نگاه گذرا بر جنگ دانگام
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: احمد فولاد
- منتشر شده در جمعه، 17 دلو 1393
از یک ماه بدینسو جنگ خونین میان طالبان و دولت در ولسوالی دانگام ولایت کنر جریان دارد، که در نتیجه این جنگ صدها تن ملکی کشته و یا هم زخمی شده‌اند. خانه‌های شان سوزانده، مال و دارایی شان چور و چپاول گردیده و باشندگان این منطقه را مجبور به ترک خانه‌های شان نموده‌اند. این جنگ جبهوی در حالی به راه انداخته شده که دولت و نیروهای بین‌المللی بارها ابراز داشتند که طالبان توانایی جنگ جبهوی را ندارند و تنها به جنگ‌های چریکی می‌پردازند.
در اثر این جنگ تا کنون چهار نفر از فامیل دواجان که شامل سه طفل و یک زن، و سه نفر از «قیام‌کنندگان مردمی» به نام‌های متین پسر لعل‌محمد، خان محمد پسر شیرخان و نفر سومی هم پسر جمدر خان به شکل وحشیانه توسط طالبان کشته شده و بیشتر از ۲۰ تن دیگر از مردم ملکی نیز زخم برداشته‌اند.
در جریان این جنگ، ۱۴ خانه از طرف طالبان به آتش کشیده شده که از جمله ۸ خانه آن مربوط حاجی موزمین، صمد خان، سید علم، میرعلم شاه، شیرخان، حاجی فتح نور، حاجی محمد عالم، حاجی بهادرخان از قریه څاونو و ۴ خانه مربوط زیتون خان، باچا، گلزار و حاجی خان‌جان مربوط قریه سره کمر و ۲ خانه را هم در قریه کچلی که مربوط سید خان و ولی خان می‌شد. قبل از به آتش کشیدن خانه‌ها، طالبان پاکستانی با لت و کوب وحشیانه، زنان و کودکان را از خانه‌های شان بیرون کرده و تمام دار و ندار شان را که حتا شامل لباس‌های زنان نیز می‌شد، تاراج نموده و بعدا این خانه‌ها را طعمه آتش نمودند. در ضمن، در حدود ۱۰۰۰ گاو و بز از این منطقه توسط طالبان چپاول و به آن طرف مرز به باجوړ انتقال داده شد.
از شروع جنگ تا کنون، ۸۰۰ خانواده از قریه‌های څاونو، سره کمر، کچلی و کارکوږ مجبور به ترک خانه‌های شان شده‌اند. این خانواده‌ها در ولسوالی اسمار، اسعدآباد و شهر جلال‌آباد پناه برده، مسکن‌گزین گردیده‌اند. اینان با پاهای برهنه و یکجوره لباس از ساحه جنگی خود را بدین جاها رسانیده‌اند و شدیدا به کمک نیاز دارند ولی تا هنوز هیچ‌نوع کمکی به این بی‌جاشدگان صورت نگرفته‌است. قابل یادآوریست کمک‌هایی که از سوی مردم عام، شرکت‌های و بنیادهای خیریه صورت گرفته است به نیازمندان نرسیده بلکه به جیب چند نفر مانند حاجی موزمین و عبدالقدوس ولد خان‌جان سرازیر شده‌اند. از سوی دیگر دولت تا هنوز قادر نگردیده‌است تا بی‌جاشدگان را در یک اردوگاه مشخص جابه‌جا نماید.
این جنگ زمانی در ماه قوس امسال در قریه‌های څاونو و سره کمر ولسوالی دانگام شروع شد که چند روز قبل مردم محل از طرف دولت زیر نام قیام مردمی سلاح گرفته و با همکاری دولت در این دو قریه پوسته‌های امنیتی ایجاد نمودند. برعلاوه، قبل از این هم باشندگان ولسوالی‌های ناړی، شیگل و نورگل تحت عنوان قیام مردمی مسلح گردیده بودند. ولسوالی دانگام که از قبل تحت تسلط دولت نبود و یکی از مناطق مهم استراتیژیک و مخفی‌گاه طالبان پاکستانی محسوب می‌شد، آنان را واداشت تا بر این پوسته‌ها یورش برده و برای راه‌اندازی عملیات گسترده با طالبان افغانی مشترکا حمله نمودند. قومندانان جنگ از سوی طالبان پاکستانی عبارت اند از قاری امجد مشهور به مفتی مربوط طالبان پاکستانی که باشنده معیار پاکستان است به‌حیث قومندان عمومی، حاجی شهاب‌الدین از قریه گلیزو ولسوالی دانگام، قاری ضیاالرحمن از ولسوالی مروره، مولوی اصغر و بابوجی از سوات پاکستان؛ و از جانب طالبان افغانی ملا حمزه خان که از منطقه زوړبرول که از سه سال بدینسو منحیث معلم هم در مکتب این منطقه از معاش دولتی نیز استفاده می‌کند به سمت قومندان عمومی، امیرمحمد از قریه کچلی و امیر حبیب‌الله قومندانان جنگ تعیین گردیدند.
هرچند این اولین باری نیست که طالبان با نیروهای دولتی شاخ به شاخ می‌شوند. بارها این دو نیرو با هم درگیری‌های داشته‌اند، ولی این بار جنگ خطرناکتر از قبل آغاز گردیده زیرا فرمان جنگ مستقیما به دست طالبان پاکستانی می‌باشد. پیش از این هم جنگ‌های شدید در مناطق کامدیش، ناړی، غازی‌آباد، شیگل، مروری و سرکانو به وقوع پیوسته بود که به‌طور معمول در راس جنگ طالبان افغانی در حمایت با طالبان پاکستانی صورت می‌گرفت، ولی این بار خودشان به شکل مستقیم در جنگ حضور دارند، زیرا وقتی دولت پاکستان عملیاتی پاکسازی را در مناطق سوات، باجور، میدان و مهمند به راه انداخت، ساحه فعالیت برای طالبان پاکستانی تنگتر گردید و مجبورا به کمک دولت افغانستان تن دادند. دولت افغانستان و والی قبلی کنر، سید فضل‌الله واحدی، با استفاده از این فرصت برای این تروریستان پناه دادند. در ضمن، ملا فضل‌الله و قاری امجد، از سران طالبان پاکستانی، در مواردی دست به معامله زدند «که در خاک افغانستان دست به حمله‌های تروریستی نزنند و با طالبان افغانی همکاری نداشته باشند،» و هر آن کاری می‌خواهند انجام دهند، آن طرف مرز باشد. در این صورت دولت افغانستان با آنان کاری ندارد و می‌توانند همراه با فامیل‌های خویش در خاک افغانستان زندگی نمایند. در کنار پناه‌دادن به شکل منظم از طرف دولت افغانستان اعاشه و اباطه می شدند و زیر نام مهاجران پاکستانی برای شان شناسنامه داده شد تا بتوانند همراه با سلاح دست‌داشته خویش آزادانه در ولایت کنر گشت‌وگذارنمایند.
دولت فاسد افغانستان که خودش با خیرات دیگران زندگی می‌کند و دست گدایی به هرسو دراز نموده‌است، از ماهیت پلید این تروریستان و جنایت‌کاران چشم‌پوشی نموده، به کمک شان می‌شتابد. این عمل دولت سبب شده که مردم کنر در این سه سال مورد حملات راکتی دولت طالب‌پرور پاکستان قرار گرفته، قربانی دهند. دولت پاکستان و افغانستان علیه یکدیگر از طالب استفاده می‌کنند، ولی بدبختانه که در هردو سوی مرز قربانیان اصلی مردم ناچار اند.
