یک دهه خیانت در برابر زنان نگونبخت افغانستان
- رده: مقالات
- نویسنده: واحد منصوری
- منتشر شده در چهارشنبه، 13 قوس 1392
«دو زن به شکل برهنه در جنوب‌شرق افغانستان از درخت حلق آویز شدند» این خبر به تاریخ ٢٨ سپتامبر ٢٠١٣ به مطبوعات رسید که تکان دهنده ترین رویداد خشونت علیه زنان در یک دهه گذشته در افغانستان است که به ثبت می‌رسد. دین محمد درویش سخنگوی والی لوگر به رسانه ها گفته است که جسد دو زن در حالی که بصورت برهنه به یک درخت حلق آویز شده بودند، در ولسوالی بره‌کی برک این ولایت پیدا شده اند. هنوز مشخص نیست که آنان به چه جرمی اعدام شده اند. سخنگوی والی طبق معمول از شروع تحقیقات درین مورد سخن گفت که نتیجه آن هیچوقت معلوم نخواهد شد.
تیرباران یک پسر و دختر جوان در ملاء عام بنابر حکم یک شورای محلی به جرم فرار از منزل و رابطه عاشقانه در منطقه دند غوری شهر پلخمری ولایت بغلان خبر دردناک دیگری بود که روز ٢٥ نوامبر صورت گرفت.
یک روز قبل از این رویداد به تاریخ ٢٤ نوامبر یک دختر نه ساله و یک دختر پانزده ساله در ولسوالی بورکه ولایت بغلان مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند.
ماهیت حکومت کرزی و امارت ملاعمر هیچ تفاوتی باهم ندارند و حقوق زن و حقوق بشر هم جز تغییر سمبولیک هیچ تفاوتی با دوره قرون وسطایی طالبان نکرده است. تنها تفاوت اینست که طالبان در حرف و عمل ضدزن بودند، اما مقامات امروزی در حرف حتی نسبت به کلارازتکین نیز خود را مدافع حقوق زن جا می‌زنند.
سه حادثه تکان دهنده ظرف پنج روز و همه‌روزه اخبار جنایات موحش در برابر نیم نفوس جامعه در کشوریکه داد از حقوق بشر و آزادی زنان می‌زند اوج سوءاستفاده از این مقوله های انسانی را به نمایش می‌گذارد. یکی از عواقب چپاول میلیارد ها دالر کمک شده به نام آزادی و حقوق بشر را می‌توان به سادگی در این سه رویداد خشونت فجیع و تکان‌دهنده دریافت. به تاریخ ٢٧ نوامبر ٢٠١٣ بریتانیا کمک ٤٧ میلیون پوندی خود را در بخش زنان با حکومت کرزی اعلام کرد. از این نوع قراردادها و موافقتنامه های دهها و صدها میلیون دالری زیر نام زنان افغان در ده سال گذشته با فاسد ترین حکومت جهان بار بار عقد شده اند، اما مقامات دزد به مجرد امضای آن روی راه های غارت آن کار می‌کنند تا اینکه واقعا به فکر بهبود وضعیت زنان کشور باشند.
در سال ٢٠٠١ پنتاگون تصاویر تیرباران زرمینه در کابل را در ورقه های تبلیغاتی‌ای چاپ کرده از طریق طیاره‌هایش در مناطق مختلف افغانستان پخش کرد. این زن به اتهام «روابط نامشروع» از سوی امارت اسلامی طالبان در غازی ستدیوم کابل تیرباران گردید. این صحنه دلخراش و تکان دهنده که از سوی «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) مخفیانه تصویر برداری شده بود به عنوان تکان‌دهنده‌ترین صحنه خشونت و بربریت از افغانستان به جهان ارایه شد. امریکا این تصاویر را برای مشروعیت بخشیدن اشغال افغانستان دستاویز قرار داد و مطبوعات غربی آنرا بصورت بیسابقه‌ای پوشش خبری دادند. این در حالی بود که در سال ١٩٩٩ وقتی این جنایت صورت گرفت، هیچ رسانه غربی حاضر به پخش تصاویر آن نشد و بهانه می‌آوردند که «دیدن این تصاویر خشونت برای غربیها قابل برداشت نیست»!
امریکا گاهگاهی هم یکی از هزاران قربانی خشونت را جهت تداوی به امریکا انتقال داده از آن به مثابه «نمونه بشردوستی امریکا» جهت انحراف افکار سود تبلیغاتی بردند.
اشغالگران امریکایی با پخش تصاویر زرمینه و صحنه هایی از لت و کوب زنان بدست طالبان در یک بازی جدید که نقشه آن سالها پیش در پنتاگون طرح ریزی شده بود ظاهرا چنان وانمود کردند که امارت طالبان که دیگر تاریخ مصرف آن برای امریکا گذشته بود مورد تائید مردم افغانستان نیست و باید حکومت جدید «مدافع حقوق زنان» جانشین آن شود. این زمانی بود که امریکا با فیصله سازمان ملل و نشست بن صد هزار نیرو در افغانستان پیاده کرده بود و با پرتاب چند موشک و بمبارد طیاره های بی٥٢ ملا عمر و دیگر چلی بچه های طالب را از کابل و دیگر ولایات عقب راند و آدمکشان جنگسالار تنظیمی را نکتایی و پودر و تاپه «دموکرات» زده برای دور دیگر جنایت و غارتگری همچون مهره های شطرنج پیش کشید.
