گزارش سفر سیلی غفار به ایتالیا (بخش اول)
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در چهارشنبه، 15 عقرب 1398
در سپتامبر و اکتوبر ۲۰۱۹ سیلی غفار سخنگوی «حزب همبستگی افغانستان» به دعوت نهادی موسوم به «با هم می‌توانیم» ((Insieme Si Puo به ایتالیا سفر نموده و با شرکت در چندین کنفرانس پیرامون حقوق بشر، زنان و وضعیت مهاجرین در چندین شهر مردم ایتالیا را در جریان فاجعه جاری در افغانستان قرار داد که اینک گزارش آن خدمت خوانندگان سایت حزب همبستگی ارایه می‌گردد:
شرکت در کنفرانس مرکز بلدوچی و تحصن مقابل پایگاه نظامی امریکا در شهر اویانا
از تاریخ ۲۶ الی ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۹ سیلی غفار در کنفرانسی «حقوق بشر، صلح و همبستگی بین المللی» که از در طرف «مرکز بلدوچی» دایر گردیده بود، شرکت جست. این مرکز بیشتر در زمینه حقوق بشر، دفاع از اقلیت‌ها و سکیولاریزم فعال است.
موضوع روز نخست، نقش زنان و جوانان در پیشرفت و ترقی کشور شان بود. خانم غفار در جریان سخنرانی خود به وضعیت رقتبار زنان مخصوصا بعد از تجاوز نظامی امریکا و ناتو از سال ۲۰۰۱ بدینسو و سوءاستفاده غرب و دولت پوشالی افغانستان از زنان افغان، نقش جنبش فعال زنان در وضعیت خونین کشور، ضرورت همبستگی زنان در سطح جهان و نقش برازنده جوانان منحیث پیشگامان جنبش ضد اشغال و بنیادگرایی در افغانستان و غیره پرداخت. در ضمن وی اشاراتی داشت به وضعیت امنیتی، حاکمیت بنیادگرایی و حمایت آنان توسط کشورهای غربی، مهاجرت‌ها، فقر و بی‌کاری، اعتیاد و مافیای مواد مخدر و روند بدنام به‌اصطلاح صلح و انتخابات و تاثیرات ویرانگر بلایای مذکور روی وضعیت زنان.
خانم غفار در جریان سخنانش ابراز داشت:
«خشونت، ستم، تحقیر و توهین، آزار جنسی، تهدید، قتل و صدها مورد وحشتبار دیگر، افغانستان را به زندان بزرگی برای زنانش مبدل کرده است. با آن که مجموع ملت ما در سیطره اشغال امریکا و ناتو، جهالت بنیادگرایی دولت فاسد فعلی جان می‌دهند اما بار این استبداد و بی‌عدالتی‌های روزافزون بر شانه زنان نگونبخت ما سنگین‌تر بوده و کمر شان را خم نموده است. افغانستان، بدترین کشور برای زنانش خوانده شده است؛ هنوز هم ۸۷٪ زنان افغان مورد انواع خشونت قرار می‌گیرند؛ نظر به آمار «کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان» سالانه حدود ۳۰۰۰ افغان دست به خودکشی می‌زنند که اکثریت آنان را زنان تشکیل می‌دهند؛ با وجود غر و فش‌های دولت و مشت جیره‌خور غرب درباره دستاورد‌ها در بخش آموزش دختران، بنا بر گزارش ۲۰۱۹ «دیده‌بان حقوق بشر» فقط ۱۶٪ زنان باسواد اند و در سال ۲۰۱۸ حدود ۶۰٪ دختران به مکتب نرفتند.»
سخنگوی همبستگی با افشای پروژه مضحک «پروموت» که توسط «یو.اس.اید» تمویل می‌شود، اظهار نمود که همچو برنامه‌های نمایشی کوچکترین تغییری در زندگی زنان افغان به میان نیاورده است. این پروژه که به نقل از جان سپکو رییس «سیگار»، با بودجه ۲۸۰ میلیون دالر بایست حدود ۷۵۰۰۰ زن افغان را از ۲۰۱۵ الی ۲۰۱۸ در زمینه شغل‌یابی و سطح رهبری کشور کمک کند، فقط ۵۵ زن را کمک کرده که شرم آن به روی امریکا، غنی و بخصوص رولا غنی برمی‌گردد که مبلغ هنگفت این پول را خرج مصارف دفتر شخصی خود کرده است.
او در مورد راه بیرون‌رفت از فاجعه کنونی چنین گفت:
«تا وقتی زنان وطن ما به آگاهی سیاسی نرسیده و خود برای احقاق حقوق به متحدانه مبارزه نرفته‌اند، فاجعه حقوق زن در کشور ادامه خواهد داشت. باید زنان ما به نیروی خود واقف گشته و بدانند که زنان هم‌پای مردان می‌توانند و باید در رهیدن از زنجیر ستم و نابرابری‌ها به میدان مبارزه برآمده و نقش شان را بازی کنند.»
