در برابر خاینان و اربابان شان برخیزیم یا هر روز شاهد پرپرشدن جگرگوشه‌های خود باشیم!
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در پنج شنبه، 15 عقرب 1399
به ادامه جنایت جاری در گوشه و کنار ماتمکده‌ی ما، طالبان جانی و جاهل طی چند روز اخیر دو مرکز علمی را هدف قرار دادند: حمله انتحاری بر کورس آموزشی «کوثر دانش» در دشت برچی و کشتار فجیع جوانان در پوهنتون کابل. اما خلاصه کردن این‌همه جنایات در پای طالب یا داعش فقط حماقت محض است. طالب و داعش بسان تنظیم‌های جهادی سربازان مزدور و سگان زنجیری‌ای اند که توسط کشورهای امپریالیستی و مرتجع منطقه در تبانی با دولت پوشالی استخدام می‌شوند تا جنگ نیابتی باداران شان را در وطن ما به پیش برند. عاملان کشتار محصلان پوهنتون کابل و ددمنشی‌های دیگر نه تنها طالب و داعش بلکه دولت اشغالگر امریکا، دولت‌های تروریست‌پرور پاکستان، ایران و عربستان سعودی، و دست‌نشاندگان دولت غنی و عبدالله اند که طبق برنامه شیطانی خلیلزاد «شیاد» نخست انس حقانی و سپس بیش از ۶ هزار طالب قاتل را رها کردند.
ادعای دیگری که از سوی دولت امریکا مطرح می‌شود و به‌تاسی از آن دست‌پروردگان طالبی و دولتی و چرندگویان به اصطلاح تحلیلگر و کارشناس‌اش آن را نشخوار می‌کنند که گویا داعش و طالب دو پدیده مجزا از یکدیگر اند. اما «حزب همبستگی افغانستان» از سالیان سال تاکید داشته است که تنظیم‌های جهادی، طالبان، القاعده، شبکه حقانی، داعش، فاطمیون و غیره همه دو روی یک سکه اند که هربار مطابق نیاز بادار به میدان بازی آورده شده و فقط پکول و لنگی سفیدشان با سیاه تعویض می‌گردد. ما همواره ابراز داشته‌ایم که اگر نوکران سرسپرده جهادی مثل گلبدین، ربانی، سیاف، عطا، خلیلی، محقق وغیره پرورش نمی‌یافتند، دیگر خبری از ملا عمر، هیبت‌الله آخند، ملا منصور، عباس ستانکزی، اسامه بن‌لادن، البغدادی وغیره نمی‌بود. حال می‌بینیم که عبدالسلام حنفی، یکی از سران ددمنش طالبان در دوحه، ضمن مصاحبه‌ای با طمطراق اعلام می‌کند که در افغانستان هیچ نیروی مسلحی جز طالبان وجود ندارد. همچنان می‌‌خوانیم که سران دولتی مانند امرالله صالح، صدیق صدیقی و شاه‌حسین مرتضوی به‌ظاهر علیه طالبان غروفش کرده و مقصر اصلی قلمداد می‌نمایند ولی باید به این آقایانِ عصا چوبِ نظام پوشالی گفت که این چهارزانو نشستن بعد از باد رفته‌ی تان چه فایده دارد؟ آیا در آستانه لویه جرگه مسخره برای رهایی ۶ هزار طالب خون‌آشام شما نبودید که در باب فواید آن برای صلح و خوشبختی درفشانی می‌نمودید؟ آقای مرتضوی این چتلی‌لیس غنی و بادارانش، اگر ذره‌ای وجدان می‌داشت باید با دیدن خون‌های جاری جوانان معصوم ما خود را دار می‌زد که چه بی‌شرمانه علیه خانم بلقیس روشن که تنها وجدان بیدار در جرگه بود، تاخت. آقای صالح، با این اکت‌های هالیوودی‌ات که بیشتر به بچه‌های فلم‌های پشاوری می‌ماند، عکس چند خس‌دزد اوباش را در دیوارهای شهر چسبانده و مردم ما را فریب نده. زمانی میان مردم ما حیثیت کسب خواهی کرد که عکس ابردزدانی مانند عطا، سیاف، الله‌گل مجاهد، ملا تره‌خیل، الماس، فوزیه کوفی، گلبدین، خلیلی، ممتاز، مسلمیار، ظاهر قدیر، دوستم، محقق، جرات و ده‌ها شاه‌دزد دیگر را نصب کنی، خاینانی که طی چهار دهه اخیر مصروف کشتار، چور و چپاول، قاچاق موادمخدر، تجاوز جنسی و ده‌ها جنایت و بربریت دیگر اند. البته چنین انتظاری ازیک تربیت‌یافته سی.آی.ای عبث است!
