معترضان فرانسه: «دولت بر ما می‌شاشد ولی رسانه‌ها می‌گویند باران می‌بارد!»
- رده: مقالات
- نویسنده: احمر
- منتشر شده در دوشنبه، 17 جدی 1397
زحمتکشان فرانسه بازهم با یک جنبش همگانی و عدالتخواهانه خواب خوش سیستم سرمایه‌داری را نآرام ساخته روح «کمون پاریس» را زنده ساختند. جنبش اعتراضی‌ای که در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۸ در مخالفت با سیاست‌های ریاضت اقتصادی، درآمد نابرابر و دولت امانوئل مکرون در پاریس آغاز شد به «جنبش واسکت‌زردها» شهرت یافت. در آغاز این جنبش تنها مختص به فرانسه می‌شد، لیکن امروز به بلجیم، هالند و عراق گسترش یافته است. ریشه خیزش‌ها به زمانی برمی‌گردد که پریسیلیا لودوسکی، زن راننده ۳۲ ساله، در اعتراض به افزایش نفت در می ۲۰۱۸ کارزار و توماری را در انترنیت به نشر رسانده خواهان حمایت مردم شد، ولی در آن وقت توجه شمار کمی را به خود جلب کرد تا این که در ۲۲ اکتوبر روزنامه پاریزن گزارشی درباره این کارزار انترنیتی به نشر رساند و سپس نظر همه به آن معطوف گردید. در ادامه معترضان با استفاده از شبکه‌های اجتماعی با یکدیگر وصل و در ۱۷ نوامبر، ۳۰۰هزار تن که متشکل از طبقات تنگدست، کارگر و متوسط اند از سرتاسر فرانسه به پاریس آمده و برای چهار روز تمام جاده‌های عمده شهر را بستند. پوشیدن واسکت زرد هم از مقرره‌ای نشئت می‌گیرد که در ۲۰۰۸ دولت فرانسه تمام راننده‌ها را وادار ساخت که بایست در موترهای شان واسکت زرد داشته باشند و در صورت مشکل، آن را به تن کنند تا به آسانی کمک به آنان برسد. این بار هم معترضان واسکت‌های زرد پوشیدند تا نشان دهند که نیازمند کمک اند.
اگر نگاهی به پیشینه چنین اعتراض‌ها بیندازیم، به‌طور آشکار می‌توان دید که عمدتا افراد متمایل به افکار چپ در این گونه رهپیمایی‌ها اشتراک می‌ورزند، مگر اینبار راست‌های مربوط طبقه متوسط نیز به این جمع پیوسته‌اند که بیانگر نکته‌ای است که نظام سرمایه‌داری آن قدر هار شده است که دیگر حتا رحمی به پیروان خود هم نمی‌دارد. از همین روست که معترضان با این شعارها به میدان آمده‌اند: «حاکمیت از آن مردم است!» «مکرون، ما گوسفندان تو نیستیم!» «من نظامی را متهم می‌دانم که پولدار را فربه‌تر و تنگدست را گرسنه‌تر می‌سازد!» «مقام‌های منتخب، شما جوابگو استید!»
شین کوین در مقاله‌ای ، «جنبش واسکت زردها: شاخص دیگری از بیداری توده‌ها» (نشریه انترنیتی «گلوبل ریسرچ»؛ ۱۰ دسامبر ۲۰۱۸) علت یکچنین خیزش‌های مردمی را شرح می‌دهد:
«علت عمده بروز تشکل‌هایی به‌سان واسکت زردها در فشارهای نئولیبرالی نهفته است که توسط دولت‌ها بر شهروندان اعمال میشوند، مردمانی که با گذشت هر سال به حاشیه کشانیده شده و دلسرد اند. در عین حال، فیصدی اندک –طبقه فوقانی جامعه- آن قدر پولدارتر و قدرتمندتر از پیش شده‌اند که نمی‌توان تصورش را کرد.
نهادهای امریکایی مانند "صندوق بین‌المللی پول" و "بانک جهانی" که در پایان جنگ جهانی دوم تاسیس شدند، سیاست‌های مخربی را تحمیل نمودند که منجر به پلوتوکراسی (توانگرسالاری یا حکومت اغنیا. م) سرتاسری همراه با بی‌ثباتی مالی جهانی فزاینده گردید.
مردم عام به سطح ناظران محض تقلیل یافته و فقط در هنگام رای‌دهی در روزهای انتخابات فراخوانده شده و زمانی هم برای نجات، آنانی طلب میشوند که مسئول سقوط اجتناب‌ناپذبر نظام بانکداری اند.
...
شهرت مکرون منحیث "رییس‌جمهور در خدمت سرمایه‌داران" بی‌بنیاد نیست. خود وی یک میلیونر با پیشینه گسترده کار در سرمایه‌گذاری بانکی و امور مالی می‌باشد. مکرون "اصلاحات" بی‌شماری –سیاست‌گذاری‌هایی به طرفداری از طبقات پولدار- را روی دست گرفته که ضربه بیشتر به مردم عام و توده‌های کارگر می‌زند. راز سربرآوردن گروه‌هایی به‌سان جنبش واسکت زردها در همین امر نهفته است.»
