لولیتا لبرون، زن شورشگر و مبارز از پورتو ریکو
- رده: مقالات
- نویسنده: نوید نابدل
- منتشر شده در چهارشنبه، 12 میزان 1396
به تاریخ اول مارچ ۱۹۵۴ سه مرد از پورتو ریکو تحت رهبری زنی به نام لولیتا لبرون (Lolita Lebrón) وارد کانگرس امریکا شده، از بخش ناظران تالار با فریاد «زنده باد پورتو ریکوی آزاد!» با تفنگچه‌های در دست داشته بسوی اعضای کانگرس تیراندازی کردند که در نتیجه پنج تن را مجروح ساختند اما این عمل باعث شد که فریاد خفه شده استقلال‌خواهی مردم پورتو ریکو در سراسر جهان شنیده شود.
لولیتا لبرون (Lolita Lebrón)
لولیتا که تصور می‌کرد درین جریان ممکن کشته شود، قبلا یادداشتی در بکس دستی‌اش گذاشته بود که در بخشی از آن آمده است: «من زندگی خود را به خاطر آزادی کشورم فدا می‌سازم. این فریادی برای پیروزی در مبارزه ما برای استقلال است... ایالات متحده امریکا با به انقیاد کشانیدن پیاپی کشورم به مقدس‌ترین اصول انسانی خیانت روا می‌دارد.»
وقتی خبرنگاران از لولیتا پرسیدند آیا از کاری که انجام داده متاسف است، گفت: «من متاسف نیستم! من به این دلیل اینجا آمدم تا برای میهن و زادگاهم آزادی بطلبم، بنا تاسف نمی‌خورم.»
پورتو ریکو (Puerto Rico) کشوری کوچکی متشکل از چند جزیره در شمال دریای کارائیب است که بیش از یک قرن سلطه دولت امریکا بر این کشور باعث شده که هویت مستقل ملی‌اش را از دست دهد. امروز عملا این جزایر تحت عنوان «قلمرو قانونا ثبت ناشده»، بخشی از خاک ایالات متحده امریکا محسوب می‌‌شود اما مردمش حق رای ندارند.
پوستری از کارزارهای جهانی برای رهایی لولیتا و رفقایش.
لولیتا و همراهانش که اعضای «حزب ملی پورتو ریکو» بودند در محکمه شجاعانه از عمل خود دفاع کرده به حبس ابد محکوم گشتند. آنان تحت شرایط سختی در زندان نگهداری می‌شدند که به این دلیل چندین بار دست به اعتصاب غذا زدند. او خبر مرگ یگانه پسر و مادرش را از ورای اخبار شنید اما حق تماس با خانواده‌اش نداشت. از لولیتا چندین بار تقاضا گردید که در بدل عذرخواهی رها خواهد شد، اما او تا آخر سر باز زد.
اعتراضات وسیع نه تنها در پورتو ریکو که در سایر کشورهای جهان و بخصوص کیوبا برای رهایی آنان راه‌اندازی گردید. نهایتا آنان بعد از تحمل ۲۵سال اسارت، در سال ۱۹۷۹ بر اساس فرمان جیمی کارتر، رییس جمهور وقت امریکا آزاد شدند. در بازگشت به کشور آنچنان مورد استقبال پرشور هزاران تن از مردم قرار گرفتند که روزنامه «واشنگتن پست» (۱۳ سپتامبر ۱۹۷۹) در عنوان درشتی نوشت «در پورتو ریکو تروریست‌ها همچون قهرمانان استقبال شدند»!
لولیتا تا آخرین روزهای زندگی، صحنه مبارزه برای استقلال کشورش را رها نکرد.
عمل شجاعانه لولیتا و رفقایش الهامبخش جوانان زیادی در زادگاهش گردید که جنبش وسیع برای استقلال و عدالت را بارور ساخت. جنبشی که توسط امریکا بصورت وحشیانه سرکوب گردید. نیروهای امریکایی طی قتل‌عام های «ریوپدراس» و «پونس» صدها تن از مبارزان را بدون محاکمه تیرباران کردند. اما با این همه موج مبارزاتی ملی‌گرایان و انقلابیون پورتو ریکو ازپا نیفتاد.
لولیتا بعد از رهایی مبارزه برای رهایی مردمش را ادامه داده منحیث یک چهره محبوب در هر تظاهرات ضد امریکا و پایگاه‌هایش در صف اول قرار داشت و چند بار دیگر بازداشت و روزهایی زندانی گردید. او در نوامبر ۲۰۰۰ منحیث شاهد عینی در «محکمه جهانی برای تخلفات حقوق بشری در پورتو ریکو» شرکت نموده طی سخنانش حمله بر گانگرس را از افتخارات زندگی‌اش خواند. او نهایتا در اثر بیماری به تاریخ اول اگست ۲۰۱۰ در سن ۹۰سالگی درگذشت.
سرگذشت زندگی پربار مبارزاتی او مضمون چند کتاب و فلم مستند گردیده است.
