طرح جریکو برای کودتا در ونزویلا
- رده: از سایت‌های دیگر
- نویسنده: تی‌‌یری میسان
- منتشر شده در سه شنبه، 22 ثور 1394
منبع: ولترشبکه، ۴ حوت ۱۳۹۳ (۲۵ فبروری ۲۰۱۵)
یک بار دیگر دولت اوباما سعی کرد با اعمال زور علیه یکی از کشورهای نافرمان طرح تغییر رژیم را به اجرا گذارد. ۱۲ فوریه، یک هواپیمای آکادمی (Academi) بلاک واتر سابق (ex-Blackwater) که از روی الگوی هواپیماهای ارتش ونزویلا رنگ‌بازی کرده بودند، برای بمباران کاخ ریاست جمهوری و به قتل رساندن رئیس جمهور ونزویلا نیکلا مادورا (Nicolas Maduro) پیشبینی شده بود. توطئه‌چین‌ها در عین حال می‌خواستند نماینده پیشین ماریا کورینا ماچاندو (María Corina Machado) را به قدرت برسانند و تدارکات تبلیغاتی فراهم آورده بودند تا فورا توسط روسای جمهور قدیمی آمریکای لاتین به رسمیت شناخته شود.
رئیس جمهور اوباما در طرح دکترین دفاعی نوین پیشبینی کرده و نوشته بود: «ما در کنار شهروندانی خواهیم بود که اجرای دموکراسی در مورد آنها به خطر افتاده است، مانند ونزویلا». گرچه ونزویلا از تاریخ تصویب قانون اساسی ۱۹۹۹ به یکی از دموکراتیک ترین دولت‌های جهان تبدیل شد و همین روند برای تداوم راه استقلال و تقسیم عادلانه ثروت بود که ونزویلا را در معرض خطر قرار داد.
در ۶ فوریه ۲۰۱۵ واشنگتن طرح سرنگونی موسسات دموکراتیک ونزویلا را تنظیم کرد، و کودتا برای ۱۲ فوریه برنامه‌ریزی شد.
کاخ سفید. رئیس جمهور اوباما با ریکاردو زونیگا (Ricardo Zuniga) مشاور خود در زمینه امریکای لاتین و سوزان رایس (Susan Rice) مشاور امنیت ملی
«عملیات جریکو» زیر نظارت شورای امنیت ملی و به مدیریت ریکاردو زونیگا بود. این «دیپلمات» نوه رئیس هم‌نام حزب ملی هندوراس است که کودتای ۱۹۶۳ و ۱۹۷۲ را به نفع ژنرال لوپز آرلانو (López Arellano) سازماندهی کرد. او ایستگاه سازمان سیا در هاوانا (۱۱-۲۰۰۹) را مدیریت می‌کرد و برای متشکل ساختن مخالفان فیدل کاسترو مامورانی را استخدام کرده بود و تامین مالی آنها را به عهده داشت، این روند همراه بود با گفتکو پیرامون از سر گیری مناسبات دیپلماتیک با کوبا (که سرانجام در سال ۲۰۱۴ به نتیجه رسید.)
مثل همیشه در این نوع عملیات، واشنگتن هوشیارانه سعی می‌کند هیچگاه مداخلاتش آشکار نگردد. سازمان سیا با میانجیگری سازمان‌هایی که ظاهرا خود را سازمان غیر دولتی (NGO) معرفی می‌کنند کودتاچیان را سازماندهی می‌کند: یعنی بنیاد ملی برای دموکراسی (National Endowment for Democracy) و دو پای کاذب آن، راست موسسه بین المللی جمهوری خواهان (International Republican Institute) و چپ موسسه ملی برای دموکراسی (National Democratic Institute)، خانه آزادی (Freedom House)، و مرکز بین المللی برای جامعه مدنی (International Center for Non-Profit Law).
علاوه بر این، ایالات متحده همیشه هم‌پیمانان خود را برای انجام برخی موارد در طرح‌هایش شرکت می‌دهد، درمورد حاضر دست کم اسپانیا (ماموریت برای حفاظت از ملیت های ناتو طی اجرای طرح توطئه)، کانادا (ماموریت برای کنترل فرودگاه بین المللی کاراکاس)، اسرائیل (ماموریت برای قتل شخصیت‌های چاویست) و بریتانیا (ماموریت برای تبلیغات کودتاچیان). پس از چنین تدارکاتی، شبکه‌های سیاسی‌شان را بسیج و آماده نگهمیدارند تا کودتاچیان را فورا به رسمیت بشناسند: در واشنگتن سناتور مارکو روبیو (Marco Rubio)، در شیلی رئیس جمهور پیشین سباستیان پینرا (Sebastián Piñera)، در کلمبیا روسای جمهور پیشین آلوارو اوریب ولز (Álvaro Uribe Vélez) و آندرس پسترانا (Andrés Pastrana)، در مکزیک روسای جمهور پیشین فلیپ کالدرون (Felipe Calderón) و ونسنت فوکس (Vicente Fox)، و در اسپانیا رئیس دولت پیشین خوزه ماریا ازنار (José María Aznar).
