سرنوشت تار مان را تنها جان‌فشانی‌های زنان و مردان مبارز تغییر خواهد داد، نه جایزه‌بگیران سرکاری!
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در دوشنبه، 15 حوت 1401
در روزگاری که هیولای زن‌ستیزی وحشیانه‌تر از هر گذشته‌ای، زنان اسیر سرزمین‌مان را در چنگال‌های خونین سی‌آی‌ای‌زادگان اسیر و پرپر می‌کند، در آستانه روز جهانی زن قرار داریم. طالبان با دد‌خویی روزافزون علیه زنان دربند ما می‌تازند و می‌درند: زنان ناپدید شده و به قتل می‌رسند؛ در ورزشگاه‌ها شلاق می‌خورند؛ آمار خودکشی زنان به طرز کم‌سابقه‌ای فزونی گرفته؛ دروازه‌های مکتب و پوهنتون بر روی زنان مسدود است؛ زنان حق کار ندارند؛ هرگونه صدای اعتراض با رذالت‌پیشگی‌های نوع جهادی-طالبی سرکوب می‌شود؛ حق گشت‌وگذار و ورزش و حمام‌رفتن زنان سلب شده است؛ زنان به صورت اسف‌بارتر از مردان با تنگ‌دستی و بی‌کاری و سیه‌روزی مواجه اند که حتی وادار به فروش جگرگوشه‌های شان می شوند و... و در برابر این همه نکبت و سیه‌روزی، دولت‌های امپریالیستی، ملل متحد و دیگر سازمان‌های وابسته‌شان خاموش بوده یا غم‌بارتر از آن، با همان چند جمله مهوع «ابراز نگرانی» کرده و حتا در بسیاری موارد به نفع این گروه تبهکار تبلیغ نموده مشغول سفیدنمایی آن اند.
اما اگر از یک سو ستم و سرکوب بر مردم فرودست جهان از جانب ستم‌گران شدت گرفته، در مقابل آن همه فشارهای خردکننده، این زنان سراسر گیتی اند که در خط مقدم مبارزه علیه ارتجاع قرار گرفته‌اند: زنان افغان از نصب دوباره طالبان تا کنون با هر شیوه ممکن و با قبول خطرات جدی به مقاومت و ایستادگی پرداختند؛ زنان مکسیکویی در جنگل‌های چیاپاس از دیرزمانی به مبارزه مسلحانه رو آورده‌اند؛ زنان کوردستان خواب را از چشمان داعشیان و حامیان‌شان بخصوص دولت فاشیستی اردوغان ربوده‌اند؛ زنان هند در جنگل‌های مرکزی این کشور دوشادوش رفقای مردشان برای یک جامعه برابر می‌رزمند؛ در ایران جنبشی بر ضد آخوند و شاه، رژیم سفاک را به لرزه درآورده و خون ژینا امینی‌ها، نیکا شاکرمی‌ها، مینو مجیدی‌ها، سارینا اسماعیل‌زاده‌ها، غزاله چلاوی‌ها، حدیث نجفی‌ها، حنانه کیاها و هزاران مبارز نترس دیگر در کنار مردان جانباخته، درفش مبارزات آزادی‌خواهانه‌ی این سرزمین را درخشنده‌تر می‌سازد؛ زنان سیاه‌پوست مانند آلیشیا گارزا، پاریس کالرز و آیو تومتی جنبش عدالت‌خواهانه علیه نژادپرستی را به راه انداخته و پایه‌های پوسیده امپریالیزم امریکا را یک گام دیگر به اضمحلال نزدیک‌تر می‌سازند؛ پریسیلیا لودوسکی، زن راننده فرانسوی «جنبش واسکت زردها» را آغاز کرد که تا کنون در چندین کشور گسترش یافته است؛ و نمونه‌های فراوان دیگر.
