فقر و دربدری در چهره خادم حسین هویداست
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: الفت
- منتشر شده در شنبه، 08 سنبله 1393
خادم حسین، پیرمرد ۷۵ ساله از جمله دهقانان فقیر یکه‌ولنگ است که بیشتر عمر خود را در کشت و کار بر زمین دیگران سپری کرده تا لقمه نانی برای فامیل ۶ نفره خود به دست بیآورد. اما در این اواخر بنابر کاهش نرخ حاصلات زراعتی، دیگر نتوانست با کار در زمین، نان بخورنمیر خانواده خویش را پیدا کند، بناً مجبور شد مانند هزاران خانواده دیگر رخت سفر از روستا ببندد و روانه شهر بامیان شود.
خادم حسین فعلا در دره اژدر در یک خانه بدون چهاردیواری و آب زندگی می‌کند. او می‌گوید که در آرزوی لقمه نانی به شهر آمد ولی در اینجا وضعیت بدتر از قریه‌اش است. حسین مجبور می‌شود که دو پسر نوجوانش را از مکتب بکشد تا در کنارش کار کنند. آنان مصروف خشت‌زنی هستند.
خادم حسین می‌گوید:
«به‌خاطر گرفتن کمک به هر دفتر رفتم ولی کسی گپ‌هایم را نشنید. هیچ‌کدام شان برایم کمک نکردند، چون کمک‌هایی که به بامیان می‌آید برای قومندانان، افراد زورمند و خویشاوندان صاحب دفترها می‌رسد. برای ما مردم غریب کسی توجه ندارد و ما را در نزدیکی دفتر خود هم نمی‌مانند.»
خادم حسین در حال حاضر هر صبح وقت بعد از نماز با شکم گرسنه و کلند و ریسمانش روانه دشتی می‌شود که در امتداد دره اژدر قرار دارد و تا ۱۱ بجه روز با پشتاره‌ای از بته‌های دشتی و کوهی برمی‌گردد. او می‌گوید که سایر مردم نیز نیز برای سوخت از این بته‌ها استفاده می‌کنند و حالا در دشت نیز بته به مشکل پیدا می‌شود، بنابر این باید صبح وقت به آنجا برود تا بتواند تا نیم روز یک پشتاره بته را به نزدیک شهر بیآورد و در بدل ۵۰ افغانی آن را به فروش برساند. روزهایی هم است که خادم حسین پشتاره‌اش را فروخته نمی‌تواند و با پشتاره اندوه به خانه برمی‌گردد.
در زمستان‌ها وضعیت برای خادم حسین و خانواده‌اش بدتر می‌گردد چون دیگر نه عایدی از درک بته‌فروشی دارند و نه از خشت‌زنی.
این تنها خادم حسین نیست که با فقر دست و پنجه نرم می‌کند. هزاران خانواده به مثل خادم حسین در بامیان وجود دارند که قادر به پرکردن شکم اولاد شان نیستند. باوجود سرازیرشدن میلیاردها دالر به نام کمک به مردم افغانستان، هیچ تغییری در وضعیت اقتصادی مردم بامیان رونما نگردیده و هر روز فقر بیشتر دامنگیر بامیانی‌ها می‌شود.
از خادم حسین درمورد رهبرانی که داد از دفاع از ملیت هزاره می‌زنند، پرسیدم که آیا توجهی به آنان داشته‌است؟ آه کشید و بعد با داو و دشنام گفت که آنان فقط در فکر پرکردن جیب‌های خود و اقارب شان اند و بس. و بعد علاوه کرد:
«در این کشور تمام رهبرانی که خود را نماینده ملیت شان می‌گویند، پرسان مردم غریب را کجا می‌کنند؟ باید خودم و اولادم کار کنیم تا از گرسنگی نجات پیدا کنیم.»
هوتل شاهی بامیان
درحالی‌که اکثریت مردم بامیان نان خوردن ندارند، «هوتل شاهی بامیان» برای جنگسالاران و انجیوسالاران اعمار می‌گردد تا هر زمانی که خواسته باشند برای عیاشی به بامیان بروند.