در زمینه نقش جوانان در پیشرفت و ترقی کشور و به‌مثابه پیشاهنگان جنبش آزادیخواهی، سیلی غفار خاطرنشان ساخت که باوجود سیاست‌های استعماری امریکا و دول غربی جهت تطمیع جوانان از طریق دادن بورسیه‌های تحصیلی، مقام‌های ارشد دولتی و غیردولتی، معاش‌های هنگفت و زندگی مجلل وغیره تلاش صورت می‌گیرد تا جوانان را از مبارزه برای استقلال و آزادی کشور دور نگهداشته و به موجودات خنثا و فاقد حس ملی و وطندوستی تبدیل نماید، ولی خوشبختانه با دیدن گروه‌هایی از جوانان که از طریق اجرای موسیقی، تیاتر، شعارنویسی روی دیوارهای شهر، رنگ پاشیدن روی عکس‌های جنایتکاران، نصب پوسترهای آگاهی‌دهنده روی در و دیوار وغیره حرکت‌های اعتراضی و مدنی خود، می‌‌کوشند نقشی در مبارزه ضد امپریالیزم و نوکران داخلی شان ایفا نمایند، امیدوا‌رکننده است. هنوزهم، جوانان باوجدان با روحیه بلند انقلابی در این کشور نفس می‌کشند که نیروی عمده جنبش آزادیخواهی و استقلال‌طلبی کشور بوده و خار چشم بنیادگرایان و اشغالگران خارجی به‌شمار می‌آیند.
در شام روز اول کنفرانس، فلم «من انقلابم» که مبارزه سه زن از افغانستان، سوریه و عراق را به تصویر می‌کشد نمایش داده شد. فلم مذکور کار سیلی غفار بین مردم مخصوصا زنان و مبارزه پیگیر وی علیه بنیادگرایی و اشغال را به نمایش گذاشته و نشان می‌دهد که جهت آگاهی‌دهی، بسیج و حل مشکلات مردم به ولایات مختلف کشور سفر می‌نماید. بعد از نمایش فلم ضمن سوال و جواب، بیشتر شرکت‌کنندگان با تحسین از کار و مبارزه حزب همبستگی، حمایت و پشتیبانی خود را اعلام داشتند.عده‌ای اظهار داشتند که به دلیل همدستی دولت ایتالیا با امریکا و سایر اشغالگران افغانستان، شرمنده اند. اغلب اشتراک‌کنندگان روز اول کنفرانس با شنیدن سخنرانی سیلی غفار و تماشای فلم، وعده سپردند که از طریق سازمان‌های ضد جنگ و مدافعان حقوق بشر این کشور تلاش خواهند ورزید تا با فشار بر حکومت خویش مانع جنایات ناتو در افغانستان شوند.
در روز دوم کنفرانس که به‌طور عمده برای حضور نوجوانان در نظر گرفته شده بود، حدود ۸۰۰ شاگرد از مکاتب مختلف حضور یافتند و سخنرانان بیشتر روی آموزش و وضعیت نوجوانان کشورهای شان پرداختند. خانم غفار نیز به وضعیت دردآور کودکان، تاثیرات جنگ ۴۰ ساله روی زندگی روزمره آنان و نخستین قربانیان جنگ و بی‌عدالتی بودن نوجوانان پرداخت. وی تاکید ورزید که عامل اصلی یتیم، معلول و معیوب شدن هزاران کودک، افزایش تعداد کودکانی که مجبور به شاق‌ترین کارها اند، معتاد شدن، دسترسی نداشتن به تعلیم، صحت، عدالت، ازدواج‌های اجباری کودکان دختر و ده‌ها نوع خشونت‌های فزیکی، روانی و جنسی علیه آنان، کشورهای اشغالگر و دولت پوشالی کابل می‌باشند. در جواب به سوال بسیاری از شاگردان که چه از دست شان ساخته است، سیلی غفار به آنان پیشنهاد نمود تا در زمینه مصارف مکتب، صحت، لباس وغیره به اطفال جنگزده افغانستان کمک نمایند.
