مسعود به جاده ها می‌ریزند، حرکات شان بیشتر به جشن و پایکوبی شباهت دارد.
- توضیحات
- نویسنده: مشعل تابان
- رده: گزارش‌ها
چند دهه قبل افراد سنتی و عقب‌مانده اگر باسواد می‌شدند و به پوهنتون راه می‌یافتند، معمولا به انسان‌های آگاه و مترقی تبدیل شده و قادر بودند در تغییر افکار دیگر افراد جامعه نقش ایفا نمایند. بعد از حاکم شدن جانیان تنظیمی و طالبی در کشور، مکاتب و پوهنتون‌های ما به آن مراکز بنیادگرایی و جهالت تبدیل شد که به مراتب از فضای بیرون تاریک‌اندیش‌تر بوده و حتی افراد بیسواد و عامی، روشنتر و بهتر از محصلان بنیادگرا، اندیشه و قضاوت دارند.
- توضیحات
- نویسنده: ماریا و توفان
- رده: گزارش‌ها
به تاریخ ۳ سنبله ۱۳۹۶ بر «مسجد امام زمان» در خیرخانه شهر کابل توسط آدمخواران داعشی حمله صورت گرفت. هرچند، رسانه‌ها گزارش دادند که در این حادثه ۲۸ تن کشته و بیش از ۵۰ تن زخمی شده‌اند، اما شاهدان و فامیل‌های قربانیان تنها تعداد شهیدان را بیش از ۵۰ تن می‌گویند. پس از گذشت چهار روز، با جمعی به محل حادثه سر زدیم تا جویای حال بازماندگان این حادثه شویم. به درب مسجد که رسیدیم، دیوار را پر از عکس‌های شهیدان این حادثه دیدیم که هرکدام با شعارهایی عجین شده بودند. از پولیس کنار مسجد نشانی شماری از خانواده‌های قربانیان را خواستیم، ناگهان از جایش بلند شده و با دستش به‌طرف مردی که از کنار مسجد می‌گذشت، اشاره کرده گفت: «آن مرد، خانمش را در این حادثه از دست داده و دخترش نیز زخمی شده است.» با خودم گفتم، یافتن بستگان قربانیان در این سرزمین چقدر ساده است، لازم نیست حتا اندکی جستجو کنی، به هر سو که بنگری، مرد، زن و کودکی را می‌بینی که یکی از عزیزانش را از دست داده است.
- توضیحات
- نویسنده: ولی
- رده: گزارش‌ها
ننگرهار با آن که به‌ظاهر از جمله‌ی ولایات «پیشرفته» به شمار می‌رود اما فقر و ناداری در آن به‌سان محروم‌ترین ولایات دیگر بی‌داد می‌کند. حاکمیت جنایتکاران، غاصبان زمین، مافیا، اختطاف‌چیان... زندگی را بر بینوایان این ولایت تار ساخته است. در تمام ولایت ننگرهار یک قطعه زمین سفید باقی نمانده است. باندهای ظاهر قدریر، مسلم‌یار، گیلانی، حضرت علی، انجنیر غفار، گل‌کریم، موسی، حنیف گردیوال، زمان غمشریک و... با دیدن زمین خالی اسناد جعلی ساخته و آن را بدون درد سر غصب می‌کنند. اینان، حتا زمین مهاجرین در منطقه قاسم‌آباد دامنه کوه دامان را نیز غصب نمودند.
به همین دلیل اکثریت مردم تهی‌دست این ولایت در خیمه‌ها زندگی می‌کنند. پسران و دختران خردسال عموما پس از چاشت تا تاریک شدن هوا مصروف شغل‌هایی مانند رنگ کردن بوت و دست‌فروشی عمدتاً در باغ عمومی شهر بوده و مردان در‌صورتی‌که معتاد به مواد‌مخدر نباشند، با کودکان شان یکجا مصروف پیدا کردن لقمه نان اند. در چهره این اطفال فقر و گرسنگی از دور هویداست. جوانانی که به این باغ می‌آیند با اینان برخورد زشت داشته و حرف‌های کوچه بازاری می‌گویند که به یقین این نونهالان همین تربیه را گرفته و آینده شان تاریک خواهد بود.
در ذیل وضعیت زندگی عده‌ای از این اطفال را از زبان خود شان می‌نویسم که بیانگر وضعیت زندگی اغلب مردم افغانستان است.
- توضیحات
- نویسنده: نادر
- رده: گزارش‌ها
چاه آب، ولسوالی دورافتاده تخار که باشندگان بی‌دفاع آن سال‌هاست در پنجال‌های بشیر قانت، یکی از قومندانان حزب منفور گلبدین قرار دارند. بعد از آمدن راکتیار به کابل، سگان زنجیری‌اش در گوشه و کنار کشور منجمله بشیر قانت از غارهای شان بیرون شده یکبار دیگر دست به هرنوع جنایت و وحشیگری می‌زنند. نمونه‌ی بارز آن حادثه خونین امروز (جمعه؛ ۲۰ اسد ۱۳۹۶) است.
