مقاومت جانانه زنان کوبانی درمقابل داعش
- رده: مقالات
- نویسنده: فرزان
- منتشر شده در شنبه، 26 میزان 1393
کوبانی طی چند روز اخیر صحنه شدیدترین نبردها بوده و اهالی این شهر با حملات شدید از سوی نیروهای وحشی داعش مواجه هستند. اما مبارزه و دفاع واحد حفاظت زنان کوبانی که متشکل از هفت هزار شیرزن کورد است، مانع اصلی ورود داعشیان به این شهر اند.
کوبانی در کجاست؟
کوبانی شهری کوردنشین است که در ولایت حلب در شمال سوریه در فاصله کم‌تر از دو کیلومتر از مرز سوریه با ترکیه واقع شده‌است. جمعیت این شهر ۵۲٬۱۱۵ نفر است. شهر کوردنشین سوروچ در ترکیه، در فاصله ۱۵ کیلومتری با کوبانی واقع شده‌است.
باوجودی که کوبانی از سه سمت توسط وحوش داعش محاصره شده بود و دولت ترکیه هم از مرزش با تانک و توپ پاسبانی می‌کرد، اما مبارزان کوبانی با مقاومت حماسی شان پس از ۲۹ روز داعشیان وحشی را به عقب راندند. (نقشه از سایت بی‌بی‌سی)
در جریان جنگ داخلی سوریه، تصرف و کنترول شهر کوبانی از اهداف مهم گروه «دولت اسلامی عراق و شام - داعش» محسوب می‌شد. تمامی مناطق اطراف کوبانی در خاک سوریه از مدت‌ها قبل در تصرف گروه داعش بوده و این وضعیت حفظ این شهر را در دراز مدت بسیار دشوار کرده‌است.
درگیری بین داعشیان و واحدها حفاظت خلق که مسوولیت دفاع از شهر را بر عهده داشتند، از اوایل سال ۲۰۱۴ شروع شده بود. در این مدت، داعش موفق شده بود تا علی‌رغم تلفات سنگین، محاصره این شهر را تنگ‌تر کند و تا حاشیه شرقی شهر کوبانی پیشروی کند. اما در تاریخ ۶ اکتبر ۲۰۱۴، شبه‌نظامیان داعش که از سه جبهه به کوبانی حمله کرده‌بودند، توانستند دیوار دفاعی شهر را بشکنند و از طرف شرقی وارد کوبانی شوند و پرچم خود را بر فراز چند ساختمان مرتفع به اهتزاز درآوردند. با این وجود، واحدهای حفاظت خلق و واحد حفاظت زنان در کوچه‌ها و خیابان‌ها و در پناه ساختمان‌ها همچنان درمقابل داعش از شهر دفاع میکنند.
واحدهای مدافع خلق - ی‌پ‌گ (Yekîneyên Parastina Gel - YPG)
این گروه که شامل بیشتر از هفت هزار زن رزمنده داوطلب است، در ۲۰۱۲ به‌خاطر مبارزه و دفاع از ساکنین شهر کوبانی برضد حملات دولت سوریه و تهاجم «جبهه النصرت» که وابسته به القاعده است، تشکیل گردید. این گروه مبارز از هیچ مرجع خارجی کمک مالی دریافت نمی‌کنند و برای پیشبرد مبارزه متکی به کمک‌های مردم محل هستند.
دایرین، دختر مبارز کوبانی، در مصاحبه با گابریل گیتهاوس، خبرنگار بی‌بی‌سی، (۵ سپتمبر ۲۰۱۴)، گفت: «از هیچ چیز نمی‌ترسیم. تا آخرین رمق زندگی می‌جنگیم. ترجیح می‌دهیم که خود را منفجر کنیم تا این که توسط داعش گرفتار شویم.»
این زنان مانند مردان آموزش نظامی می‌بینند. ساعت ۴ صبح در کمپ آموزشی نزدیک به شهر «دیریک» سوریه بیدار می‌شوند و پس از انجام فعالیت‌های ورزشی، نظامی و رزمی در صنف‌های تیوری نظامی شرکت میکنند. سپس در رزمایش با سلاح‌های واقعی شرکت داده می‌شوند. آنان همچنین درس‌های ایدیولوژیک حزبی را نیز از «حزب کارگران کوردستان – پ‌ک‌ک» (Partiya Karkerên Kurdistan - PKK) فرا می‌گیرند.
