سربازان اسراییلی، جنایات در غزه را فاش کردند
- رده: ترجمه از منابع بیرونی
- نویسنده: سارا لازار | مترجم: احمر
- منتشر شده در شنبه، 19 ثور 1394
نویسنده: سارا لازار | مترجم: احمر
منبع: کامان دریمز، ۴ می ۲۰۱۵
سربازان پیشین اسراییلی می‌گویند که کشتار «بدون تبعیض» در جنگ غزه برنامه از بالا به پایین بود.
بیش از ۶۰ کارمندان نظامی و سربازانی که در «عملیات لبه‌ی حافظتی» شرکت جسته بودند، با حفظ هویت شان در مورد عملکرد‌هایی که آنان مرتکب یا شاهد آن بودند، شهادت دادند.
مطابق شهادت سری بیش از ۶۰ کارمند نظامی و سرباز که در «عملیات لبه‌ی حفاظتی» شرکت جسته بودند، «آسیب عظیم و بی‌سابقه»ای که بر باشندگان غزه طی حمله نظامی ۵۰ روزه اسراییل در تابستان گذشته وارد گردید، ریشه در فرمان مقامات بلندرتبه نظامی این کشور داشت که امر نموده بودند تا بدون کدام تبعیض بر تمام شهروندان این منطقه رگبار کنند.
گروه اسراییلی موسوم به «شکست سکوت»، سازمانی متشکل از «نیروهای امنیتی اسراییلی» پیشین است که در جنگ دخیل بوده‌اند، در دوشنبه (۴ می ۲۰۱۵) مجموعه‌‌ای از شهادت‌های ۲۴۰ صفحه‌ای را تحت عنوان «ما بدین شیوه در غزه جنگیدیم» به نشر رساند.
گزارش مذکور اظهار می‌دارد، «در‌حالی‌که شهادت‌ها شمه‌ای از برخورد نامناسب عساکر در جبهه جنگ را بیان می‌دارد، افزون بر آن تصویر دردآوری را بازتاب می‌دهد که سیاست‌های سیستماتیک برای نیروهای امنیتی اسراییل که مشمول هر رتبه و ساحه نظامی می‌شد، دیکته شده‌است.»
گروه «شکست سکوت» می‌گوید که جنگ علیه غزه با بیشترین صلاحیت‌هایی که تا به حال به عساکر درحال جنگ داده شده، صورت گرفته‌است.
در جریان کنفرانس مطبوعاتی، یولی نواک، رییس این گروه گفت: «از شهادت کارمندان نظامی و سربازان، تصویر آزاردهنده‌ای برملا می‌گردد که سیاست بدون تبعیض رگبار منجر به مرگ افراد ملکی بی‌گناه شده‌است. از جریان شهادت‌ها، چنین آموختیم که در قوانین جنگی نیروهای دفاعی اسراییل ناکامی حجیم اخلاقی بوده، و مسبب این ناکامی افراد بلندپایه فرمانده اند و نتیجه عملکرد فقط چند فردی که همچون سیب فاسد عمل می‌کنند، نبوده‌است.»
غزه یکی از مناطق پرنفوس جهان می‌باشد که درحدود ۱.۸ میلیون انسان را در خود جا داده‌است و بیش از ۶۰٪ آنان را کودکان زیر ۱۸ سال تشکیل می‌دهد. بر بنیاد گزارش‌های «ملل متحد»، به‌طور تقریبی ۲۱۹۴ فلسطینی در حمله تابستان گذشته به قتل رسیدند و ۷۰٪ کشته‌شدگان افراد غیرجنگی بودند. این حمله زیربناهای عمده ملکی را تباه و ویران کرد –به‌شمول خانه‌ها، پناه‌گاه‌ها و شفاخانه‌ها- و پس از گذشت یک سال به ندرت بازسازی‌ای صورت گرفته‌است و شهروندان در محاصره اقتصادی و نظامی گیر مانده‌اند.
تعداد زیادی از سربازان گفتند که در جریان جنگ به آنان گفته شده بود که تمام مردم در مناطق مذکور خطر تلقی می‌شوند و آنان چنین فرمان دریافت نموده بودند که با دیدن هرکس «شلیک با هدف کشتن» بکنند.
یکی از سرپرکمشرهای اعزام‌شده به شهر غزه که نخواست نامی از او برده شود، گفت: «هدایت شده بود که مستقیما شلیک کنیم. هرکسی را که دیدید، چه مسلح باشد یا غیرمسلح، هدایات واضح است. با هرکسی که برخوردید، بر وی با هدف کشتنش فیر کنید. این یک دستور صریح است.»
بعضی‌ها گفتند که به آنان از جانب فرماندهان شان دروغ گفته شده بود که هیچ غیرنظامی‌ای در ساحه موجود نیست.
سرپرکمشری دیگری که به شمال غزه اعزام شده بود و نیز از افشای هویتش خودداری می‌کند، می‌گوید: «هدف این بود که با دیدن هرچیز به آن شلیک کنیم. به ما گفتند: "قرار نیست که هیچ غیرنظامی‌ای در منطقه موجود باشد. اگر کسی را دیدید، بر او شلیک کنید." سوال این نیست که آیا فرد مذکور تهدید تلقی می‌شد یا خیر، و این برایم مفهوم بود. در غزه، کشتن انسان یک کار بسیار عادی بود.»
