کامران میرهزار و کابل‌پرس

نوشته پرمحتوای «خاینان ملی زیر چتر وحدت ملی» را در سایت «حزب همبستگی افغانستان» می‌خواندم که همزمان یک نوشته رذیلانه در سایت «کابل‌پرس» منتشر شد که بهترین نمونه از گندیده‌فکری یک تعداد روشنفکران قومگرا و ضدملی را به نمایش می‌گذاشت. «کابل‌پرس» یک سایت تفرقه‌افکن و ضدمردمی است که توسط شخصی به نام کامران میرهزار از ناروی اداره می‌شود. این سایت که مرکز تجمع جمعی از شوونیست‌هاست، اکثرا با مطالب مغرضانه، از تیره‌روزی ملیت‌های محروم کشورما استفاده ابزاری نموده آنان را علیه این و آن قوم برمی‌انگیزند. اما نوشته‌ای در این سایت با آنچنان عکس‌العمل شدید هموطنان ما مواجه شد که نویسندگان مجبور به عقب‌نشینی شدند.

وحدت ملی

آتش سه دهه خانمانسوز، اشغال و تسلط رژیم‌های ضدمردمی در افغانستان تنور قومبازی را برای حاکمان خاین همیشه داغ نگه‌داشته و تجاوزگران غربی و ارتجاع منطقه نیز برای پیشبرد بی‌دردسرتر سیاست‌های منطقوی شان، این آتش را شعله‌ورتر می‌سازند. متاسفانه در این میان روشنفکران وابسته به دستگاه حاکم کاسه داغتر از آش بوده برای اهداف پلید ستمکاران تیوری می‌تراشند و نهایتاً در جهت تداوم حاکمیت ارتجاع و فروبردن افغانستان به‌سوی نفاق ملی و حتا خطر تجزیه نقش بغایت خاینانه ایفا می‌نمایند.

در طی بیش از سیزده سال اشغال افغانستان توسط امریکا، کشور ما به آزمایشگاه سلاح‌های گوناگون پنتاگون مبدل گردیده‌است. امریکا که بزرگترین صادرکننده سلاح در سطح جهان است،‌ تولیدات جدیدش را در افغانستان شغالی‌شده ما با دست باز و بدون هیچ‌گونه دغدغه‌ای امتحان می‌کند که این جنایاتش جان هزاران طفل و زن و مرد را گرفته و محیط زیست ما را به‌صورت وحشتناکی آلوده ساخته‌است.

«آنان تلاش به دفن مان کردند، بی‌خبر از آن که ما بذری هستیم که دوباره جوانه می‌زنیم.»

ضرب‌المثل مکزیکی
اعتراضات شهر اگوالا مکسیکو

در چند ماه اخیر، مردم به جاده‌های مکسیکو ریخته و خواهان برکناری دولت شده‌اند. مردم این کشور که از بی‌کفایتی دولت و حاکمیت باندهای موادمخدر به ستوه آمده‌اند، دست به اقدام‌های جدی زدند. به‌طور مثال در شهر مکسیکو، پایتخت این کشور، در ۸ نومبر ۲۰۱۴، معترضان تلاش به آتش‌کشیدن کاخ ریاست‌جمهوری نمودند؛ در ۹ نومبر، راه‌پیمایان میدان‌هوایی اکاپولکو در ایالت گویریرو را بستند و فردایش مقر حزب حاکم این ایالت را به آتش کشیدند.

این اعتراض‌ها در دادخواهی خون ۴۳ محصلی که توسط‌ کارتل‌های موادمخدر به دستور سیاستمداران فاسد به قتل رسیدند، راه‌اندازی شده‌اند. اما امروز، این اعتراض‌ها شکل گسترده‌ای را به‌خود گرفته و محدود به این یک مسئله نمانده‌است. مردم مکسیکو که بنابر سیاست‌های خاینانه‌ی دولت شان، منحیث «دهلیز عقبی» کشور امریکا به‌شمار می‌روند و زیر نام «تجارت آزاد» خون شان توسط دولت‌های اشغالگر امریکا و کانادا مکیده می‌شود، این بار به گفته خود شان معترضان می‌خواهند خزان مکسیکو را برپا کنند.

