آزادی‌خواهان «همبستگی»، خواب از چشمان اشغالگران ربودید!
- رده: مقالات
- نویسنده: بریالی
- منتشر شده در سه شنبه، 22 میزان 1393
از میان ایمیل‌هایی که پس از برگزاری تظاهرات حزب همبستگی علیه اشغال افغانستان توسط امریکا و دفاع از مبارزان کوبانی برای ما رسیده، ایمیل دوستی به نام بریالی را انتخاب نموده و در خدمت خوانندگان سایت همبستگی قرار می‌دهیم:
دوستان، همرزمان و همسنگران!
دیگر باید درک کرده باشید که این تنها شما هستید که بار این همه مبارزه و ایستادگی در برابر اشغالگران امریکایی و نوکران دست‌نشانده شان را بر دوش می‌کشید و درفش آزادی و استقلال را بر زمین نگذاشته‌‌اید.
بی‌عدالتی و نابرابری نه تنها در افغانستان بلکه در سایر کشورهای تحت ظلم و استبداد، وجدان شما‌ها را بیدار ساخته، و نترس و مقاوم با هزاران مشقت و تنگدستی به راه تان ادامه می‌دهید. من در برابر تان سر تعظیم فرود می‌آورم و دست تان را در این مبارزه می‌فشارم.
در‌حالی‌که بار عظیم مبارزه برای رسیدن به عدالت، آزادی و انسانیت را در کشور خود مان بر شانه می‌کشید، اما شما بدون درنظرداشت مرزها آن سوی کره خاکی، فرسنگ‌ها دور برای کوبانی صدا بلند کردید، بیرق سیاه داعش را به آتش کشیدید و علیه اشغالگری‌های امریکا نفرین و انزجار ملت را بیان کردید.
وقتی شما در گوشه‌ای از شهر کابل علیه اشغالگران امریکایی و در اعتراض به فروش خاک مان به دست نوکران و جیره‌خواران داخلی آن شعار سر می‌دادید، سفارت امریکا در گوشه دیگر شهر با شنیدن صدای رسای شما به لرزه درآمده و شاید هم دیپلوماتان و نماینده‌های قصر سفید به سرکرده‌های خود مخابره کرده باشند که انتقام و آزادی در رگ رگ افغان‌ها جاری است، خواب‌ها و نقشه‌هایی که برای این کشور طرح‌ریزی کرده‌ایم، روزی به گور خواهد رفت.
امریکا و کشورهای حامی‌اش در اروپا و منطقه، با امضای سند فروش افغانستان از طریق رسانه‌های خودساخته و احزاب و نهادهای مزدور شان، همین جار می‌زنند که با امضای این سند افغان‌ها خوشبخت خواهند شد و این آرزوی اکثریت مطلق افغان‌هاست. حدود صد سازمان و حزب در افغانستان و تمامی سازمان‌ها و گروه‌های سیاسی و غیرسیاسی که آب و نان از آخور امریکا و غرب می‌خورند، اتن برپا کرده و ادامه حضور اشغالگران را جشن گرفتند. امروز (۲۱ میزان ۱۳۹۳)، ناتو اعلام نمود که از این پس وضعیت در افغانستان بهتر خواهد شد ولی در عین روز ۷ غیرنظامی را در پکتیکا به قتل رساندند.
اما این تنها شما بودید که صدای اکثریت خاموش را بلند کردید و حرف دل میلیون‌ها افغان بیچاره را به گوش جهانیان رساندید. صف اول تظاهرات شما که با شعار درشت «با همبستگی و خیزش مردمی اشغالگران و وطنفروشان را نابود کنیم!» مزین شده بود، تیر محکمی بر قلب اشغالگران است.
حضور زنان و مردان شجاع، به ویژه جوانان و نوجوان دختر و پسر، در این تظاهرات به انسان نیروی تازه می‌بخشد. مشت‌های گره‌خورده و انگشتان دختران با نماد پیروزی، به خوبی بیانگر این امر است که افغان‌ها یکبار دیگر افغانستان را به گورستان اشغالگران مبدل خواهند کرد و خواب خوش بیگانه‌گان در این سر زمین را حرام‌کردنی اند.
«یانکی به خانه‌ات برگرد!
نه به پایگاه‌های نظامی امریکا و ناتو در افغانستان!
ارمغان امریکا: قتل و کشتار بی‌گناهان!»
سردادن این شعارها در قلب کابل و در چندکیلومتری ارگ و سفارت امریکا، شجاعت به مانند شما می‌خواهد و عزم راسخ مبارزان همچون شما. مطمئنم که با ده‌ها تهدید و فشار، ده‌ها محدودیت و ممانعت مواجه هستید، ولی بازهم شما به جاده‌ها ریختید و غریو «مرگ بر امریکا و نوکرانش» را سر دادید. شما مبارزین راستین این سرزمین و فرزندان دلیر این خاک هستید. مبارزه و ایستادگی شما در برابر ظلم و تجاوز ستودنی و آموزنده‌است.
قهرمانان همبستگی!
در‌حالی‌که مردم کشور ما با هزاران بدبختی و بیچارگی سردچار اند و برای رهایی از این مصایب به کمک و یاری دیگر مبارزان منطقه و جهان نیاز دارند، اما شما دست همبستگی و دفاع به رزمندگان کوبانی دراز کردید و بیرق داعش، این چوچه حرامی امریکا، را در کنار «منار میوند» در قلب کابل به آتش کشیدید، این عمق تعهد شما نسبت به آزادی و انسانیت و برابری را بازگو می‌کند و درسی بزرگی به روشنفکران خنثا و خودفروخته می‌دهد که از پس دیوارهای خانه و یا هم دریچه تلویزیون‌های خود در غرب به شما نگاه می‌کنند و عرق خجالت و شرم بر پیشمانی پاک می‌کنند.
رزمندگان همبستگی!
متاسفانه که هیچ حزب و نهاد دیگری در افغانستان نیست تا شعار آزادی‌خواهی سر دهد و یا هم ضد اشغالگران امریکایی و غرب به پا ایستند، نه جرئت و نه هم شهامت شما را دارند تا در کنار شما و به‌سان شما پرچم استقلال و آزادی را بر شانه بکشند و از ناموس میهن دفاع کنند. این شما اید که در کنار مردم و با تکیه به نیرو و توان مردم پرچم استقلال و آزادی را بر قله‌های پیروزی به اهتزار درآورید.
دولت امریکا و هم‌پیمانانش بخصوص دولت‌های فاشیست ترکیه، عربستان سعودی و قطر و دیگر مرتجعان محلی برای شکست مقاومت مبارزان کوبانی روزشماری می‌کنند، اما کور خوانده‌اند. تاریخ مبارزاتی کوردستان با خون لیلا قاسم‌ها و فرزاد کمانگر‌ها رقم خورده و امروز هم کوبانی شیرزنی همچون جیلان اوز آلب را در خود پرورش داده‌است. باور دارم که روزی تمام جهان به کوبانی مبدل خواهد شد.
من قهرمانان «همبستگی» را پیشگامان پیکار رهایی‌بخش افغانستان می‌دانم و از تمامی آزادگان جهان تقاضا می‌کنم تا از هر طریق ممکن به سکوت و بی‌تفاوتی در قبال سرنوشت افغانستان اشغال‌شده اعتراض کرده و اشغالگران را مجبور به عقب‌نشینی و ترک این سرزمین کنند.
راه تان پر راهرو باد و دشمن تان زبون!
