باربارا لی، زن شجاعی که خلاف جریان شنا کرد
- رده: مقالات
- نویسنده: نوید نابدل
- منتشر شده در شنبه، 27 سنبله 1395
«از داشتن عقیده‌ای مخالف عقاید عموم بیمناک مباش، زیرا هر عقیده‌ای که امروز مورد قبول است، زمانی مخالف عقیده‌ی عموم بوده است.»
درحالیکه اجساد قربانیان یازدهم سپتامبر هنوز از زیر آوار بیرون نشده بودند، فقط سه روز بعد از حملات بر برج‌های نیویارک و پنتاگون، کاخ سفید که قبلا برای تجاوز بر کشورهایی آمادگی کامل داشت، لایحه‌ای را برای کسب رای به کانگرس فرستاد که در آن اختیارات نامحدود و مبهم به رییس جمهور داده می‌شد که «علیه کشورها، سازمان‌ها و افرادی» که در این حادثه به نوعی دخیل اند به استفاده از نیروی نظامی متوسل شود. و معلوم بود که نخستین کشوری که مورد حمله قرار گیرد افغانستان خواهد بود.
به تاریخ ۲۳ سنبله ۱۳۸۰ (۱۴ سپتامبر ۲۰۰۱)، در شرایطی که جامعه امریکا در شوک فرو رفته بود و هر قانونی را می‌شد به آسانی بر آنان تحمیل کرد، ۴۲۰ عضو کانگرس به این لایحه، که به AUMF شهرت یافت، رای مثبت دادند. خانم باربارا لی (Barbara Lee) نماینده کالیفرنیا یگانه عضو کانگرس بود که با دادن رای منفی نامش را ثبت تاریخ کرد. او نه تنها با آن مخالفت کرد که در سخنرانی پرشور و شجاعانه در داخل کانگرس گفت «بیایید خود به شریری که از آن احساس انزجار می‌کنیم بدل نشویم.... خشونت باعث تشدید خشونت خواهد شد.»
او در مقاله‌ای دلایل مخالفتش را بیان نمود:
«این قطعنامه به مثابه چک سفید برای رییس جمهور است... راه‌اندازی حملات متقابل شتابناک ریسک بزرگی است که سبب کشته شدن مردان، زنان و کودکان بیگناه بیشتری خواهد شد.» (روزنامه «سان‌فرانسیسکو کرونیکل»، ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۱)
پوستری در دفاع از باربارا لی: «باربارا لی بخاطر من سخن می‌زند.»
به تعقیب آن، باربارا مورد حملات لفظی شدید قرار گرفته تهدید به مرگ شد که ناچار گردید در پناه محافظان مسلح بسر برد. او را «خاین» و «کمونیست» نامیدند و از سوی رسانه‌های نامداری چون «وال استریت ژونال» به «ضد امریکایی» بودن متهم گردید. روزنامه «واشنگتن تایمز» او را حمایتگر دشمنان امریکا خواند.
اما با گذشت ۱۵ سال، حقانیت موضعگیری های باربارا لی ثابت گشت و عملا «چک سفید» کانگرس به جورج بوش و باراک اوباما اجازه داد که فراوان کشورها را به خاک و خون کشند و تا هنوز هم این لایحه مرعی‌الاجراست. اما امروز اکثریت مردم امریکا به این حقیقت رسیده اند که جنگ‌های یکونیم دهه گذشته اشتباه و باعث افزایش موج تروریزم و بدبختی در جهان گشته است. بر اساس آمار موسسه گال‌اپ در سال ۲۰۰۱ فقط ۹٪ از شهروندان امریکا جنگ افغانستان را «اشتباه» می‌خواندند، اما در ۲۰۱۴ این رقم به ۴۹٪ رسید.
خانم لی در سال ۲۰۱۳ از کانگرس درخواست نمود که لیست کشورهایی را منتشر سازد که بر مبنای این لایحه مورد حمله قرار گرفته اند. بر اساس سندی که کانگرس به تاریخ ۱۰ جولای ۲۰۱۳ منتشر ساخت، دولتهای بوش و اوباما با سودبردن از لایحه مذکور، افغانستان، فلپین، جورجیا، یمن، جیبوتی، کینیا، ایتوپیا، اریتریا، عراق و سومالیا را مورد حمله و یا مداخله و دست‌اندازی قرار دادند. تنها طی دوران ریاست جمهوری اوباما، هفت کشور افغانستان، لیبیا، سومالیا، پاکستان، عراق، یمن و سوریه مورد بمبارد طیاره‌های بدون سرنشین قرار گرفتند اما تروریزم نه تنها ریشه‌کن نشد که وحشی‌ترین نوع آن تحت نام «داعش» سربرآورد و امن‌ترین شهرهای اروپا و امریکا را به ماتم نشاند.
باربارا لی در صف مقدم تظاهرات علیه جنگ عراق.
درحالیکه در یازدهم سپتامبر حدود سه هزار تن کشته شدند، اما جنگ و تجاوز و بمباردمان‌های ۱۵ ساله مسبب قتل‌عام میلیونها تن بیگناه در کشورهایی گشت که توسط امریکا و تروریست‌ها به مخروبه بدل گشتند. طی این مدت ۴۵۰۵ سرباز امریکا در عراق و ۲۲۸۵ تن در افغانستان کشته شدند و مصارف جنگ برای مالیه‌دهندگان امریکایی به رقم نجومی پنج تریلیون دالر رسیده است، مبلغی که با آن می‌شد جهان را به بهشت واقعی بدل کرد.
باربارا لی از آن تاریخ به بعد بارها برای لغو این اجازه‌نامه جنگ‌افروزانه کانگرس تلاش نمود که نتیجه‌ای در بر نداشت. در ضمن او به خاطر خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، عراق و لیبیا رای داده است.
دیک دوربن، نماینده دموکرات کانگرس که از دادن رای مثبت پشیمان است، مدتها بعد اعتراف نمود:
«هیچکدام ما، حتی یکتن از آنانی که رای دادند، نتوانستند تصور کنند که ما به طولانی‌ترین جنگ تاریخ امریکا رای می‌دهیم.» (روزنامه «گاردین»، ۷ می ۲۰۱۳)
اما دیگر بر همگان روشن است که طبقه حاکمه امریکا آگاهانه به جنگ و تجاوز رای داد چون حملات یازدهم سپتامبر را زمینه مناسبی برای گسترش امپراتوری امریکا می‌دانست تا کشورهای دیگری را به کامش فرو برده چپاول نماید. اما گذشت یکونیم دهه نشان داد که امریکا با همه ماشین غول‌پیکر جنگی و ادعاهای بالابینانه‌اش از ضعف‌های جدی برخوردار است که نه‌تنها به اهدافش نرسید که با موجی از اعتراضات و جنبش‌های ضدجنگ در داخل مواجه گشت که در نتیجه هر روز شاهد فاش شدن اسرار نظامی و دیپلماتیک و استخباراتی آن هستیم که در سطح جهان برایش بی‌آبرویی تاریخی به بار آورده است.
