«من انقلابم!» مستند مبارزات سه زن انقلابی
- رده: هنر و ادبیات
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در پنج شنبه، 09 حوت 1397
«من انقلابم!» فلم مستندی‌ست که مبارزات زنان انقلابی و فعال در عرصه آزادی و حقوق زن را در سه کشور به تصویر می‌کشد: روجدا فلات، فرمانده نیروهای «واحدهای مدافع خلق» در سوریه، ینار محمد بنیانگذار «نهاد آزادی زنان» در عراق و سیلی غفار سخنگوی «حزب همبستگی افغانستان». این مستند توسط بینیدیتا ارجنتری کارگردانی شده و تولید (Possible Film) و (Rai Cinema) می‌باشد. تصویربرداری فلم در جنوری ۲۰۱۸ نهایی شد و در نوامبر ۲۰۱۸ به روی پرده‌ی سینماها رفت.
بینیدیتا ارجنتری طی مصاحبه‌ای هدفش از تولید فلم را چنین بیان می‌دارد: «هدف رساندن این احساس یا انگیزه بود که تنها یک راه برای مبارزه نیست بلکه راه‌های عملی متفاوتی نظر به شرایط عمومی و موقعیت زمانی و تاریخی هر کشور وجود دارد.» و سپس می‌افزاید: «آنان (روجدا فلات، ینار محمد و سیلی غفار) به صادر کردن دموکراسی از امریکا و سایر کشورهای ناتو به سرزمین شان اعتقاد ندارند. دموکراسی نمی‌تواند این گونه با صادر شدن پیاده گردد. هر کشور باید راه خودش را بیابد و این زنان زحمات فراوانی را متقبل می‌شوند تا یک بدیل دوامداری به وجود آورند.» بینیدیتا همچنان مخالف نظرات غربی است که ریشه‌های خشونت علیه زنان در خاورمیانه را فقط میراثی و ناشی از پدرسالاری می‌دانند. او می‌گوید زنان این کشورها برای حقوق شان سخت مبارزه می‌کنند و باید مورد تحسین قرار گیرند.
ینار محمد بنیانگذار «نهاد آزادی زنان»
بینیدیتا در صحبت‌هایش روی استیژ «TEDx Milano» بازگو می‌کند که سفر آنان از بغداد شروع شد، در آنجا به دیدار «نهاد آزادی زنان» و بنیانگذارش ینار محمد رفته بودند. ینار در زمان دیکتاتوری صدام حسین به کانادا پناهنده شده بود اما در ۲۰۰۳ بعد از تجاوز امریکا به عراق که خشونت علیه زنان از جمله اختطاف زنان از جاده‌ها، قاچاق زنان و فحشای اجباری را در پی داشت، تصمیم گرفت سازمانی را برای زنان ایجاد نماید و بدین منظور به بغداد برگشت. در چند سال گذشته «نهاد آزادی زنان» که توسط ینار رهبری می‌شود به زنان خشونت‌دیده یاری رسانیده است. ینار می‌گوید که قبل از کار برای زنان، «احساس می‌کردم مانند گیاه‌ی بدون ریشه هستم و زندگیم هیچ هدفی ندارد.»
بینیدیتا در صحبت‌هایش روی استیژ «TEDx Milano»درمورد روجدا فلات از سوریه می‌گوید:
روجدا فلات، فرمانده نیروهای «واحدهای مدافع خلق»
«پس از بغداد، ۷۰۰ کیلومتر دورتر به رقه‌ی سوریه رفتیم. شاید درمورد رقه شنیده باشید، آنجا برای ۴ سال تا نوامبر ۲۰۱۷ پایتخت و مرکز داعش بود. در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۷، ایتلافی که توسط واحدهای کورد و جنگجویان عرب تشکیل گردیده بود، شهر را به تصرف خود در آورد. در آنجا ۶۰ هزار مرد و زن جنگیدند و روجدا فلات نیز آنجا بود، او در لشکرکشی و تدابیر جنگ عالی‌ست.... داعش یک میلیون دالر برای سرش جایزه گذاشته است.»
بینیدیتا در این برنامه درمورد افغانستان و سیلی غفار می‌گوید:
«امروز افغانستان یکی از بدترین جاها برای زنان می‌باشد. زمانی که در ۲۰۰۱ امریکایی‌ها وارد افغانستان شدند، ادعا کردند که برای زنان آزادی خواهند آورد. پس از ۱۷ سال، ۸۷ فیصد زنان قربانی خشونت اند. ۸۶ فیصد زنان قادر به خواندن و نوشتن نیستند، فقط ۱۴ فیصد به مکتب می‌روند. آنان در مناطق دورافتاده بدون برقع گشت و گذار نمی‌توانند. آنان در محضر عام سنگسار می‌شوند و از تمامی حقوق خود محروم اند. جنگ‌‌های پیهم ۳۰ ساله این مشکلات زنان را پیچیده‌تر ساخته است. اینجاست که سیلی غفار دست به کار می‌شود، سیلی اولین سخنگوی زن حزب همبستگی افغانستان می‌باشد. او گذشته انقلابی دارد... سیلی با فامیلش به ایران و پاکستان مهاجر شد. در پاکستان وی در ۱۲ سالگی کار برای زنان را شروع کرد، او می‌دانست که باید زنان را تعلیم داد، زنان به تعلیم نیاز دارند. وی در زمان طالبان به افغانستان برگشت و با این که هنوز خیلی جوان بود یک کورس کوچک سوادآموزی برای زنان را ایجاد کرد... او به جنگ همه می‌رود، (مخصوصا به‌خاطر زنان) امریکا، ناتو، جنگسالاران، مافیای موادمخدر، طالبان و... او دشمنان زیادی دارد، به‌شمول دولت! او به جاهای می‌رود که دولت رفته نمی‌تواند... با زنان ملاقات می‌کند و کورس‌های سوادآموزی را سازمان می‌دهد. تمام فعالیت‌های او قیمتی دارد، قربانی می‌خواهد... آنان (دشمنانش) در تلاش اند که او را بکشند، او را تعقیب می‌کنند تا اختطاف‌اش کنند و به هر طریق که شده خاموش‌اش نمایند. لیکن هیچ‌کدام این‌ها مانعش نمی‌شود، زیرا می‌داند که مبارزه بدون قربانی غیرممکن است.... وی معتقد است که روزی موفق خواهد شد تا کشورش را تغییر دهد.»
پوستر فلم «من انقلابم!»
بینیدیتا ارجنتری و همکارانش ماه نوامبر ۲۰۱۷ به افغانستان آمدند و خواستار همکاری «حزب همبستگی افغانستان» در ساخت مستند شدند. آنان در جریان اکسیون‌های حزب همراه با سیلی غفار به ولایت‌های مختلف سفر نمودند و بیش از ۵۵ ساعت فلم گرفتند که حاصل آن مستند مذکور است. «حزب همبستگی افغانستان» زحمات بینیدیتا ارجنتری و همکارنش را ستوده و آرزو می‌نماید در به تصویر کشیدن واقعیت‌های جامعه از طریق سینما دستاوردهای چشمگیری داشته باشند. ما در نظر داریم تا این مستند را طی چندین برنامه در ولایت‌های مختلف کشور به نمایش بگذاریم.