روز سوم پیرامون تاثیرات جنگ بر محیط زیست و همبستگی جهانی علیه کشورهای جنگ‌افروز بود. فعالان جنبش «جمعه‌ها برای آینده» (Fridays for Future) از جمله سخنرانان عمده این روز به حساب می‌رفتند که در این اواخر طی اعتراضات در کشورهای مختلف جهان در روز جمعه می‌خواهند جلو سرمایه‌داران و ابرسرمایه‌داران جهان را بگیرند که باعث آلوده‌سازی خطرناک محیط زیست اند. خانم غفار در جریان سخنرانی‌اش به این نکته اشاره کرد که جنگ تاثیرات مخرب انسانی و محیط‌زیستی در افغانستان داشته است. نیروهای ناتو با استفاده از سلاح‌های یورانیومی در افغانستان، نه تنها مسبب کشتار انسان‌های زیادی شده بلکه آب و هوا را نیز آلوده نموده‌اند. در حال حاضر، پایتخت کشور یکی از آلوده‌ترین شهرهای جهان محسوب می‌گردد که سالانه جان صدها تن را می‌گیرد؛ فقط ۱۲٪ مردم کشور به آب پاک آشامیدنی دسترسی دارند؛ تمامی جنگلات افغانستان سوزانده و قطع شده که فعلا فقط ۲٪ خاک ما شامل جنگلات است و باید ۱۵٪ می‌بود؛ در اثر استفاده مواد انفجاری توسط ناتو، دولت، طالبان، داعش و دیگر گروه‌های تروریستی تا چند سال بعدی زمین‌های افغانستان قابل کشت و زراعت نخواهد بود که در آینده نه چندان دور فاجعه انسانی و اقتصادی به بار خواهد آورد.
در روز چهارم کنفرانس، عده‌ای از شرکت‌کنندگان مقابل پایگاه نظامی امریکا در شهر اویانا تحصنی برپا نمودند. آنان ضمن سر دادن شعار علیه جنگ، پایگاه‌های نظامی و جنایات امریکا در کشورهای مختلف و نصب پوسترهایی، سخنرانی نمودند. در این برنامه که شخصیت‌های مشهور و خبرنگاران ضدجنگ گرد هم آمده بودند، سیلی غفار یکی از سخنرانان عمده به شمار می‌رفت که در قسمتی از سخنانش بیان داشت:
«امریکا در جهت اهداف شوم استراتژیک و منطقوی و اقتصادی خویش، ۹ پایگاه نظامی‌اش را در خاک ما با تایید دولت دست‌نشانده خود نصب کرد که عملا کشور نگونبخت ما را در آتش خون، جنگ و تروریزم بیش از پیش فرو برد. امریکا با داشتن پایگاه‌های نظامی خود در افغانستان نه تنها رقبای جهانی‌اش مثل چین، روسیه و ایران را تهدید می‌کند بل با داشتن مادر بمب‌ها (MOAB) در این پایگاه‌ها تهدید برای امنیت تمام جهان است.
من با تاکید می‌گویم تا زمانی که امریکا پایگاه‌های نظامی خود را در سرزمین ما داشته باشد صلح و امنیت هرگز آمدنی نیست.»
وی در آخر با خطاب به مردم ایتالیا گفت:
«ما و شما باید با درس‌گیری از مردم اکوادور، جاپان، فلیپین و... که برای برچیده‌شدن پایگاه‌های نظامی امریکا از خاک شان متحد شده و اعتراضات گسترده خود را در سراسر کشور به‌گونه چشمگیر آغاز کردند، مبارزه خود را انجام بدهیم. امروز امریکا حدود ۸۰۰ پایگاه نظامی در ۱۳۰ کشور جهان دارد که ۹ پایگاه آن در افغانستان و ۱۲۰ آن در ایتالیا می‌باشد. پس باید یکدیگر را حمایت کرده و علیه این پایگاه‌ها که جز خون و خونریزی و کشتار و بدبختی به ملت‌های ما دیگر هیچ پیامدی ندارد بایستیم. اتحاد، مبارزه و همبستگی تمام مردم آزادیخواه جهان که در آن جاها پایگاه‌های نظامی امریکا اند بسیار حیاتی و مهم برای تضعیف نقش امریکا در این کشورها و پیروزی نیروهای ضدجنگ می‌باشد.
دولت امریکا برای به اسارت کشانیدن مردم جهان سوم، افزایش فقر، ناامنی، بحران و نیز شکست رقبای نظامی، سیاسی و اقتصادی خود، اولتر از همه نیاز به پایگاه‌های دایمی نظامی دارد، پس باید در سطح جهانی اقدامات وسیع و پیگیر علیه حضور پایگاه‌های نظامی امریکا صورت گیرد.»
یکی از سخنرانان در این تحصن اظهار داشت که آنان منحیث مردم عدالتخواه ایتالیا از این که جزء ناتو اند و سالانه میلیون‌ها دالر بودجه سربازان این کشور در افغاستان به مصرف می‌رسد، احساس خجلت می‌کند. و سپس افزود که باید کارزاری را به راه انداخت تا جلو بودجه نظامی گرفته شود چرا که پول‌ها مالیات ملت شان است که باید جهت بهبود وضعیت مردم افغانستان به مصرف برسد.