تراژیدی بوپال

یکی از پیامدهای استعمار چند صد ساله‌ی غربی‌ها بر کشورهای فقیر دنیا، عقب‌ماندگی، توسعه‌نیافتگی، قحطی و گرسنگی بود که زندگی هزاران انسان را در کشورهای جهان سوم به خطر انداخته است. استعمارگران در طول حاکمیت خود فقط دنبال غارت منابع و ثروت مستعمرات بودند و در تبانی با حاکمان فیودال و پوسیده فکر این مناطق مانع هر نوع پیشرفت مادی و فکری مردمان بومی گردیدند. هند هم از جمله سرزمین‌هایی بود که مردم آن قریب به سه صد سال زیر یوغ استعمار انگلیس خرد و خمیر شدند و اشغالگران انگلیسی هر سال پول هنگفتی را که نتیجه استعمار توده‌های هندی بود به کشور خود انتقال می‌دادند. در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی قحطی سختی گریبانگیر تعدادی از کشورهای آسیایی از جمله هندوستان شد و هزاران‌ انسان از فرط گرسنگی جان خود را از دست دادند. ایدیولوگ‌های استعمارگر اکثرا قحطی و کمبود غذا در هند و سایر کشورهای دنیا را به اضافه جمعیت، اقلیم نامناسب وغیره فکتورهای جانبی نسبت می‌دهند تا نقش استعماری و عقبگرای خود را در تاریخ گذشته این کشورها مغشوش نمایند.

تجاوز سگ‌ها بر زندانیان

با نشر اسناد شکنجه و بدرفتاری «سی.آی.ای» با زندانیان از سوی سناتور دایان فاینستاین، یکبار دیگر چهره کریه و جنایت‌پیشه دولت خون‌آشام امریکا برملا شد. با مرور سرسری این اسناد پی می‌برید که افراد استخدام‌شده در اداره «سیا» سادیست‌های وحشی اند که فقط با بستن و زدن و کشتن دیگران ارضا می‌شوند. کسی که تاریخ خونبار اشغالگری و دست‌درازی امریکا را مرور کرده باشد، به خوبی می‌داند که در هرگوشه جهان دیکتاتوری نظامی و حاکم امریکایی برای ارعاب مردم و سرکوب خیزش‌ها از شکنجه حیوانی همچون حربه‌ای استفاده می‌جوید. چیزی که در زمینه توجه مرا به خود جلب نمود، کتابی است به نام «تو نه باید بکشی» (Thou Shalt Not Kill) به قلم خبرنگار و سیاست‌مدار آلمانی یورگن تودینهوفر (Juergen Todenhoefer) که در آن خاطرات سفر خود از افغانستان و به‌خصوص زندان بگرام را شرح می‌دهد. یکچنین کتاب‌های افشاگر و مغایر با سیاست‌های امپریالیستی، ‌معمولا در میان انبوهی از کتاب‌های تبلیغاتی امریکا مدفون گردیده، به فراموشی سپرده می‌شوند.

رهبران حامی تروریزم

به تاریخ ١١ جنوری ٢٠١٥، خبرگزاری‌ها تصاویری از حاکمان جهان در پاریس را منتشر کردند، که در پیشاپیش تظاهرات میلیونی مردم فرانسه علیه تروریزم قدم برمی‌داشتند. بنیامین نتانیاهو - صدراعظم اسراییل، دیوید کامرون - صدراعظم انگلستان، آنگلا مرکل - صدراعظم آلمان، فرانسوا اولاند - رئیس جمهور فرانسه، نیکولای سارکوزی - رئیس جمهور سابق فرانسه و نمایندگان اکثر کشورهای دیگر و منجمله امریکا در این راهپیمایی شرکت نموده، علیه تروریزم شعار دادند.

عوام‌فریبی این حاکمان برای هر انسان آگاه مشمئزکننده و تنفرانگیز است. اینان در حالی شعارهای دروغین علیه تروریزم سر می‌دهند که خود حامی خونین‌ترین نوع تروریزم دولتی بوده، طی یک دهه گذشته، افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، مالی،‌ اوکراین، غزه و بسا مناطق دیگر جهان را به خاک و خون کشیده، صدها هزار انسان بی‌گناه را به کام مرگ فرو برده اند. براساس آمار نهادهای حقوق بشری، تنها در سال ٢٠١٤ حداقل ٧٦ هزار تن در سوریه کشته شده‌اند که عامل اصلی آن مداخلات بی‌شرمانه قدرت‌های غربی می‌باشد. در جنگ عراق بیش از یک میلیون تن از مردم بی‌گناه کشته شده‌اند و هنوزهم در شهرهای مختلف آن جوی خون روان است.

