زنان افغانستان از میان خون و خاکستر برمی‌خیزند!
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در دوشنبه، 16 حوت 1400
امسال روز جهانی زن در حالی فرا می‌رسد که زن‌ستیزترین گروه موسوم به طالبان بر اریکه قدرت در افغانستان نصب شده‌اند، گروهی که هرچند سعی می‌ورزد تا هم‌سان برادران جهادی‌شان که یک‌شبه مدافع دموکراسی و حقوق زن شدند، چهره پیشرفته به خود گرفته و گویا به مردم فقط توصیه دینی می‌کنند، اما این گروه جانی و انتحاری و زاده آی‌اس‌آی هر روبندی بر چهره پرخون خود بکشند، دنبل ضدیت دیوانه‌وار شان علیه زنان از دور آشکاراست. از کدام شناعت این گروه دشمن زنان باید گفت: اجازه نیافتن زنان به دفاتر کار یا نرفتن دختران به مکتب و پوهنتون؛ ممنوع‌شدن روزنامه‌نگاران و هنرمندان زن در رسانه‌های تصویری؛ وادار شدن زنان به پوشیدن لباس‌های مخالف خواست شان؛ اختطاف و کشتار زنان؛ سرکوب اعتراض‌های مسالمت‌آمیز زنان؛ بازداشت و شکنجه فزیکی و روانی و اعتراف‌گیری اجباری زنان معترض در برابر کمره؛ محدودیت بر گشت‌و‌گذار زنان در تکسی‌های شهری؛ نیمه‌‌فرمان‌هایی از اجازه نداشتن زنان بدون محرم؛ و ده‌ها ستم دیگر.
اما اگر از یک‌سو این جمع جانی بیش‌ترین ستم‌ها را بر زنان سرزمین ما روا می‌دارند، در مقابل، زنان در خط مقدم مبارزه علیه بنیادگرایی از نوع طالبی و جهادی قرار دارند. این زنان افغان بودند که در نخستین روزهای ورود شوم طالبان به کابل در جاده‌های شهرهای گوناگون ریخته و شعار ضدطالبی سر دادند. به یاد داشته باشیم که هرچه ستم و ددمنشی‌های طالبان و هر نیروی ارتجاعی دیگر افزایش یابد، به همان میزان مقاومت و ایستادگی مردم اعم از زن و مرد نیز زود یا دیر قوت خواهد گرفت و بساط این مشت تاریک‌اندیش و منفور را بر خواهند چید. زنان سرزمین ما به این آگاهی ابتدایی رسیده‌اند که هرگز نیرنگ گدی‌گک‌هایی از نوع حبیبه سرابی، فوزیه کوفی، ناهید فرید، شهرزاد اکبر، ملالی شینواری، جمیله افغانی، شاه‌گل رضایی، ماری اکرمی و چند مهره وجدان‌خفته دیگر را نخورند که زمانی به سخنگویان غیرمستقیم طالب بدل شده و از تغییر این گروه انتحاری و انفجاری صحبت می‌کردند. زنان نگونبخت ما از پیشینه حاکمیت تاریک طالبان باخبر اند و همچنین از۲۰ سال اخیر که فقط خون‌ریزی و وحشت در کارنامه‌ی‌شان درج است.
لاکن دیدیم که طالبان، این گروه قساوت‌پیشه روی سخنگویان مونث خود را سیاه کرده و علاوه بر جنایات متعدد دیگر علیه زنان، با بازداشت و اعتراف اجباری آنان، بهیمیت خود را بدتر از پیش برملا ساختند. گروه فاشیست طالبان نشان دادند که ماهیت‌شان متفاوت از برادران هم‌کیش رژیم ایران‌شان نیست و پا در پای آن خون‌آشامان گذاشته و می‌گذارند. این اعتراف‌گیری‌های اجباری و پخش آن فقط لکه‌‌ای ننگ بر تارک پرخون طالبان و حامیان غربی‌شان می‌باشد که به ناز و نعمت آنان را گاهی به ناروی و گاهی هم به سویس دعوت می‌کنند. این اعترافات تحت وحشتناک‌ترین شرایط از ارزش آن دختران و زنان چیزی نمی‌کاهد که برخلاف اغلب روشنفکرانی که با آمدن طالب پا به فرار نهادند، در داخل مانده و با اندک‌ترین آگاهی انسانی که داشتند برای نخستین بار در زندگی‌شان جهت بلند کردن صدای اعتراض‌شان به جاده برآمدند.
بگذار در کنار مردان شرف‌باخته، زنان تهی از انسانیت از نوع دیوه پتنگ، ظریفه غفاری و اسما آسیایی برای طالبان گلو پاره کرده و این گروه ضدبشریت و قرون‌وسطایی را پاک جلوه دهند، اما روزی رسیدنی‌ست که زنان و مردان ستم‌دیده ما به دور از تعصبات قومی، مذهبی، سمتی و زبانی دست به دست هم داده و علیه تمام نیروهای مرتجع بنیادگرا و غیربنیادگرا برخیزند و نگذارند که سرنوشت‌شان را دولت‌های متجاوز امپریالیست و رژیم‌های مرتجع منطقه همچون پاکستان، ایران، عربستان سعودی، قطر و ترکیه از طریق دست‌نشاندگان طالبی-جهادی-داعشی خویش تعیین کنند. رزوی رسیدنی‌ست که از میان خون و خاکستر برخیزند و با دستان توانای‌شان سرنوشت و آینده خویش را به‌سوی ترقی و رفاه رقم زنند.
حزب همبستگی افغانستان
۸ مارچ ۲۰۲۲ – ۱۷ حوت ۱۴۰۰
