زندگی مجلل سران طالبان در قطر
- رده: مقالات
- نویسنده: کاوه عزم
- منتشر شده در سه شنبه، 11 حمل 1394
زمانی که در سال ٢٠١٣ شماری از سران طالب با مقامات امریکایی به این نتیجه رسیدند که به‌خاطر گفتگوی «صلح» باید دفتر رسمی داشته باشند، به آنان دفتری در قطر داده شد، اما این موضوع بسیار زود افشا و گفتگو میان طالبان و امریکایی‌ها ظاهرا به شکست مواجه شد. اما سرنوشت طالبان مستقر در دوحه چه شد؟
طالبانی که جهت گفتگوی «صلح» به قطر رفته بودند به‌حیث «مهمانان خاص» امیر قطر در همان جا ماندند و به زندگی راحت ادامه دادند. این زندگی زمانی رونق بیشتر به خود گرفت که ٥ تن از درنده‌های وحشی دیگر هر یک محمد فاضل آخند، عبدالحق وثیق، ملا نورالله نوری، محمد نبی و خیرالله خیرخواه در بدل رهایی سرباز اسیر امریکایی، بوئی برگدال از زندان گوانتانامو رها شدند و به دوستان قدیمی خود در قطر پیوستند. در ظاهر امر دولت امریکا ادعا دارد که این رهبران طالب در حبس خانگی به سر می‌برند و تا یک سال اجازه خروج از قطر و جمع‌آوری پول به‌خاطر اهداف تروریستی را ندارند ولی شاهدان عینی می‌گویند که آنان به ظاهر مفشن و عینک‌های مود روز در شهر و بازار قطر آزادانه گشت و گذار دارند.
طالبانی که صدای شنیدن تق تق بوت زنان را در افغانستان حرام می‌دانند، پس از سفیده‌مالی توسط باداران امریکایی شان، در کنار زن بی‌حجاب در دوحه می‌نشینند.
این جاهلان در خانه‌های مجلل ایرکندیشن‌دار زندگی دارند. یک تن از کارگرانی که در خانه‌های طالبان وظیفه نلدوانی داشت در یک گفتگو با «نیوزویک» می‌گوید: «خانه‌های اینان مانند قصر است. تشناب‌ها و حمام‌های شان بزرگتر از اتاق‌ها است.» رهبران طالب در قطر از خدمات رایگان صحی نیز برخوردار هستند. غذای آنان نیز آماده از بیرون می‌آید. در گزارش «نیوزویک» که به تاریخ ٢٤ مارچ ٢٠١٥ نشر شد، آمده‌است که مرکز بودوباش طالبان از تمامی سهولت‌های لازم برخوردار اند. یک موتر دولتی صبح وقت به خانه‌های اینان آمده سفارش می‌گیرد که در طول روز چه می‌خورند و بعد غذا برای شان می‌رسد. عموما میوه تازه فصل، ترکاری، گوشت و دیگر احتیاجات در رژیم غذایی شان شامل است.
یک تن از طالبان که نخواسته نامش فاش شود، در گفتگو با «نیوزویک» می‌گوید: «ما از زندگی در اینجا خوشحال هستیم. از امیر قطر به‌خاطر مهمان‌نوازی شان تشکر می‌کنیم.»
این طالبان جنایتکار با خانواده‌های شان در آن کشور زندگی می‌کنند. هر یکی از آنان حق دارد تا ٥ عضو فامیل را با خود داشته باشد. خانه‌های اینان توسط محافظان خاص پاسبانی می‌شوند که هیچ‌کس حق نزدیک‌شدن به آن را ندارد. طالبان با لنگی‌ها و لباس دراز در شهر و بازار به راحتی قدم می‌زنند ولی کسی را نمی‌گذارند تا از آنان سوال کند و یا تصویر شان را بردارد. این در حالی است که اکثریت افغانان فقیر در قطر جهت پیداکردن لقمه نان از بام تا شام عرق می‌ریزند ولی با آن هم نمی‌توانند شکم سیر داشته باشند.
این رهبران طالبان در زمان حکومت شان زندگی را برای مردم ما دوزخ ساخته بودند و این کشور درمانده و بیچاره در آن زمان هیچ تفاوتی با زندگی در قرون وسطا نداشت. امریکا زمانی که طالبان را در ١٣٧٥ به‌جای رهبران تنظیمی جابجا کرد، تمامی قاتلان حرفوی احزاب هفت‌گانه و هشت‌گانه را چه در افغانستان و چه در کشورهای غربی حمایت کرد و برای شان زندگی مجلل و بی‌درد سر فراهم ساخت و زمانی که برنامه طالب در سال ٢٠٠١ به پایان رسید، برنامه مشابه را برای محافظت از رهبران طالب نیز انجام داد که این یکی از نمونه‌های آن است. البته این را هم باید دانست که آن رهبران طالبان که زیر نام «شورای کویته» در پاکستان مستقر اند، زیر نظر آی.اس.آی در مناطق خاص با ناز و نعمت زندگی دارند.
دولت تروریست‌پرور امریکا با شناخت دقیق از رهبران تنظیمی و طالبی و ماهیت خودفروختگی اینان، می‌داند که در چه زمانی چگونه از این لاشخواران استفاده کند. طبق برنامه خاص واشنگتن این جنایتکاران را برای مدتی تحت آموزش شیوخ عرب قرار داده تا در آینده آنان را با شکل و شمایل جدید وارد میدان نموده و یا در دولت فعلی پست‌های کلیدی برای شان بدهد.
طی ١٤ سال گذشته همین سیاست جنایتکارنوازی بود که امروز پلشت‌ترین و شریرترین درنده‌ها بر ما حکومت می‌کنند و در شکنجه روحی و جسمی ملت دربند افغانستان دست باز دارند.
زندگی افسانوی طالبان، جنگسالاران و مافیای قدرت یک حقیقت مسلم را بار دیگر ثابت می‌کند: آن کس که وجدان و شرف و وطن بفروشد، به آسانی می‌تواند به نعمات مادی زندگی برسد اما تنفر و لعن اکثریت ملت را کمایی کرده باید تمام عمر با روسیاهی و ذلت زندگی نماید.