سربازان شهادت دادند که هزاران فیر راکت و توپخانه با هدف «نادقیق» بر مناطق ملکی صورت گرفت که گاهی هدفش انتقام بود و گاهی هم اظهار حضور نیروی‌های نظامی در منطقه. باوجودی که منطقه از حضور دشمن پاکسازی شده بود، بازهم بدون کدام توجیه زیربناهای ملکی به‌طور گسترده ویران می‌شد.
یکی از بریدمن‌ها که در رفح خدمت نموده بود، می‌گوید: «حکمتی که بیشتر رهنمون انسان‌ها می‌شد، این بود "باش که زور مان را برای شان نشان بدهیم." این مشهود نقطه آغاز بود.»
یک کارمند با رتبه سرپرکمشر اعمال هرزه و کشنده عساکر را چنین بیان می‌کند:
«در تمام جریان عملیات، راننده‌های تانک می‌خواستند که از روی موترها بگذرند، چون آنان امکان هدف قرار دادن افراد را نداشتند. راننده سلاح در اختیار ندارد و در تمام مدت لذتی را تجربه نمی‌تواند، او فقط به جلو، عقب، راست و چپ حرکت می‌کند. بنابر این، آنان این انگیزه دیوانه‌وار را داشتند که از روی موتری بگذرند. منظورم از موتر کنار جاده است، طبعا موتر فلسطینی‌ها. یکبار راننده، فرمانده تانک ما را متقاعد کرد تا از روی موتری بگذرد. هیچ هیجان‌‌‌انگیز نبود، حتا متوجه نمی‌شوید که از روی موتری گذشته‌اید و هیچ‌چیز را حس نمی‌کنید. در مخابره از یکدیگر پرسیدیم که چطور است ولی چیزی جالب بود. راننده پایین شد تا ببیند که بر موتر چه بلایی آمده‌است. تانک از نیم موتر گذشته و نیم دیگرش سالم مانده بود. وقتی برگشت، فرمانده ما نیز پایین شده بود، و در مخابره برایم گفت که عینک آفتابی‌ای را از موتر برداشته‌است و بعد این نکته را به فرمانده ما نیز گفت. فرمانده با غضب برایش گفت که چطور چنین کاری را کرده می‌تواند و برای این کارش مورد مجازات قرار خواهد گرفت. عینک تا اخیر نزدش ماند و مجازات هم نشد. چنین به نظر می‌رسد که تانک‌های چندین قطعه دیگر ما نیز از روی موترها گذشته بودند.»
درحالی که سازمان‌های بی‌شمار حقوق بشر و باشندگان منطقه از جنایاتی که در جریان حمله سال گذشته بر غزه صورت گرفته بود پرده برداشته‌اند، اما این گزارش بر اصول از بالا به پایین نظامی روشنایی می‌اندازد که در جریان حملات مشخص هوایی و زمینی صورت گرفته‌است.
سرپرکمشر یادشده شرح داد که به عساکر در جریان آموزش و قبل از اعزام شان آموختانده می‌شد تا بدون تبعیض بر همگان شلیک کنند. او می‌گوید: «یکی از سخنرانی‌های فرمانده قطعه زرهدار در منطقه تازلیم، پیش از ورود به غزه که من نیز مربوط آن بودم، را خوب به یاد دارم. وی آمد و برای ما شرح داد که چطور در هماهنگی با نیروهای زرهدار بجنگیم. او گفت: "نباید خطری را به جان بخریم. به مهمات دل نسوزانید و هر چقدر لازم دیدید مصرف کنید."»
هیچ‌کدام از سربازان، فرماندهان و سیاستمداران اسراییلی برای جنایات جنگی مورد بازپرس قرار نگرفتند و دولت این کشور با اجرای تحقیقات سازمان‌های جهانی حقوق بشر مخالفت ورزید که مشمول «عفو بین‌الملل» و «ملل متحد» می‌شد.
گروه «شکست سکوت» می‌گوید که شهادت‌ها را با باریک‌بینی تحقیق نموده‌است تا از صحت آن مطمئن گردد. در گذشته نیز این گروه در سرخط خبرهای جهانی قرار گرفت، زمانی که گزارشش را از شهادت‌های عساکری که در ۲۰۰۹ در عملیات نظامی بر غزه موسوم به «عملیات طرح مقدم» اشتراک ورزیده بودند، را به نشر سپرد. در آن گزارش، عساکر درباره‌ی حملات بدون تبعیض و استفاده سلاح کیمیاوی فاسفورس سفید گواهی دادند.
در ۱ اسد ۱۳۹۳، حزب همبستگی در تقبیح حملات دولت صهیونیست اسراییل بر مردم بی‌دفاع غزه و بم‌گذاری در ارگون پکتیکا، تظاهراتی را در شهر کابل برگزار نمود که بیشتر از ۵۰۰ تن در آن شرکت ورزیده بودند. معترضان شعارها و پلاکارت‌هایی را در دفاع از قربانیان غزه و ارگون به زبان‌های دری، پشتو و انگلیسی حمل می‌نمودند و مردم رنجدیده فلسطین را هم‌سرشت و هم‌سرنوشت ملت نگونبخت افغانستان خواندند.