برای قانونی جلوه دادن کودتا، کاخ سفید شرکت‌های بزرگ ونزویلایی را تشویق کرد تا کالاهای اولیه ضروری را پخش نکنند و در انبارهای‌شان نگهدارند. طرح این بود که در فروشگاه‌ها صف طولانی ایجاد کنند، و سپس با نفوذ ماموران در صفوف انتظار موجب تحریکات عمومی شوند و شورش به راه بی‌اندازند. در واقع، مشکل ذخیره کالاهای مورد نیاز روزمره پیش ازاین در ماه‌های ژانویه و فوریه وجود داشت و به همین گونه صفوف طولانی در مقابل فروشگاه‌ها، ولی ونزویلایی‌ها هرگز به فروشگاه‌ها حمله نکردند.
برای تقویت اقدامات اقتصادی، رئیس جمهور اوباما در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۴ مجازات‌های تازه‌ای علیه ونزویلا و چندین نفر از رهبران آن اعلام کرد و به امضا رساند. رسما، مجازات‌ها شخصیت‌هایی را هدف گرفته بود که اعتراضات دانشجویی را سرکوب کرده بودند. در واقع، از آغاز سال، واشنگتن به چندین گروه تبهکار چهار برابر حقوق متوسط پرداخت می‌کرد تا به نیروهای انتظامی حمله کنند. همین تبهکاران بودند که آمریکایی‌ها آنها را دانشجو معرفی می‌کردند، و طی چند ماه ۴۳ نفر را کشته بودند و در خیابان‌های پایتخت تخم وحشت کاشته بودند.
شماره ۲ آیساف (ISAF) نیروهای بین‌المللی امداد رسانی و امنیت در افغانستان، ژنرال توماس گیری (Thomas W. Geary) امروز مسئول اطلاعاتی در مرکز فرماندهی ارتش ایالات متحده برای آمریکای جنوبی می‌باشد.
عملیات نظامی از مرکز فرماندهی جنوب در میامی توسط ژنرال توماس گیری و ربکا چاوز از پنتاگون نظارت می‌شد، به انضمام پیمانکاری ارتش خصوصی آکادمی (بلاک واتر پیشین)، این شرکت خصوصی نظامی از این پس توسط دریادار بابی اینمن (Bobby R. Inman) کارفرمای قدیمی آژانس امنیت ملی (NSA) و جان اشکروفت (John Ashcroft) قاضی عمومی قدیمی در دولت بوش. یک سوپر توکانو (Super Tucano) با شماره (N314TG) که توسط شرکت تولیدی ویرجینیایی در سال ۲۰۰۸ برای به قتل رساندن رائول رییس (Raul Reyes) شماره ۲ در نیروهای ارتش انقلابی کلمبیا خریداری شده بود و همین هواپیما بود که می‌بایستی به شکل هواپیماهای نظامی ونزویلا رنگ آمیزی می‌شد. سوپر توکانو می بایستی کاخ ریاست جمهوری میرافلورس و اهدافی را از بین ده‌ها هدف از پیش تعیین شده دیگر بمباران می‌کرد، که عبارتند از وزارت دفاع، مدیریت اطلاعات و شبکه تلویزیون اتحادیه بولیواری های آمریکا (ALBA)، تله سو (TeleSur).
هواپیما سوپر توکانو در کلمبیا در مرکز فرماندهی عملیاتی «جریکو» پارک شده بود. استقرار پایگاه عملیاتی جریکو در سفارت ایالات متحده در بوگوتا، با شرکت سفیر آمریکا کوین وایتاکر (Kevin Whitaker) و معاون او بنژامین زیف (Benjamin Ziff).
چند افسر ارشد فعال و بازنشسته از پیش پیغامی خطاب به ملت ضبط کرده بودند و در آن اعلام کرده بودند که برای بازگرداندن نظم قدرت را به دست گرفته‌اند. پیشبینی شده بود که این گروه در طرح دولت موقت شرکت کنند، و به نوشته وزارت امور خارجه ایالات متحده، در بامداد ۱۲ فوریه توسط (El Nacional) منتشر شود. و دولت جدید به مدیریت نماینده قدیمی ماریا کورینا ماچادو تشکیل گردد.
کودتا می‌بایستی ماریا کورینا ماچاندو را به قدرت رساند. ۲۶ ژانویه، ماریا کورینا ماچاندو از توطئه گردان‌های خارجی در کاراکاس استقبال به عمل آورد.
