امریکا، رهبرجهانی در زمینه فقر کودکان
- رده: مقالات
- نویسنده: هیله نوری
- منتشر شده در چهارشنبه، 10 سرطان 1394
شعار امریکا در لشکرکشی به افغانستان، «بهبود وضعیت زنان»، «آوردن دموکراسی» و «احیای زمینه تحصیل برای کودکان افغانستان» بود. این ادعاها را زیاد در سخنرانی ها و تبلیغات مقامات شنیده‌اید پس حتما تصور می‌کنید که وضعیت زنان و کودکان در داخل امریکا بهشت‌گونه است که حال دولتش به فکر اطفال و زنان سایر کشورها برآمده است.
اما گزارشی تحت عنوان «امریکا در زمینه فقر کودکان رهبر جهانی‌ست» که به قلم پاول بوخیت به تاریخ ۱۳ اپریل ۲۰۱۵ در نشریه «آلترنت» به نشر رسیده است، واقعیت فاجعه‌بار کودکان امریکا را می‌توان دریافت:
«ثروت امریکا طی شش سال گذشته ۶۰ فیصد افزایش یافته به بالاتر از سی تریلیون دالر رسیده است. و در تقریبا همین مدت، تعداد کودکان بی‌خانه نیز ۶۰ فیصد بیشتر گردیده است.»
در میان کشورهای پیشرفته جهان، امریکا بالاترین میزان فقر کودکان را دارا می‌باشد. بر اساس گزارش یونیسف: «از نظر رفاه مادی کودکان، هالند و چهار کشور شمال اروپا در بالاترین رتبه قرار دارند اما در لتونی، لیتوانیا، رومانیا و ایالات متحده امریکا در پایین‌ترین سطح قرار دارند.»
آمار «یونیسف» نشان می‌دهد که ۲۳.۱ فیصد کودکان امریکا در فقر مطلق زندگی دارند.
بر اساس گزارش «آلترنت»، «بیش از نیمی از شاگردان مکاتب دولتی به حدی فقیر اند که باید غذای چاشت برایشان داده شود، و تقریبا نیمی از کودکان سیاه‌پوست زیر شش سال در فقر بسر می‌برند.... در سال ۲۰۰۷، از هر صد کودک امریکا، ۱۲ تن شان نیازمند کوپون غذایی بودند، اما این تعداد امروز به ۲۰ در هر صد کودک رسیده است.» این تعداد ۱۶ میلیون کودک امریکایی را شامل می‌شود.
در زمینه حقوق کودکان نیز امریکا وضعیت نگران‌کننده‌ای دارد. تنها دو کشور جهان اند که تا هنوز «پیمان‌نامه حقوق کودک ملل متحد» را تصدیق نکرده اند، سومالیا و ایالات متحده امریکا.
در کشوری که بی‌عدالتی اقتصادی تا این حد مردمش را به فقر کشانیده باشد، در آنجا هرگز نمی‌توان از موجودیت دموکراسی واقعی حرفی به میان آورد. دموکراسی تنها به انتخابات و داشتن پارلمان خلاصه نشده، عدالت و رستگاری اکثریت جامعه مولفه اصلی آنرا تشکیل می‌دهد که امریکا درین زمینه وضعیت ابتر دارد. کشوری که خود از دموکراسی فاصله داشته باشد، ادعایش برای صدور دموکراسی به سایر کشورها، مضحک و خنده‌آور است. دولتی که برای حفظ هژمونی جهانی‌اش چندین تریلیون دالر را در عرصه نظامی به مصرف می‌رساند، در داخل نتوانسته است زندگی انسانی را به اکثریت باشندگانش مهیا نماید.