شعار «حقوق زنان» ورد زبان تمامی مقامات دولت از کرزی گرفته تا دیگرانش بود. با نصب چند زن در پست های حکومتی و ظاهر شدن گدی گک های امریکایی زیر نام هنرمند و فعال سیاسی و عضو جامعه مدنی، امریکا تصویر کاذب و دروغینی از افغانستان به جهان ارایه کرد. گاهگاهی هم یکی از هزاران قربانی خشونت را جهت تداوی به امریکا انتقال داده از آن به مثابه «نمونه بشردوستی امریکا» جهت انحراف افکار سود تبلیغاتی بردند.
اما واقعیت وضعیت زنان نگونبخت افغانستان چیزیست که طی یک هفته گذشته تمامی رسانه های مورد حمایت امریکا حتی از آن نتوانستند چشم پوشی کنند و سرخط خبر ها قرار گرفت. تیرباران زنان، تجاوز جنسی و اخیرا اعدام دو زن برهنه از درخت مواردی از خشونت و بربریتی است که حتی در دوران طالبان نظیر آن وجود نداشته است.
این نشان می‌دهد که در ماهیت حکومت کرزی و امارت ملاعمر هیچ تفاوتی باهم ندارند و حقوق زن و حقوق بشر هم جز تغییر سمبولیک هیچ تفاوتی با دوره قرون وسطایی طالبان نکرده است. تنها تفاوت اینست که طالبان در حرف و عمل ضدزن بودند، اما مقامات امروزی در حرف حتی نسبت به کلارازتکین نیز خود را مدافع حقوق زن جا می‌زنند.
با وجود انتشار آمار دلخراش و تکان دهنده نقض حقوق زنان و خشونت علیه آنان، هنوز هم شماری از زنان حلقه بگوش امریکا داد از «دستاورد ها در زمینه دموکراسی و حقوق زن» می‌زنند و برای حضور دایمی امریکا در افغانستان گلو پاره می‌کنند.
همزمان با انتشار این خبرها، کمیسیون حقوق بشر افغانستان از افزایش ۲۵ درصدی خشونت در برابر زنان در شش ماه نخست امسال در مقایسه با زمان مشابه در سال گذشته خبر داده است. گزارش اخیر کمیسیون ساخته حکومت کرزی نیز گواه آن است که زنان هنوز هم در بدترین وضعیت زندگی بسر می‌برند و در نیمه اول سال ١٣٩٢ بیش از چهار هزار مورد خشونت علیه زنان به ثبت رسیده است که بدون شک ارقام واقعی بسی بیشتر از این است.
میزان بالای تجاوز های جنسی بر دختران و پسران و بچه بازی در شمال افغانستان توسط قوماندان های جهادی و زورمندان، خود سوزی بیسابقه در ولایت های غربی به ویژه ولایت هرات، به بد دادن و خرید و فروش زنان و دختران در ولایت های شرقی و جنوب شرقی افغانستان، لت و کوب زنان، فرار از منزل، ازدواج های اجباری و ازدواج های دختران زیر سن از موارد خشونت و بدرفتاری و وضعیت ابتر زنان و دختران در ده سال گذشته است افغانستان را به زندانی برای زنانش بدل کرده است.
در طی ١٢ سال گذشته، فقط یک مشت زنان دالربگیر امریکا بدون شک به همه چیز دست یافتند و از برکت امریکا صاحب مقام و دالر و نام و نشان شدند، ولی برای اکثریت مطلق زنان وطن ما، وضعیت همچنان ابتر ماند، و حتی برای صدهاهزار زنی که طعمه رشد بیسابقه موادمخدر و حاکمیت بنگ‌سالاران و تفنگ‌سالاران شدند، زندگی بدتر از دوران طالبان گردیده است.
با وجود انتشار آمار دلخراش و تکان دهنده نقض حقوق زنان و خشونت علیه آنان، هنوز هم شماری از زنان حلقه بگوش امریکا داد از «دستاورد ها در زمینه دموکراسی و حقوق زن» می‌زنند و برای حضور دایمی امریکا در افغانستان گلو پاره می‌کنند که گویا اگر نیروهای خارجی بیرون شدند، «دستاورد های حقوق زن» به باد فنا می‌رود! فوزیه کوفی، شکریه بارکزی، سیما ثمر، حسن بانو غضنفر، حبیبه سرابی، فرخنده زهرا نادری، فتانه گیلانی، نیلوفر ابراهیمی، نورجهان اکبر، حمیده یوسفی، ناهید فرید، ثریا پرلیکا، صدیقه بلخی و فهرست طولانی از این دست زنان وجود دارند که این روز ها به شدت در سانه های غربی و رسانه های داخلی که از وسیله های مهم تبلیغاتی امریکا به شمار میروند سرگرم کور ساختن اذهان مردم و جار زدن به نفع امریکا برای ادامه اشغال افغانستان اند. این زنان زینت‌المجلس اشغالگرانی غربی چنین تحلیل می‌کنند که اگر امریکایی ها بروند یکبار دیگر دوره سیاه طالبان و یا هم دوره بربریت تنظیم ها حاکم خواهد شد اما هیچ خبرنگاری از این زنان نمی‌پرسد که وضعیت حاکم در افغانستان با وجود حمایت نیمی از کشور های جهان چه تفاوتی با طالبان و دولت جهادی ها دارد؟
