«با اتحاد و مبارزه فقر و بی‌کاری را ریشه‌کن کنیم!»
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: کاوه عزم
- منتشر شده در دوشنبه، 23 سنبله 1394
به تاریخ ۲۱ سنلبه ۱۳۹۴ شماری از جوانان زیر نام «جنبش علیه بی‌کاری» در کابل دست به تظاهرات زده علیه دولت شعار دادند. این جوانان که از بی‌کاری به ستوه آمده اند از چند روز بدینسو در برابر پارلمان خیمه تحصن برپا نموده دستان شان را به رسم اعتراض به زنجیر بسته بودند. معترضان پلاکارت‌هایی با خود حمل می‌کردند که در آن نوشته بود: «ع و غ حیا کن، دولت را رها کن»، «دولت بیمار، سیزده میلیون بی‌کار»، «بی‌کاری بیماری است» و «واسطه‌دار صاحب کار، بی‌واسطه بی‌کار» و...
رهپیمایان می‌گفتند با آنکه امروز تعداد ما کم است ولی با این نوع حرکت‌ها و جنبش‌ها ما به مردم افغانستان پیام می‌دهیم که اگر خاموش بنشینند هیچ کس حق شان را نخواهد داد. سمیر یکتن از اشتراک کنندگان گفت: «دولت فاسد با حیف و میل میلیاردها دالر جیب‌های خود را چاق کردند و اولاد خود را جهت تحصیل به خارج فرستادند و به خود خانه‌های مفشن ساختند و بر سرمایه‌های قارونی خود افزودند حالانکه مردم بیچاره شب‌ها با شکم گرسنه می‌خوابند و پدران شان از بام تا شام در تلاش پیداکردن یک لقمه هستند. باید متحد شویم و تا از بین‌بردن فقر و بی‌کاری در افغانستان مبارزه کنیم.»
منیر یک تن دیگر طی نطقی گفت: «مردم از فقر و بی‌نانی یا از کشور فرار می‌کنند و یا با طالبان و داعش می‌پیوندند. اکثر کسانی که از دست بی‌کاری به ایران فرار کرده اند معتاد شده اند. امروز تعداد معتادان بالاتر از ۳ میلیون است که این نتیجه مستقیم سیاست کثیف دولت به‌اصطلاح وحدت ملی است. مردم از گرسنگی می‌میرند ولی اینان لباس‌های فیشن می‌پوشند و یا جهت تداوی ابتدایی به اروپا می‌روند.»
معترضان در ختم راه‌پیمایی خود قطعنامه دوازده ماده‌ا‌ی خواندند و تاکید کردند تا زمانیکه خواسته‌های شان برآورده نشوند به اعتراض شان ادامه خواهند داد. آنان باوجود مخالفت نیروهای امنیتی جلو دروازه شمالی پارلمان خیمه زدند.
در جریان این اکسیون، مسعود حسن‌زاده و آرش بارز نیز به صف معترضان پیوسته آهنگ‌های اعتراضی و کارگری خواندند. آنان سرود «ای رنجبر ای کار تو سازنده‌ی دوران / دوران ز تو و قدرت جاوید تو بالید» را مشترکا خواندند و در پایان آقای حسن‌زاده، انترناسیونال یا سرود همبستگی جهانی کارگران، «برخیز از داغ لعنت‌خورده!» را اجرا نمود.
فقر و بی‌کاری در افغانستان روز به روز سیر صعودی می‌پیماید. نسرین اوریاخیل وزیر «کار و امور اجتماعی» به تاریخ ۱۸ اسد ۱۳۹۴ در مصاحبه‌ای با «رادیو آزادی» اعتراف نمود که همه ساله ۴۰۰ هزار تن به تعداد بی‌کاران افزود می‌شود و دولت نیز به خاطر پیدا کردن کار به جوانان تحصیلکرده هیچ برنامه‌ا‌ی روی دست ندارد. این درحالی است که اشرف غنی و عبدالله در کارزارهای انتخاباتی شان با وعده‌های دروغین و فریبنده وعده داده بودند که بی‌کاری را از افغانستان ریشه‌کن و در دسترخوان مردم تغییر خواهند داد. از ۱۵۰۰۰ فابریکه فعال حال تنها ۴۰۰۰ آن نیمه فعال اند که به زودی این تعداد هم بسته خواهد شد.
با آن که این جنبش بدون رهبری و خودجوش است و هر آن امکان آن است که افراد سازشکار و جواسیس حکومت وارد این حرکت پیشرو شده آن را از مسیر اصلی منحرف سازند، ولی وجود همچون اعتراضات نشانگر آگاهی مردم از وضعیت نابسامان کشور و شاریدگی دولت فاسد است که باید از آن پشتیبانی کنیم و نگذاریم که افراد فرصت‌طلب و معامله‌گر رهبری آن را در دست خود بگیرند.
ما حمایت خود را از اینچنین جنبش‌های حق‌طلبانه جوانان ابراز نموده همیشه در کنار آنان خواهیم ایستاد. ما معتقدیم که فقط به زور و مبارزه و اعتراض می‌توان حکام خاین و فاسد و نوکر بیگانه را وادار به عقب‌نشینی و قبول خواسته های خود ساخت.