سلاح اصلی این زنان کلاشینکوف روسی است و در کنار آن از نارنجک، مین و بم‌های دست‌ساز و خمپاره‌انداز آر.پی.جی نیز استفاده میکنند. آنان همچنین آموزش‌های لازم برای انجام عملیات‌های ویژه و استفاده از مسلسل و تیربازهای متوسط و سنگین را می‌بینند.
اغلب این زنان مجرد هستند و مبارزه برای دفاع از کوردها را بر هر چیز دیگری ترجیح داده‌اند. شعار اصلی آنان «هافار» است که یک واژه کوردی به معنای «صداقت» است.
سن این زنان بین ۱۸ تا ۴۰ سال است. این زنان مبارز خدمت به توده‌ها را در اولویت قرار داده‌اند، خود نان و پنیر می‌خورند و غذای خود را به شهروندان تحت محاصره می‌دهند.
زنان مبارز کورد ترس را به دل داعش انداخته‌اند، به‌ویژه که این تاریک‌اندیشان زن‌ستیز معتقدند اگر به دست زنان کشته شوند، وارد بهشت نمی‌شوند! اما زنان کورد هیچ ترسی از مرگ به خود راه نمی‌دهند و می‌گویند که با آغوش باز به استقبال مرگ می‌روند به‌طوری که تنها در ظرف دو ماه قبل، ۲۴ زن کورد در جنگ با داعش و جبهه النصره در سوریه کشته شدند.
در درگیری‌های شهر کوبانی، گزارش‌ها حاکی از آن است که ده‌ها زن مسلح در نبردهای خیابانی با داعش کشته و زخمی شده‌اند. همچنان اخبار حاکی از آن است که در این نبردها اگر یکی از این زنان به دست داعش اسیر شود به شکل وحشیانه‌ای شکنجه و کشته می‌شود. به همین دلیل، اغلب زنان کورد تا آخرین نفس و آخرین تیری که در تیرکش دارند، مقاومت میکنند تا مبادا اسیر شوند. این درست همان سرنوشتی است که «جیلان اوز آلب» ۱۹ ساله انتخاب کرد و مرگ را بر اسارت به دست تکفیری‌ها ترجیح داد.
جیلان تنها چند روز پیش از کشته شدنش به «گابریل گیتهاوس» خبرنگار بی‌بی‌سی گفته بود که در صورت محاصره، تسلیم گروه داعش که جنگ ظالمانه‌ای علیه مردم کوبانی آغاز کرده، نخواهد شد و با آخرین تیرش، خودکشی خواهد کرد.
مدت زمان زیادی از این سخن جیلان نگذشته بود که وی به دلیل این که به دست داعش اسیر نشود، با آخرین گلوله به زندگی خود پایان داد.
در مقاله‌ای تحت عنوان «مقاومت مسلحانه در کوبانی، ناقوس مرگ شب‌پرستان!» (۱۴ اکتوبر ۲۰۱۴)، خانم اشرف دهقانی می‌نویسد:
«از قهرمان و قهرمانی سخن گفتم و به یاد آوردم که عوام‌فریبان وطنی تحت عنوان ضدیت با "خشونت" و در واقع ضدیت صرفاً با اعمال خشونت مردم علیه دشمنان شان، مکرراً گفته بودند (و می‌گویند) که دوره قهرمان و "قهرمان‌بازی" گذشته‌است. اما واقعیت آن بوده و هست که تاریخ جز با نبردهای قهرمانانه توده‌های قهرمان و پیشاهنگان قهرمان علیه دشمنان شان - که همان نیروهای مرتجع سد راه پیشرفت تاریخ اند، به جلو نرفته‌است. امروز جنگ مسلحانه و قهرمانی‌های رزمندگان کوبانی، شکل‌گیری شرایط مبارزاتی نوینی را در خاورمیانه نوید می‌دهد.»