سونالی کولهاتکر، نویسنده و گرداننده رادیویی پیشرو امریکایی در مطلبی تحت عنوان «درس از فرانسه: قدرت واسکت زردها» (سایت «کامن دریمز»، ۱۴ دسامبر ۲۰۱۸) می‌نویسد:
«امروز مردم فرانسه در یک نزاع عمده سیاسی علیه دولت شان دخیل اند. مگر مایانی که از بیرون نظاره‌گر واسکت زردها که تمام کشور را در حالت رکود آورده‌اند، استیم، باید درس‌های ارزشمندی از آن فرا گیریم: چگونه از طریق مبارزه خستگی‌ناپذیر سیاستمداران را وادار به تمکین نماییم. در ظرف چند هفته اندک اعتراضات پیهم و سرتاسری، رییس‌جمهور امانوئل مکرون در برابر چندین خواست آنان سر نهاد که شامل به تعویق انداختن مالیه بر نفت و کاهش مالیه و افزایش دستمزد حداقل میشوند.»
«رییس‌جمهور دونالد ترامپ دید خاص خود را در برداشت از اعتراضات فرانسه دارد. ترامپ با سوءاستفاده از مظاهره‌ها سعی می‌کند تا "پیمان آب و هوای پاریس" را تقبیح نماید. »
جنبش واسکت زردها به‌طور عمده بدون رهبری بوده و هیچ تشکل و فردی در راس آن وجود ندارد، ولی هستند کسانی که از لایه‌های پایین جامعه برخاسته در پیشاپیش این جنبش قرار گرفته و سخنگویان آن می‌باشند: تیری پال والیت (Tierry Paul Valette)، نویسنده، نقاش و فعال سیاسی که گفته می‌شود مربوط حزب چپ «فرانسه تسلیم‌ناپذیر» (La France Insoumise) می‌باشد، حزبی که به تاسی از حزب پیشرو «پودیموس» اسپانیا در ۱۰ فبروری ۲۰۱۶ تاسیس شد؛ اریک دوری (Eric Drouet) ۳۳ ساله که راننده لاری است؛ پریسیلیا لودسکی (Priscillia Ludosky) زن ۳۲ با شغل آزاد که برای نخستین بار فراخوان جمعاوری امضا را در انترنیت به نشر سپرد.
از راست به چپ: اریک دوری و تیری پال والیت از سخنگویان جنبش «واسکت زردها».
جیم کاونگ در مطلبی تحت عنوان «برای چه باارزش است: واسکت زردها و چپ» در نشریه مترقی «کاونتر پنچ» (۲۱ دسامبر ۲۰۱۸) اشاره‌ای بر احزاب و سازمان‌های مدعی چپ دارد که خود شان را از این جنبش به دور نگهداشته اند:
«هرچند، جرقه در مالیه دیزل نهفته بود اما شعله آن همه معضل‌ها را در خود تنید....
جنبش واسکت زردها شورش سرتاسری طبقه کارگر علیه نابرابری اقتصادی و دولت نئولیبرال است. دقیقا، این نکته را بایست چپ‌ها درک کنند.
وقتی می‌بینیم که نیرا تندن، یک زن فمینیست پیشرو از "مرکز امریکایی پیشرو" در صفحه‌ی توییتر خود می‌نویسد: "نمی‌توانم درک کنم که چرا یک فرد مترقی از معترضان فرانسوی به وجد می‌آید، جمعی که برضد مالیه بر تولیدات کاربنی گردهم آمده‌اند" و نویسنده‌ای در نشریه "چپی" فرانسه به نام لیبراسیون، واسکت زردها را "جنبش نادان‌ها" نامیده و می‌نگارد: "جمع ساده لوح چتل‌کار که معتاد به موترهای خود اند و باید پلیس به حساب آنان برسد،" باید برای اینان ابراز تاسف کرد که این گونه افراد چپ در چه سردرگمی و وضعیت بدی به‌سر می‌برند.»
امروز «جنبش واسکت زردها» ضربه مهلکی بر ساختمان لرزان نئولیبرالیزم می‌زند، ساختمانی که طی دهه‌های متمادی از استخوان‌های طبقه کارگر امریکا و اروپا بنا شده است. از همین جهت، ابررسانه‌هایی که نان به نرخ روز می‌خورند، از نشر گزارش پیرامون این جنبش ابا می‌ورزند و ترس دارند که مبادا به‌سان خیزش‌هایی مانند «بهار عربی» و «اشغال وال‌ا‌ستریت» جهان‌گیر شود. اما درسی را که نباید فراموش کرد که دو جنبش قبلی نامبرده که توسط هیچ تشکل پیشروی رهبری نمی‌شد منجر به ناکجا‌آباد گردید و امروز هم اگر احزاب مترقی فرانسه در راس این جنبش قرار نگیرند، قربانی‌های مردم فرانسه پیامد دلخواهی نخواهد داشت. بر علاوه، این جنبش نقاب دموکراسی دروغین دولت‌های سرمایه‌داری را نیز یکبار دیگر درید، چرا که دولت با تمام نیرو آن را سرکوب کرده و تا حال ۱۰ تن کشته شده‌اند.