ماریا کورینا ماچادو رئیس سومات (Súmate) انجمنی که در سال ۲۰۰۴ و با پول بنیاد ملی برای دموکراسی علیه هوگو چاوز فریاس رفرندوم راه انداخت، آن را سازماندهی کرد و شکست خورد. انجمن سومات از خدمات تبلیغاتی ژک سگوئلا (Jacques Séguéla) تبلیغاتچی فرانسوی نیز برخوردار بود و با وجود شکست این طرح، روز ۳۱ مه ۲۰۰۵ با احترامات در دفتر بیضی شکل جرج بوش از ماریا کورینا ماچادو استقبال به عمل آمد. او در سال ۲۰۱۱ به عنوان نماینده دولت میراندا برگزیده شد، و ناگهان در ۲۱ مارس ۲۰۱۴ به عنوان رئیس نمایندگی پاناما در سازمان دولت‌های آمریکا (OEA) حضور یافت. ماریا کورینا ماچادو فورا به دلیل نقض ماده‌های قانون اساسی ۱۴۹ و ۱۹۱ از مقام نمایندگی برکنار شد.
برای تسهیل هماهنگی در طرح کودتا، ماریا کورینا ماچادو طی ۲۶ ژانویه جلسه‌ای پیرامون موضوع «قدرت شهروندی و دموکراسی امروز» برگزار نمود که تمام شخصیت‌های ونزویلایی و خارجی که در تبانی با کودتا بودند در آن شرکت کردند.
از شانس بد آنها، اطلاعات نظامی ونزویلا شخصیت‌های مظنونی را که در توطئه پیشین می‌خواستند رئیس جمهور مادورا را به قتل برسانند تحت نظر داشت. در ماه مه گذشته، قاضی عمومی کاراکاس ماریا کورینا ماچادو، فرماندار هنریک سالاس رومر (Henrique Sala Römers)، دیپلمات قدیمی دیگو آریا (Diego Arria)، وکیل دعاوی گوستاو تار بیسنتو (Gustavo TarreBirceño)، بانکدار الیجیو سدنو (Eligio Cedeño) و پدرو بورلی (Pedro M. Burelli) که در امور بازرگانی فعالیت می‌کند، همه ایمیل‌هایی که بین یکدیگر رد و بدل کرده‌اند را انکار می‌کنند و مدعی شده‌اند که اطلاعات نظامی آنها را دستکاری کرده است. البته بی‌گمان تمام این شخصیت‌ها در تبانی با هم عمل کرده‌اند.
در رد گیری توطئه‌چینان بود که سرویس اطلاعات نظامی ونزویلا «عملیات جریکو» را کشف کرد. در شب ۱۱ فوریه، رهبران اصلی توطئه و یک مامور موساد بازداشت شدند و امنیت هوایی نیز تقویت شد. افراد دیگری روز ۱۲ فوریه بازداشت می‌شوند. در ۲۰ فوریه، اعترافات بدست‌آمده به بازداشت شهردار کاراکاس، آنتونیو لیدزما (Antonio Ledezma) انجامید.
شهردار کاراکاس، آنتونیو لیدزما مامور رابط با اسرائیل بود. به تاریخ ۱۸ مه ۲۰۱۲ برای ملاقات با بنیامین نتانیاهو و آویگدور لیبرمن مخفیانه به اسرائیل رفت. او نماینده رئیس اپوزیسیون ونزویلا هنریک کاپریل رادونسکی (Henrique Capriles Radonski) بود.
رئیس جمهور نیکلا مادورا فورا از طریق تلویزیون طرح توطئه را افشا کرد. در حالی که در واشنگتن سخنگوی وزارت امور خارجه امریکا روزنامه نگارانی را به خنده واداشت که طرح توطئه اوباما در سال ۲۰۰۹ در هندوراس، و یا اخیرا تلاش برای کودتا در مقدونیه در ژانویه ۲۰۱۵ را یادآور شده بودند. او چنین پاسخ گفت: «این اتهامات مثل تمام اتهامات دیگر مسخره است. این مسئله سیاسی قدیمی است، ایالات متحده گذار سیاسی از طریق موازینی که با قانون اساسی در تباین است پشتیبانی نمی‌کند. گذار سیاسی باید دموکراتیک، مطابق قانون اساسی، صلح آمیز و قانونی باشد. چندین بار دیدیم که دولت ونزویلا همواره کوشیده است تا توجه عمومی را از سیاست های خود منحرف ساخته و ایالات متحده و یا دیگر اعضای جامعه بین الملل را بخاطر رویدادهای داخلی ونزویلا متهم کند. چنین تلاش هایی بازتاب نبود جدیت در دولت ونزویلا برای پاسخگویی با وضعیت وخیمی است که با آن روبرو شده.»
ولی برای ونزویلایی‌ها، این کودتای شکست خورده مسئله مهمی را مطرح کرده است: و آن هم این است که چگونه می‌توانند دموکراسی را حاکم سازند، در صورتی که رهبران اصلی اپوزیسیون بخاطر جنایاتی که می‌خواستند علیه دموکراسی مرتکب شوند در زندان به سر می‌برند؟
برای آنهایی که به اشتباه فکر می‌کنند که ایالات متحده تغییر کرده و دیگر قدرت امپریالیستی نیست و از این پس از دموکراسی در سراسر جهان دفاع می‌کند، «عملیات جریکو» موضوع بسیار جالب و پایان ناپذیری خواهد بود.