دختر دیگر جنگجوی کوبانی به نام نارین از میان باران گلوله‌ها پیش از مرگش، در نامه‌ای به مادرش می‌نویسد:
«دایه گیان [مادر جان] من خوبم. دیروز به مناسبت روز تولدم جشن کوچکی گرفتیم، فکر می‌کنم ١٩ ساله شدم. رفیقم، آزاد، ترانه خوبی را که در رابطه با مادر بود، به من تقدیم کرد. آزاد صدای خوبی دارد و زمانی که آواز می‌خواند، اشک در چشمانش حلقه زده بود، چون او هم مثل من به یاد مادرش بود که یک سالی است او را ندیده است. دیروز یکی از رفقای مان را که زخمی شده بود، روانه بیمارستان کردیم. به او دو گلوله اصابت کرده بود، اما او نمی‌دانست که دو گلوله به او خورده، چرا که مدام دستش را به سوی سینه‌اش می‌برد که جای گلوله اول بود... توانستیم او را معالجه بکنیم و من یک لیتر خون خودم را به او دادم.
دایه گیان حالا ما در شرق کوبانی هستیم، فقط چند صد متری از آنان [وحوش داعش] دوریم و کلاه‌های سیاه شان را می‌بینیم و بیشتر اوقات به ارتباطات تلفنی آنان دسترسی پیدا می‌کنیم، اما هیچ‌گاه نمی‌فهمیم چی می‌گویند، چرا که به زبان دیگری سخن می‌گویند. اما به‌خوبی متوجه هستیم که از ما خیلی می‌ترسند.
گروه ما از ٩ جنگجو تشکیل شده‌است. اسم کوچک‌ترین ما رهشویه است و اهل عفرین می‌باشد. او قبلا در "تل ابیض" جنگیده و حالا نزد ما آمده‌است. به‌غیر از او "آلان" رفیقم هم از قامیشلو آمده. او قبلا در "سهری کانی" بوده‌است. او هم نمی‌داند چند ساله است و می‌گوید: "احتمالا ٢٠ سال داشته باشم." در بدنش جای چندین زخم چاقو دیده می‌شود. می‌خندد و می‌گوید این چاقوها را به‌خاطر "ئهوین" که دختر همسایه‌اش بوده، خورده‌است. اسم بزرگ‌ترین مان "درسیم" است و از قندیل آمده‌است. همسر او در دیاربکر شهید شده و دختری به اسم "هلن" برای او به‌جا گذاشته‌است. او اسم دخترش را که تا حالا موفق به دیدنش نشده‌است روی دستش خال‌کوبی کرده‌است.
...
...ما اینجا هستیم تا از شهری آرام دفاع کنیم که هیچ‌گاه به کسی آزار نرسانده و گهواره زخمیان و برادرهای آواره‌شده سوری مان بوده‌است. ما از شهری دفاع می‌کنیم که ده‌ها مسجد دارد و ما حافظ آن‌ها و دیگر مکان‌های مقدس آن در مقابل راهزن‌های درنده هستیم.
دایه گیان، اگر این جنگ کثیف تمام شود پیش تو خواهم آمد. رفیقم، درسیم، هم قول داده است بهت سر بزند و از آنجا برای دیدن دخترش، هلن، به دیاربکر برود. ما همه به یاد مادران مان هستیم، اما جنگ عاطفه و احساس نمی‌شناسد. اگر برنگشتم مطمئن باش دایه گیان، مرتب خواب لحظه‌ای را می‌بینم که باری دیگر چشمم به تو می‌افتد. پنداری بخت یاورم نباشد.
...
دایه گیان دلم برایت تنگ شده.