در‌حالی‌که زنان سربه‌کف افغان با شرکت در تظاهرات‌های ولو بسیار کوچک با شکنجه و زندان و سربه‌نیست‌شدن روبرو اند، دولت خاین‌پرور امریکا و متحدان جوایز رنگارنگ را به «طالبان مونث» اعطا می‌کنند، زنان معامله‌گر و خودفروختها‌ی که از سالیان سال سرمست زدوبندهای خاینانه بوده و به وقیحانه‌ترین شکل ممکن برای جنگ‌سالاران بنیادگرا و اکنون «تغییر و پلان‌های خوب» طالبان دلالی می‌کنند. از سوی دیگر دولت‌های محور امپریالیزم هم تا امروز از سر این گدی‌گک‌های شان دست‌بردار نیستند تا نشود که در برنامه‌های آینده به درد بخورند. جایزه آنا پولیتکوفسکایا به فوزیه کوفی «به خاطر شهامت و اراده او در مبارزه برای صلح و حقوق بشر در افغانستان» داده می‌شود که دامن فساد و قاچاق‌بری‌اش را حتا دولت دزدسالار غنی بالا نمود، زنی که هم‌دستی وی با جنگ‌سالاران ایتلاف شمال و لابی‌گری‌اش برای آوردن طالبان را دیگر کودکان میهن ما هم می‌دانند. مگر همین «خواهر طالبان» نبود که پس از اشتراک در نشست مسکو با طالبان، گفت: «دیدگاه طالبان نسبت به زنان تغییر کرده و برنامه‌های خوبی برای زنان دارند»؟ زمانی که حبیبه سرابی عملاً به سخنگوی طالبان مبدل شده بود، جایزه «سیمون وی جمهوری فرانسه برای برابری جنسیتی» نصیب وی گردید. جمیله افغانی که یکی دیگر از دلقک‌های اشتراک‌کننده در «گفتگوهای صلح دوحه» می‌باشد، صاحب جایزه «آرورا - برای بیداری بشریت» می‌شود؛ زنی که افزون بر ننگ گلبدینی‌بودن افتخار عاجزه دوم یک مرد زن‌دار را نیز دارد و در مصاحبه با سایت «الجزیره انگلیسی» برای برگشت طالبان زمینه‌چینی می‌کرد. ظریفه غفاری که به شکل هالیوودی از گیر طالبان فرار کرد و باز به دعوت کمیسیون طالبی برگشت تا جایزه‌‌های «زنان شجاع وزارت خارجه امریکا» و «مجله فوربز» را بگیرد. ناهید فرید، چوب‌دست عبدالله نیز که با بی‌شرمی تمام به پابوسی طالبان رفته بود، نیز جایزه می‌گیرد. به شهرزاد اکبر، سفید‌ه‌مال جنایت‌کاران و دلقک امریکا در کمیسیون نامستقل حقوق بشر، «جایزه حقوق بشر فرانسه-آلمان» را می‌دهند. ماری اکرمی که ننگ بوسیدن پای گلبدین و طالبان را در پیشانی دارد، نامزد جایزه سخاروف می‌شود. محبوبه سراج، سخنگوی کنونی طالبان که مشتاق طواف ملا برادر نیز می‌باشد، برای نامزدی جایزه صلح نوبل پیشنهاد می‌گردد.
هم‌میهنان ستم‌دیده و به‌جان‌آمده!
تاریخ کلیه ملل جهان ثابت نموده که ناامیدی، ترس، انفعال و گریز مردم هرگز نمی‌تواند درمان دردها باشد. هیچ نیرویی هم ضامن رهایی و رفاه مردم افغانستان شده نمی‌تواند جز دستان گره‌خورده و توانای خود ما. دولت‌های متجاوز گاهی جای چاکران جهادی‌شان را با چاکران طالبی و شاید هم فردا داعشی عوض کنند و به عوامل و سرسپردگان جاسوس خود جایزه‌ها و مدال‌های وطن‌فروشی و معامله‌گری ببخشند، اما بر ماست که با مقاومت و مبارزه و ازخودگذری انقلابی بر این تیرگی‌های امیدکُش فایق آمده و میهن خود را با آزادی، دموکراسی سکیولر و عدالت اجتماعی به‌سوی رفاه و خوش‌بختی سوق دهیم. زنان و مردان دربند ما از هر قوم، مذهب، سمت و زبان بایست یک‌دست و متحدانه علیه ارتجاع بنیادگرا و غیربنیادگرا برخاسته و نگذاریم که سرنوشت‌‌مان را دولت‌های تجاوزگر امپریالیست و رژیم‌های مرتجع منطقه توسط نوکران طالبی-جهادی-داعشی خود رقم زنند.
حزب همبستگی افغانستان
۱۷ حوت ۱۴۰۱ - ۸ مارچ ۲۰۲۳
