وضعیت رقتبار بی‌جاشدگان بغلان در کمپ سخی مزار
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: خلیل
- منتشر شده در چهارشنبه، 22 جدی 1395
۱۳۹۵، سال سخت و مرگباری برای مردمان سرزمین ما است. جنگ و ناامنی در بیش از ۲۵ ولایت قربانیان زیاد از مردمان ملکی گرفت و هزاران خانواده را مجبور به ترک خانه و کاشانه شان ساخت.
باشندگان مناطق جنگی برای نجات جان شان، از همه دار و ندار خود دست کشیده و به ولایت‌های همجوار و کابل پناه برده و در وضعیت بسیار بدی به سرمی‌برند. در قندهار، بی‌جاشدگان در این فصل سرما در کنار سرک می خوابند و در کابل هم در دشت خیمه افراشته‌اند. اما تاسف در این است که باوجود سرازیرشدن میلیاردها دالر، دولت مافیایی بی‌پروا از کنار شان می‌گذرد.
«کمپ سخی» که در ۲۳ کیلومتری شهر مزار موقعیت دارد، جایی‌ست که در حدود ۲۵۰ خانواده از مناطق مختلف بغلان مانند دهنه غوری، سرخ کوتل، جنگ آغلی، کهنه مسجد، غروشاخ، کهنه چین صنایع، احمدزی، جوی نو، گوهرگانو و دند شهاب‌الدین در هوای سرد منفی ۸ درجه سانتی‌گراد در خانه‌های خرابه و خیمه‌های بسیار نازک از ۵ ماه بدینسو زندگی می‌کنند.
شهر مزار هم پناهگاهی برای بی‌جاشدگان ولایت‌های قندوز، بغلان و فاریاب شده است. در اینجا بیشتر باشندگان بغلان دیده می‌شوند که تقریبا پنج ماه قبل از شر جنگ‌های ولسوالی دند غوری میان طالبان و قومندانان محلی در چوکات اربکی فرار نموده‌اند. «کمپ سخی» که ۲۳ کیلومتری شهر مزار موقعیت دارد، جایی‌ست که در حدود ۲۵۰ خانواده از مناطق مختلف بغلان مانند دهنه غوری، سرخ کوتل، جنگ آغلی، کهنه مسجد، غروشاخ، کهنه چین صنایع، احمدزی، جوی نو، گوهرگانو و دند شهاب‌الدین در هوای سرد منفی ۸ درجه سانتی‌گراد در خانه‌های خرابه و خیمه‌ها بسیار نازک از ۵ ماه بدینسو زندگی می‌کنند. خبری از مواد غذایی و امکانات صحی نیست. اطفال در عدم درس و تعلیم سرگردان اند.
قابل یادآوری است که کمپ سخی در هنگام جنگ‌های داخلی تاجیکستان برای پناهجویان این کشور ساخته شده بود که از یک جهنم به جهنم دیگر پناه جسته بودند و در حال حاضر این منطقه برای زمین‌های رهایشی توزیع شده است. بی‌جاشدگان بغلان هم در زمین‌های خالی خیمه زده و در خانه‌های نیمه‌کاره شب و روز می‌گذرانند.
یکی از بی‌جاشدگان وضعیت این کمپ را چنین توصیف می‌کند:
«تا هنوز هیچ کمکی به ما از طرف دولت نشده، یک مقدار کمک‌های ناچیز توسط انجیوها و افراد صورت گرفته که به هیچ‌صورت بسنده نیست. ما شدیدا به ادویه و چوب سوخت زمستان و کالا ضروت داریم. هوا بسیار سرد است و روز به روز سردتر شده می‌رود.»
بی‌جاشده‌ای دیگری با مایوسی می‌افزاید:
«از این دولت دست‌نشانده و نوکر هیچ‌چیزی نمی‌خواهیم. اشتباه کردیم که به‌خاطر نوکران امریکایی و بیگانگان انگشت خود را سیاه کرده و رای دادیم. چه فایده کردیم؟»
فاطمه، یک تن از بی‌جاشدگان دهانه غوری می‌گوید:
«اگر دولتی وجود می‌داشت، ما هیچ‌گاه از خانه‌های خود بی‌جا نمی‌شدیم. فعلا نه جا برای بودوباش داریم و نه خوراک و پوشاک برای خوردن و پوشیدن داریم.»
زهرا، زن دیگری که از منطقه سرخ کوتل بغلان به اینجا آواره شده است، مشکلات خود را این چنین بازگو می‌کند:
«هیچ دروازه نمانده که به‌خاطر زنده‌ماندن تک تک نزده باشیم. هیچ گوشی نیست که صدای ما را بشنود. کمپل و لحاف و کالای گرم نداریم. اولاد ما شب‌های سرد زمستان را در زیر خیمه تیر می‌کنند و هرروز مریض هستند.»
یکی از بی‌جاشدگان وضعیت این کمپ را چنین توصیف می‌کند: «تا هنوز هیچ کمکی به ما از طرف دولت نشده، یک مقدار کمک‌های ناچیز توسط انجیوها و افراد صورت گرفته که به هیچ‌صورت بسنده نیست. ما شدیدا به ادویه و چوب سوخت زمستان و کالا ضروت داریم. هوا بسیار سرد است و روز به روز سردتر شده می‌رود.»
به گفته بی‌جاشدگان «کمپ سخی»، هرچند دولت برای شان وعده توزیع یک نمره زمین رهایشی را داده ولی هنوز هیچ خبری از آن نیست و فقط در سطح گپ باقی مانده است.
اگرچه دولت همه‌روزه کمیسیون‌هایی برای رسیدگی مشکلات مردمان بی‌جاشده از مصایب جنگ و حوادث طبیعی می‌سازد، که همه فقط پاشیدن خاک به چشمان مردم ما است و بس. دربدری‌های بی‌جاشدگان ولایت بغلان و دیگر مناطق کشور کماکان ادامه خواهد یافت تا زمانی که مردم ما سرنوشت خود را به دست خویش نگیرند.
