«دنیا جهنم است برای ما»
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: اسد
- منتشر شده در جمعه، 03 حوت 1397
چندی قبل سیلی غفار سخنگوی «حزب همبستگی افغانستان» جهت دفاع از خواست‌های برحق معلولین کشور، از خیمه‌های تحصن که در پارک شهر‌نو از سوی «شورای اجتماعی معلولین جوان» و «سازمان اجتماعی معلولین با شهامت» برافراشته شده بود، دیدن نمود. وی در جریان این دیدار حمایت و همبستگی «حزب همبستگی افغانستان» را با آنانی که در جریان جنگ و جنایت چندین ساله اعضای بدن خود را از دست داده اند، اعلام داشت.
خیمه‌های اعتراضی معلولین بیشتر از سه ماه می‌شود که برپا گردیده و تعدادی از معلولین شب و روز را در هوای سرد زمستان در آن سپری می‌نمایند، ولی تا حال به هیچ یک از خواست‌های شان دست نیافته اند. سران دولت وحشت ملی سرگرم زد و بندهای انتخابات و «صلح» با طالبان وحشی اند و کوچکترین وقعی هم به مشکلات و اعتراضات مردمی نمی‌گذارند. تعداد قابل توجهی از اعتراض‌کنندگان این خیمه‌ها را سربازان اردو و پولیس تشکیل می‌دهد. در حالی که اراکین خاین دولتی و مطبوعات سرکاری افغانستان تبلیغاتی کرکننده‌ی را در دفاع از اردو و پولیس به راه انداخته اند اما واقعیت امر اینست که معلولین سرباز مانند سایر معلولین در بدترین شرایط بسر می‌برند و از هرگونه امتیازات محروم اند.
خانم غفار همچون اعتراضات را نشانه صعود آگاهی سیاسی مردم دانسته و از تحصن‌های معلمان «لیسه عالی‌حبیبیه»، «جنبش علیه بیکاری»، «ارتقای تربیه معلم سید جمال‌الدین افغان به پوهنتون» که در گذشته صورت گرفته بود، یاد‌آوری نموده و خواهان ادامه اعتراضات معلولین، تا برآورده شدن مطالبات شان گردید.
انجینر اسدالله کاموی رییس « شورای اجتماعی معلولین‌جوان» که خود از ناحیه پا معلول می‌باشد گفت:
«خواهر عزیز بسیار خوش آمدید، امید که همیشه با ما باشید، مصاحبه‌های شما را در تلویزیون تعقیب می‌کنم و مبارزه تان را می‌ستایم، ما می‌گوییم که حیثیت ملالی دوم را برای ما دارید.»
وی در ادامه سخنان خود اضافه نمود:
«در سه و نیم دهه جنگ در کشور بیشتر از یک میلیون معلول و دو میلیون بیوه و یتیم داریم، ولی متاسفانه سردمداران کشور در این چند دهه ماشین جنگ را گرم نگه‌داشته و خود سود برده اند، آنان اینقدر توجه نمی‌کنند که محصول جنگ چیست، غیر از معلول، یتیم، بیوه و سفید شدن سر سیاه خواهر و مادر ما در انتظار آمدن عزیزان شان.»
پاهای همسر آقای کاموی نیز در اثر انفجار ماین گلبدین خاین قطع شده است، وی توام با غیظ می‌گوید:
«آرزو می‌کنیم این رهبران خاین روزی محاکمه شوند، ما خواهان محاکمه آنان هستیم. فامیل غنی در واشنگتن دی‌سی و از عبدالله در هندوستان زندگی می‌کند و اینجا اولاد غریب می‌میرد. غنی و عبدالله! شما هم اولادهای تان را اینجا بیاورید که از اکسیجن باروتی و اتومی و کیمیاوی که اینجا استعمال شده است را تنفس کنند.»
آقای کاموی اهداف برپایی خیمه‌های اعتراضی را چنین شرح داد:
１. حق مشارکت در امور سیاسی و اجتماعی برای اشخاص دارای معلولیت ۲. حق کار برای اشخاص دارای معلولیت ۳. محو تبعیض بین معلولین جنگی و غیرجنگی
آقای کاموی سخنانش را این گونه پایان داد:
«تمام پیاده‌روهای شهر را معلولین گرفته است اما حکومت هیچ برنامه‌ای برای آنان ندارد. رییس جمهور دو ماه پیش یک سناتور معلول را خانه‌نشین نمود و به جایش یک فرد غیرمعلول را مقرر کرد. غنی، عبدالله و حمدالله محب! این خانه شخصی شما نیست که هرکاری دل تان بخواهد، بکنید. اینجا درد را ما می‌کشیم و عیش و نوش را شما در غرب می‌کنید.»
محمد ملک‌صبر قهرمان شنا افغانستان در پارالمپیک نیز در این اعتراضات شرکت داشت و درباره وضعیت جاری کشور گفت:
«... متاسفانه هر روز در کشور ما معامله‌های جدید صورت می‌گیرد، جنگ، قوم‌پرستی، تبعیض، رشوت و این‌ها مکروب‌های خطرناکی است که کشور ما را به بحران کشانیده.»