در حالی که از سوی غلامان پاکستان در وطن ما جویبار خون جاریست، عبدالله، راکتیار، میررحمن رحمانی، ناهید فرید و دیگر بی‌ننگان به پابوسی مقامات پاکستانی به اسلام‌آباد رفته همه با ناز و نعمت مورد پذیرایی قرار گرفتند. تاریخ وطن ما و شاید هم هیچ کشوری تا این حد مقامات بی‌تلخه و خاین را به یاد ندارد. از پوزه‌مالی و تملق اینان به دشمنان مردم ماست که مورال طالبان و دیگر باندهای خونریز بالا رفته بر حملات شان علیه مردم بی‌پناه ما شدت می‌بخشند.
غنی که روی انگشت کاخ‌سفید چرخیده و اراده‌ای از خود ندارد و جیغ‌های آزاردهنده‌‌اش دیگر حتا مورد مسخره کودکان قرار میگیرد، برای قتل‌عام جوانان پوهنتون کابل یک روز ماتم ملی اعلام کرد و سفارت امریکا در کابل هم با همان شیادی نوع خلیلزاد پرچمش را به حالت نیمه‌برافراشته درآورد. دولت غنی هیچ حق تسلیت‌گویی به مردم ما را ندارد و در حقیقت با این عمل عق‌آور خود نمک بر زخم‌های مردم و بخصوص بستگان قربانیان می‌پاشد. رها کردن هزاران گرگ هار به جان مردم به خاطر کمک به کمپاین انتخاباتی ترامپ داغ شرمی‌است که تا ابد روی غنی را سیاه نگه میدارد. آقای غنی، این روز را ماتم ملی نه بلکه روز شرم ملی برای خودت و دیگر مقامات مزدورپیشه‌ات اعلام می‌کردی که به دلیل خیانت‌ها و معامله‌های ضدملی تان هر روز و هر لحظه‌‌ی این وطن برای شهروندانش روز سیاه و ماتم گشته است. اگر در میان نماینده‌‌های گفتگوکننده در دوحه تنها یک تن با اندک حس انسانی می‌بود، به روی سران منفور طالبی در این نشست خیله‌خند تف انداخته به کابل برمی‌گشت.
هموطنان دردمند!
«حزب همبستگی افغانستان» بار دگر اعلام میدارد که هیچ نیروی اشغالگر و ارتجاعی و نوکران داخلی‌اش صلح و امنیت برای ما به ارمغان نمی‌آورند، زیرا قدرت و منافع آنان در بدبختی‌های ما نهفته است. صلح و بهروزی مردم افغانستان فقط و فقط با قطع دست اشغالگران امریکایی، دولت‌های تروریست‌پرور پاکستان و ایران و چاکران بنیادگرا و غیربنیادگرای افغان شان تحقق می‌یابد که و تنها دستان توانای مردم ما قادر به انجام آن اند. بدون آگاهی، همصدایی و مبارزه یکپارچه زنان و مردان ستمکش افغانستان مقابل غداران داخلی و مداخله‌گران خارجی، این وحشت و خونریزی در وطن ما ادامه خواهد یافت. پس برخیزیم تا در پیشگاه تاریخ محکوم نباشیم.
حزب همبستگی افغانستان
۱۵ عقرب ۱۳۹۹ – ۵ نوامبر ۲۰۲۰