- توضیحات
- نویسنده: رحمت‌الله زیارکښ
- رده: گزارش‌ها
کارگران کوره‌های خشت‌پزی به‌سان دیگر زحمتکشان و کارگران زندگی دشوار و مشقت‌باری دارند. آنان مجبورند که ۳ صبح از خواب بیدار شده و در تابستان طاقت‌فرسای ننگرهار زیر آفتاب سوزان تا ۱۱ چاشت کار کنند. این کارگران در زندگی خود جز چند جوره کالا و یکی دو لحاف و دوشک کهنه چیز دیگری ندارند. اینان، گاه‌گاهی به‌خاطر افزایش مزد شان دست به اعتصاب می‌زنند، اما این اعتصابات با معامله‌گری منشی و اجاره‌دار (منشی و اجاره‌دار نیز از جمله کارگران اند اما با امتیازات و معاش بیشتر) به شکست مواجه می‌شوند.
- توضیحات
- نویسنده: نیک محمدپایدو
- رده: گزارش‌ها
پاده‌وان (معادل گاوچران) اسم شناخته شده در اکثریت ولایات شمالی افغانستان است. پاده‌وان کسسیست که باید سپیده‌دم گله گاوها و خرهای قریه را یکجا به چراگاه برده و شام پس به قریه برگرداند که البته شغلی نهایت کم درآمد است. در هر قریه ولایات شمالی و شمال شرق بصورت قطعی لااقل یکی دو فامیل زندگی خویش را با این کسب تامین می‌دارند.
- توضیحات
- نویسنده: همرزم
- رده: گزارش‌ها
کاسه‌های بزرگ پرآب در ژرفنای دره وسیع و دیوارهای سنگ رسوبی پوشیده از گیاه‌های رنگارنگ که آب نیلگون سد از آن فواره می‌کند به منظره نهایت زیبای طبیعی مبدل شده که چشم هر بیننده را به تماشا می‌کشاند. این حوض نیلی از قدمت جیولوژیکی برخوردار است اما ریشه مذهبی ندارد.(۱) بند امیر متشکل از ۶ بند زنجیره‌ای می‌باشد که در دامن سلسله‌کوه‌های بابا و هندوکش واقع گردیده و از شهر باستانی بامیان ۷۵ کیلومتر فاصله دارد.
- توضیحات
- نویسنده: هواخواهان حزب همبستگى در اروپا
- رده: گزارش‌ها
۷ و ۸ جولای ۲۰۱۷: سران بيست كشور بزرگ سرمايه‌داری در هامبورگ گرد هم آمدند تا پلان تازه تقسيم جهان را طرح‌ريزى و سياست تسلط‌گرایى و جنگ‌افروزى را در جهان وسعت بخشند. متخصصان، نمايندگان شرکت‌هاى اسلحه‌سازى، کارمندان دستگاه‌هاى استخباراتی، افراد باتجربه در جنگ‌هاى نيابتى و غير نيابتى در كشورهاى اشغال‌شده و صدها جنايتكار شناخته‌شده دیگر كه جهان را همواره در آتش جنگ مي‌سوزانند، در این نشست دعوت شده بودند. از سوی دیگر صد‌هزار تن معترض از گوشه و کنار اروپا به هامبورگ سرازیر شده علیه این نشست دست به تظاهرات زدند. شعار مرکزی این تظاهرات G20, Welcome to Hell! (سران بیست کشور بزرگ جهان، به جهنم خوش آمدید!) بود.
درين تظاهرات اکثر نهادها و سازمانهای ضد جنگ، احزاب چپ ، حقوق‌دانان، طرفداران صلح در دنياى بدون جنگ و سازمانهای کارگری اشتراك ورزیده بودند. پوليس آلمان با مجهزترين تكنولوژى روز عليه اين تظاهرات وسيع از خشونت ظالمانه كار گرفته تلاش ورزید که صداى مخالفان را خاموش سازد. با آن كه پوليس مانع ورود سيل مخالفان (G20) از كشور هاى هالند، فرانسه و بلژيك شد ولی نتوانست صداى مردم را خاموش و يا جلو شركت سیلی از معترضان را بگيرد.
- توضیحات
- نویسنده: حامد
- رده: گزارش‌ها
از همان اول صبح مسافران با یکدیگر حرف نزده و فقط با یک سلام کنار هم در موترها می‌نشینند. همگان با ترس و تشویش باید جهت رسیدن به مقصد، سفر پرخطر مسیر جلریز-راه مرگ و گریز- را بپیمایند.
جلریز در ۴۰ کیلومتری کابل و یکی از نزدیکترین ولسوالی‌های میدان‌وردک است که ناامنی و قربانی‌گرفتن‌هایش شهره عالم گشته و اما دادرسی هرگز نیافت. از جهت دیگر راه جلریز کوتاه‌ترین فاصله به ولایات مرکزی (بامیان، غور، دایکندی) و ولسوالی‌های دای‌مرداد، حصه اول و دوم بهسود میدان‌وردک می‌باشد که شاید هم در آینده شاهراه افغانستان مرکزی باشد.
مقالات برگزیده
مقالات رسیده
هنر و ادبیات
از صفحات تاریخ ما
تعداد مهمانان حاضر: 193 نفر