آوای عدالت‌خواهی از قتلگاه قربانیان یکاولنگ بلند است!
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در پنج شنبه، 19 جدی 1398
باش تا نفرین ِ دوزخ از تو چه سازد،
که مادران ِ سیاه‌پوش
ــ‌داغ‌دارانِ زیباترین فرزندانِ آفتاب و باد‌ــ
هنوز از سجاده‌ها
سر برنگرفته‌اند!
احمد شاملو
نوزده سال از قتل‌عام مردم بی‌گناه یکاولنگ توسط طالبان خونریز می‌گذرد. در ۱۹ جدی ۱۳۷۹، طالبان یکجا با باداران پاکستانی و عرب شان کشتار مردان یکاولنگ را به راه انداخته و در این جنایت نابخشودنی شان در حدود ۳۰۰ تن را تیرباران و یا به انواع دیگر به قتل رساندند. در ۲۷ میزان ۱۳۷۷، طالبان تحت رهبری صوفی گردیزی ولسوالی یکاولنگ را تصرف کرده و تا اول جدی ۱۳۷۹ بر منطقه حاکم بودند. یک ماه پیش از حمله طالبان، جمعی از ریش‌سفیدان محل به نمایندگی از مردم نزد کریم خلیلی به دره صوف رفتند و از وی خواستند که به علت برفباری و سردی شدید بر طالبان حمله نکند چون مردم محل زمینه فرار به کوه‌ها را ندارند و در صورت وقوع جنگ تلفات اصلی را متقبل خواهند شد. هرچند، خلیلی به‌طور شفاهی و کتبی به این ریش‌سفیدان وعده سپرد که تا پایان زمستان هیچ حمله‌ای صورت نخواهد گرفت و آنان می‌توانند با خاطر آرام در منطقه بمانند. اما سپس افراد حزب وحدت پس از جنگ‌های بسیار مختصر مرکز یکاولنگ را به اختیار گرفتند و از پشت خانه‌های مردم بسوی طالبان انداخت نمودند که در نتیجه طالبان بدون کدام مقاومت ساحه را ترک کردند. اما پس از چند روز، طالبان یکاولنگ را دوباره تصرف کرده و خونخوارتر از گذشته برگشتند اما از آنجایی که جنگ‌افروزان وحدتی قبلا فرار کرده بودند، مردم عام قربانی توحش طالبان گردیدند. ملا عمر خونخوار یکجا با همرزمان عربی طالبان فتوایی صادر کرد که سر تمام مردان بزرگتر از ۱۲ سال بریده شود تا درسی برای بازماندگان هزاره و سادات یکاولنگ باشد. در واقع حزب وحدت زمینه را برای این قتل عام مساعد ساخته خود از چنگ طالبان فرار نمود اما مردم بی‌دفاع را به دام انداختند.
در آن زمان به‌جز «جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا)» که صدای مردم مظلوم یکاولنگ را بلند نموده و با تهیه‌ی گزارش‌های دقیق سبب گردید تا «عفو بین‌الملل» گزارش مفصلی را پیرامون این جنایت منتشر سازد، دیگر همه رسانه‌های داخلی و خارجی خاموشی اختیار کردند و تا امروز همان خاموشی جریان دارد. خلیلی و محقق که خود را نمایندگان مردم مناطق مرکزی قلمداد می‌کنند و هرباری که نیاز به نیروی جنگی و آرای مردم داشته‌اند، به‌سان سردمداران اقوام دیگر کشور، متوسل به همین مردم شده و زیر نام قوم و مذهب از آنان سوءاستفاده نموده‌اند. ولی وقتی محقق با برادران طالبی‌اش در مسکو روی یک سفره می‌نشیند، و به همین گونه وقتی خلیلی ریاست شورای کاذب صلح را به عهده می‌گیرد، دیگر خبری از مردم ستم‌دیده هزاره و قتل‌عام مردم یکاولنگ نیست.
از سوی دیگر، خلیلزاد به‌نمایندگی از دولت استیلاگر امریکا در تبانی با دولت‌های جنایت‌پرور پاکستان و کشورهای خلیج در زدوبند با طالبان اند تا این قاتلان مردم یکاولنگ و اقصای کشور را بخشیده و حلقه جانیان دولتی را تکمیل‌تر کند. بگذار تا خلیلزادها میلیون‌ها دالر را زیر نام گفتگوهای صلح در پای طالبان خون‌آشام ریخته و صرف مهمانی آنان در هوتل‌های چندین‌ستاره کند و فهرست پنج هزار نفری زندانیان شان را پذیرفته و از زندان رها کند، لاکن روزی رسیدنی‌ست که دست مادر شهید مهرعلی‌ها و خانم قندی‌ها یخن این جانیان را دریده و بر روی شان تف نمایند.
«حزب همبستگی افغانستان» به‌مثابه صدای ستم‌دیدگان و قربانیان این سرزمین رسالت‌اش می‌داند تا آوای خفته‌ی بازماندگان قتل‌عام یکاولنگ و هر جنایت دیگر در افغانستان نگون‌بخت را بلند کرده به گوش جهانیان برساند و تا تحقق عدالت و محاکمه عاملان این جنایات آرام ننشیند. از همین رو، به کمک خانواده‌های قربانیان نام‌های اغلب کشته‌شدگان را جمع آوری کرده و منار یادبودی را در محل تیرباران این قربانیان ساخته است، تا این قساوت هرگز فراموش نگردیده و عاملان آن و همدستان شان روزی زرد‌رو و شرمگین در پشت میز محاکمه ایستاده باشند.
حزب همبستگی افغانستان
۱۹ جدی ۱۳۹۸ – ۹ جنوری ۲۰۲۰
