آیا اعلان کابینه کلید حل مشکلات مردم ماست؟
- رده: مقالات
- نویسنده: فرزاد
- منتشر شده در شنبه، 20 جدی 1393
این روزها از رسانه‌های جمعی و شبکه‌های اجتماعی فقط دو کلمه به گوش می‌رسد «اعلان کابینه». مقامات نامحترم هم هرکدام بار بار وعده‌های دروغین به مردم می‌دهند. جامعه مدنی، پارلمان، جمعی از تحلیلگران کرایی و مطبوعات با پوره‌شدن صد روز نخست حکومت «وحشت ملی» فقط به کابینه تمرکز داده، طوری وانمود می‌سازند که کلید حل تیره‌بختی‌های مردم در اعلان کابینه نهفته‌است و با اعلان آن توده‌های مظلوم ما از این حالت ابتر رهایی خواهند یافت. اینان بیش از صد روز است که ملت را در سرابی فرو برده به انتظار نشانده‌اند.
درحالی‌که چهره‌های ناکام، فاسد و آزمایش‌شده دوره کرزی همین اکنون در ارگ خانه کرده و عناصر فسادپیشه و منفور دوران کرزی بر دور و بر ع و غ پرسه می‌زنند، انتظار اینکه «چهره‌های جدید» و «افراد شایسته و مسلکی» در کابینه جدید جا داده شوند، امید واهی و ساده‌لوحانه است. وقتی فرد معلوم‌الحالی چون فضل‌احمد معنوی کاندید وزارتی باشد، دیگر حماقت است که حرف‌های ارگ‌نشینان را باور کرده منتظر نشست. در دولتی که بر اساس تعلقات تنظیمی و سمتی و زبانی بین تیکه‌دارن قوم و مذهب شکل گرفته‌است و هرکدام از سرانش سر در گرو یک یا چند کشور بیگانه دارند، درک این نکته مشکل نیست که این دولت مفلوک، با کابینه یا بدون کابینه، کوچکترین دردی از دردهای جانسوز مردم ما را مداوا نخواهد کرد.
از صحنه‌های ذلتبار سرخمی اشرف غنی و عبدالله در برابر ارباب امریکایی شان.
با اعلان کابینه، کشور ما بازهم شاهد ادامه فساد، جنگ، تروریزم طالبان، بدامنی، قربانی‌شدن عدالت، رشد موادمخدر، بمباردمان ناتو و امریکا، تجاوز بی‌شرمانه پاکستان، مداخلات محیلانه دستگاه جبار جمهوری اسلامی ایران و بازی‌های پشت‌پرده سایر قدرت‌های منطقه و جهان خواهد بود.
این دولت به اصطلاح «جدید» ساخت جان کری یک وظیفه مهم و اساسی برای صاحبان خارجی‌اش بر عهده داشت که عبارت بود از امضای سند فروش دایمی افغانستان به امریکا و ناتو، و این وظیفه در دومین روز روی‌کار‌آمدنش عملی شد. صدها وعده و وعید چرب دیگر همه نیرنگ‌های عوام‌فریبانه‌ای بود که قسمت اعظم آن هرگز عملی نخواهند شد. آن وکیلانی که به دلیل تاخیر در اعلان کابینه رییس‌جمهور را به «خیانت ملی» متهم می‌سازند، کاش این آگاهی و وجدان ملی را می‌داشتند که در روز سیاه ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۴ که بعد از معاهده دیورند، ننگ دیگری در تاریخ وطن ما رقم خورد، این فریاد را بلند می‌کردند.
از قرار معلوم بیش از سه ماه می‌شود که بین اشرف غنی، عبدالله، محقق، دوستم، محمدخان، خلیلی، سیاف و.. بزکشی برای کسب کرسی‌های مهم و دالرزا ادامه دارد و حتا چندین وزارتخانه به تروریست‌های طالبی و گلبدینی نیز پیشکش گردیده‌است. محقق خود فاش نمود که پنج وزارت برایش وعده داده شده، اما به سه وزارت اکتفا خواهد کرد! کابینه‌ای که از این عناصر آزموده‌شده بیرون بیاید، معجونی خواهد بود از فروخته‌شدگان و جاهلان که دیدن چهره‌های کریه آنان همه روزه از پرده های تلویزیون برای ملت ما زجر‌آور خواهد بود. پس هر فرد آگاه به ماهیت گروه‌هایی که دولت «وحشت ملی» را تشکل داده‌اند، نمی‌تواند مشتاق اعلان کابینه‌ای باشد که ماهیت آن از همین اکنون کاملا قابل پیشبینی است.