حکومت ع و غ

این روزها از رسانه‌های جمعی و شبکه‌های اجتماعی فقط دو کلمه به گوش می‌رسد «اعلان کابینه». مقامات نامحترم هم هرکدام بار بار وعده‌های دروغین به مردم می‌دهند. جامعه مدنی، پارلمان، جمعی از تحلیلگران کرایی و مطبوعات با پوره‌شدن صد روز نخست حکومت «وحشت ملی» فقط به کابینه تمرکز داده، طوری وانمود می‌سازند که کلید حل تیره‌بختی‌های مردم در اعلان کابینه نهفته‌است و با اعلان آن توده‌های مظلوم ‌ما از این حالت ابتر رهایی خواهند یافت. اینان بیش از صد روز است که ملت را در سرابی فرو برده به انتظار نشانده‌اند.

اعتراض‌های بلژیک

در پی وضع سیاست‌های ریاضتی که افزایش سن تقاعد، تثبیت معاش‌ها و کاهش خدمات عمومی توسط دولت جدید بلژیک، این کشور شاهد اعتراضات و گردهمایی‌های گسترده‌ای بود. از آن جمله می‌توان از تظاهرات کارگری ۶ نومبر ۲۰۱۴ که با فراخوان سندیکاهای کارگری و احزاب چپ در بروکسل سازماندهی شده بود، یادآوری نمود. در کنار شهروندان پایتخت، اعتراض‌کنندگان از نقاط مختلف بلژیک به بروکسل آمده بودند که تعداد شان به ۱۲۰ هزار نفر می‌رسید. تعداد کثیری از اشتراک‌کنندگان این گردهمایی را کارگران بندر آنتورپن و کارگران صنایع فولاد شارلوا تشکیل می‌دادند که حضور معلمان و محصلان این جمعیت عظیم معترضان را متنوع ساخته بود. برنامه ۵ ساله‌ای که برای اجرای سیاست‌های تعیین‌شده اتحادیه اروپا توسط چارلز میشل، صدراعظم جدید بلژیک، اجرا می‌شود، تعزیرهای اقتصادی است که برای عملی‌شدن آن باید به جیب کارگران چشم بدوزد. اما امواج اعتراضات پرشور کارگران، خواب این صدراعظم خوش‌خیال و دولت راست میانه‌ را حرام کرده‌اند.

کابوس داروین

بعد از سقوط اتحاد شوروی سابق و اقمارش، امریکا و متحدان غربی‌ آن بیش از هر زمان دیگر هیاهو راه انداخته، تبلیغات برپا کردند که بهترین و موفق‌ترین نوع نظام سیاسی دموکراسی‌های لیبرال و نظام اقتصادی «بازار آزاد» می‌باشد. ادعا بر این شد که ملت‌های جهان سوم هم باید با انتخاب این گزینه‌ها وارد «نظم نوین جهانی» گردند تا از گرسنگی، فقر و بی‌خانمانی نجات یابند. شعار جهانی‌شدن که در صدر همه این‌ها قرار داشت، پای ده‌ها شرکت فراملیتی را به سرزمین‌های افریقایی، آسیایی و امریکای لاتین باز کرد تا لجام‌گسیخته‌تر به غارت و چپاول این ملت‌ها دست زنند. در کنار این‌ها، حاکمان نظم نوین جهانی هر چندگاهی در زمینه «دستاورد»‌ها و «نمونه»های موفق، تبلیغات کرکننده به راه انداخته و از رشد اقتصادی و بالارفتن درآمد سرانه بعضی از کشورهای «در حال توسعه» حرف می‌زنند.

مقالات برگزیده

مقالات رسیده

هنر و ادبیات

از صفحات تاریخ ما

تعداد مهمانان حاضر: 211 نفر