محمد ملک‌صبر شناگر قهرمان افغانستان، فارغ‌التحصیل یکی از پوهنتون‌های خصوصی کابل می‌باشد و از ده سال بدین سو عضویت تیم ملی پارالمپیک کشور را دارد. وی در کشورهای امریکا، چین و کوریای جنوبی در مسابقات پارالمپیک به حیث ملی پوش از افغانستان نمایندگی نمود.
سیلی‌غفار در مورد اعتراضات معلولین گفت:
«متاسفانه رسانه‌ها قسمی که باید اعتراضات را پخش کنند، نکرده اند. به همین‌گونه در گذشته هم اقشار دیگر جامعه بخاطر خواست‌های برحق شان اعتراض کرده اند که فقط یک گزارش کوتاه از آن‌ها تهیه شده است و بس.
شاید شما در جریان باشید که ما همیشه از خواست‌های برحق تمام ملیت‌های افغانستان، اقشار محروم جامعه، از کودک و پیر و جوان و زن و مرد و اقلیت‌های مذهبی دفاع کرده‌ایم و این را جز وظایف اصلی حزب خود می‌دانیم. ما شاید بتوانیم به یک یا دو نفر کمک کنیم اما در جامعه ما میلیون‌ها تن وجود دارد که به کمک نیاز دارند و باید کاری شود که در زندگی اکثریت مردم تغییر رونما گردد....
دولت برای نمایش هم که شده بعضی معلولین را در مطبوعات نشان می‌دهد، این کار را بخاطر تبلیغات خود می‌کند نه واقعا برای معلولین. می‌خواهند نشان بدهند که ما کار کرده‌ایم، شرایطی را برای معلولین فراهم کرده‌ایم که امروز یکی آنان می‌تواند قهرمان آب‌بازی شود، دیگرش باسکتبال بازی می‌کند و شخصیت جهانی می‌شود، این‌ها بخاطر کریدت گرفتن است.
وزارت کار و امور اجتماعی هر روز آمار و ارقام می‌دهد که ۵۰۰۰ افغانی به این فامیل می‌دهیم و این کار و آن کار را می‌کند، اگر واقعیت را ببینیم اینطور نیست چون حداقل با چند تن از دوستان معلول که ما در ارتباط هستیم، می‌دانیم که آنان هرروز در پشت دروازه‌های وزارت بخاطر۵۰۰۰ افغانی سرگردان هستند و هیچ چیز برای شان داده نمی‌شود. تمام این‌ها حرف‌های هوایی و عوام‌فریبانه است.»
حسیب قهرمانی است که از طفولیت به روی انگشتان دست خود حرکت کرد و مکتب و پوهنتون کابل را موفقانه به اتمام رسانید.
قاضی احمد راشد مبارز رییس «سازمان اجتماعی معلولین با شهامت» که در چهار سالگی از اثر زرق نادرست پیچکاری پنسلین هر دو پایش معلول گردیده، به سیلی‌غفار گفت:
«ما می‌دانیم که شما پول ندارید و ما از شما پول نمی‌خواهیم، اما خواهان حمایت شما هستیم زیرا شما همیشه حقیقت را گفته‌اید و صدای تان علیه هر فرعونی بوده است که در این جامعه بحران آفریده و جنگ را به راه انداخته است. آنانی که زمانی می‌گفتند کفر و امپریالیزم آمده، امروز بیرق کفر و امپریالیزم بدست خود شان است. این تجارتی بود که در توطئه شوم شان ما سوختیم.... با این حال و روزی که ما داریم دنیا جهنم است برای ما.»
آقای مبارز در مورد دیدار شان با غنی و سیما سمر چنین می‌گوید:
«ما فکر می‌کردیم که رییس جمهور ما از غرب آمده شاید با احساس‌تر از کسانی باشد که درجنگ بسر برده اند و به فکر معلولین باشد اما داخل ارگ که آدرس بین‌الملی ماست هم مناسب برای رفتن ما نیست.
سیما‌سمر رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر، یقین کنید که او یک قهرمان کاغذی است و همه آن چه در تلویزیون‌ها درباره‌اش می‌گویند دروغ است و ارگ او را بیجا مشهور کرده است...»
انجنیر عبدالفرید‌آرین که رضاکارانه برای معلولین این خیمه کار می‌کند درباره سران دولت ع و غ گفت:
«همین رهبران است که تا دیروز برای ما می‌گفتند اولادهای تان، دختران تان نباید که تحصیل کنند، امروز زنان و دختران خود شان از سویس و از آلمان و امریکا و سفارتخانه‌های خارجی و غرب سر بیرون می‌کنند. ما سرکوب می‌شویم و امروز باید همه یکجا از همدیگر در مقابل این رهبران قلابی بایستیم.»