دخترت نارین»
جنازه چهار زن مبارز کوبانی در شهر سوروچ ترکیه هم‌مرز با سوریه
۱۷ اکتوبر ۲۰۱۴: کوردی‌ها جنازه‌های شیرزنان شان را با مشت‌های گره‌خورده و انگشت‌های نماد پیروزی به خاک می‌سپارند. (عکس از: نشریه «وال ستریت ژورنال»)
نقش امریکا و ناتو، ترکیه، قطر، عربستان سعودی و اسراییل
شواهد فراوانی در دست است که کشورهای امریکا و دیگر اعضای ناتو، ترکیه، قطر، عربستان سعودی و اسراییل نقش مستقیم در ایجاد و پرورش گروه داعش دارند. ظاهرا دولت کشورهای عضو ناتو به رهبری امریکا اتحادی را علیه داعش بستند و حملات هوایی خود را بر پایگا‌ه‌های این گروه وحشی انجام دادند، ولی واقعیت طور دیگر است. بنابر گفته مبارزان کوبانی، بم‌افگن‌های امریکا و ناتو هیچ‌گاهی سنگرهای داعش را در اطراف کوبانی بمبارد نمی‌کردند و اکثر اوقات بم‌های شان را در مناطق بی‌کاره مثلا دشت و کوه پرتاب میکنند. در ضمن دولت ترکیه و امریکا «پی.کا.کا» و مبارزان کوبانی را در لیست سازمان‌های تروریست قرار داده و به سرکوب آنان می‌پردازد. در جریان محاصره کوبانی، هزاران مبارز کوردی، ترکی و کشورهای دیگر خواستند که از طریق مرز ترکیه داخل کوبانی شده و به مبارزان این منطقه ملحق شوند ولی دولت سفاک ترکیه تمام مرز را با اعزام قطعه‌های مجهز نظامی‌اش بسته بود و اجازه نمی‌داد که عبور و مروری در مرز صورت گیرد، بدین وسیله مبارزان کوبانی هیچ نوع عقب جبهه‌ای نیز نداشتند. اما در رسانه‌ها مرز ترکیه به «رهگذر امن گروه داعش» مسما شده‌است.
افزون بر آن، دولت قطر و عربستان سعودی به‌طور مستقیم گروه جهالت‌پیشه داعش را تمویل می‌نمایند و زمینه تمرینات نظامی در کشورهای ترکیه و اردن را برای شان فراهم نموده که تحت نگرانی متخصصان اسراییلی این تمرینات به پیش برده می‌شود. زخمی‌های داعش در شفاخانه‌های ترکیه تداوی می‌شوند. بنابر گفته‌های ترک‌هایی که در مرز بین ترکیه و سوریه زندگی میکنند، امبولانس‌های دولتی ترکیه به مناطق جنگی داعش-کوردی رفته و زخمی‌های داعش را جهت مداوا به شفاخانه دولتی ترکیه انتقال می‌دهند.
از سوی دیگر، دولت امریکا در تلاش است که با پرورش و تقویت دست‌نشاندگانش مانند مسعود بارزانی و جلال طالبانی، مبارزات کوردها را ملوث سازد و نیروهای آزادی‌خواه، ملی و دموکرات در این منطقه تضعیف یابند.
مبارزات کوبانی، نویدبخش خیزش جهان مظلوم خواهد بود
داعشیان به این باور هستند که اگر توسط رزمندگان زن کشته شوند، راهی بهشت نخواهند شد. بنابر این در جبهه‌هایی که با زنان مسلح کورد درگیر می‌شوند به مشکل جدی روبرو می‌گردند. مبارزات زنان قهرمان کوبانی یکبار دیگر ثابت ساخت که زنان همچون شیرهای خفته‌ای هستند که اگر برخیزند هیچ قدرتی قادر نخواهد بود تا سد راه شان گردد. مبارزه زنان کوبانی ارزش به سزای برای زنان کشور بنیادگرازده ما دارد. زنان کورد در شرایط مشابه همچون زنان افغانستان به سر می‌برند ولی زنجیرهای ستم را شکسته و برپا خاسته‌اند.
مبارزات زنان کوبانی را می‌توان با سخنان خانم اشرف دهقانی خلاصه کرد:
«این را دشمن به خوبی می‌داند که کوبانی دیگر یک محل کوچک در خاور میانه نیست، کوبانی آغاز راهی است که در مسیر آن کوبانی‌های کوچک و بزرگ دیگر قرار گرفته‌اند، کوبانی‌های شعله‌ور از خشم و کینه و انفجار مردمانی سوخته از ظلم و جنایات سرمایه‌داران و حکومت‌های حامی شان. کوبانی امروز آموزگار راه مبارزه قاطع با امپریالیست‌ها و سگان زنجیری شان در خاورمیانه است.»