من در مقاله‌ای تحت عنوان «کلاه جدید بر کله‌های بی‌قیمت قدیم» به تعقیب مراسم تحلیف اشرف غنی نوشتم:
«اشرف غنی در نخستین سخنرانی‌اش وعده‌های بلندبالایی به ملت داد که عینا از سخنرانی‌های گذشته کرزی در ٢٠٠٤ و ٢٠٠٩ که منحیث رییس دولت سوگند یاد کرد، نقل شده بودند. اما کسی که اندک‌ترین آگاهی سیاسی داشته باشد، ممکن نیست فریب این حرف‌های زیبا را بخورد و امیدوار تغییر مثبتی در آینده بنشیند....
با حاکمیت چاکران امریکا، انگلیس، پاکستان و ایران این وطن وطن نخواهد شد و کوچکترین امیدی برای بهبود وضعیت از این خاینان ملی داشتن خودفریبی‌ای بیش نیست.»
البته این پیشبینی‌ها معجره و چشم‌بندی نیست، بلکه هر فرد مطلع از سیاست‌های استعماری امریکا در کشورهای تحت سلطه‌اش می‌تواند درک نماید که افغانستان به‌مثابه کشور مهم در استراتژی منطقوی پنتاگون، به سمتی هدایت داده می‌شود که امریکا به آن نیاز دارد. انتخابات و تغییر چهره‌ها در این چنین کشورها همه نمایشی و عوام‌فریبانه بوده در عمل هیچ تغییری در وضعیت مردم رونما نخواهد شد. من بسیار قبل از اعلام دولت ناقص‌الخلقه ع و غ، در آستانه مضحکه انتخابات، با توجه به وضعیت کشوری که تحت اشغال امریکا و بیش از چهل کشور و مداخلات بی‌شرمانه همسایه‌ها قرار دارد، طی مقاله‌ای نتیجه‌گیری نموده بودم:
«آنچه از همین اکنون مسلم و مثل آفتاب روشن است، این انتخابات مطلقا چیزی را به نفع مردم ما تغییر نخواهد داد. ولو هرکدام برنده اعلان گردد، وضعیت اسفبار و بی‌عدالتی و فساد جاری ادامه خواهد یافت. رییس‌جمهور بعدی وظیفه خواهد داشت که سیاست ضدملی کرزی و تیمش را ادامه داده افغانستان را به قیمت سیه‌روزی مردمش همچنان به‌مثابه لقمه چرب برای امریکا و متحدانش نگه‌دارد.»
اما دیگر وضعیت این دولت جدید به حدی ابتر و خیله‌خند است که تعدادی حتا می‌گویند «خدا همان کفن‌کش سابق را بیامرزد!» دولت ع و غ حتا در سطح دولت فساد‌زده و شاریده کرزی نیز قادر نیست کاری از پیش برد. با گذشت فقط سه ماه، حال دیگر حتا افراد بسیار خوشبین نیز تیغ انتقاد شان را متوجه ارگ ساخته‌اند.
آنانی که برای مدت دیگری مردم را در انتظار کابینه به امید تغییری در دسترخوان شان می‌نشانند، باید بدانند که آگاهانه یا ناآگاهانه به ملت خیانت روا می‌دارند و بر حقایق بسیار تیره خاک می‌افکنند. دولت «وحشت ملی» با کابینه یا بدون کابینه، هیچ خواست اساسی ملت را پاسخ نخواهد داد و بدامنی و فساد و غارتگری و جنایت شدیدتر ادامه خواهد یافت.
۵ جنوری ۲۰۱۵: جریان برنامه اعلام کابینه نمادین توسط بخشی از «جامعه مدنی» افغانستان
جامعه مدنی در کشور نقش آگاهی‌دهنده می‌داشته باشد، اما «جامعه مدنی» افغانستان به‌جای افشاگری درمورد سیاست خاینانه دولت، تمام مشکل کشور را عدم «اعلان کابینه» دانسته و با بیان‌های محافظه‌کارانه به تملق و چاپلوسی در مقابل حکومت وحشت ملی می‌پردازد.
