در یونان: کارگران کارخانه را تصرف میکنند
- رده: از سایت‌های دیگر
- نویسنده: سایت خبری راه کارگر
- منتشر شده در یکشنبه، 06 حوت 1391
منبع: «سایت خبری راه کارگر»
صبح روز سه شنبه، ١٢ فبروری ٢٠١٣ (٢٤ حوت/بهمن ٩١) کارگران کارخانۀ «ویومی» در یونان با کنترل و مدیریت خود، رسماً پروسۀ تولید را آغاز کردند. کارگران «ویومی» میدانند که این اولین تجربه و آزمون آنها در اداره و کنترل یک کارخانۀ صنعتی است. کارخانۀ «ویومی» تولید کنندۀ مصالح ساختمانی در شهر «تسالینکی» در کشور یونان است. صاحبان این کارخانه حقوق کارگران را از ماه می ٢٠١١ پرداخت نکرده و کارخانه را تعطیل کرده بودند. کارگران پس از یک سال تلاش و همفکری در مجمع عمومی های خود و با جلب حمایت بخشهای دیگر جنبش اجتماعی یونان تصمیم گرفتند کارخانه را به دست خود و با مدیریت شورایی خود دوباره راه اندازی کنند.
این حرکت اجتماعی با پشتیبانی و حمایت مادی و معنوی بسیاری از کارگران و فعالین اجتماعی همراه شد. غروب روز یکشنبه ١٠ فبروری جمعیت بزرگی متشکل از سازمانها و فعالین کارگری در استادیومی در مرکز تئاتر شهر گرد هم آمدند. در این گردهمایی در بارۀ موضوع و هدف این جنبش کارگری صحبت شد، هرفردی میتوانست میکرفن را در اختیار داشته و نظرش را در این مورد بیان کند. بساری از مردم نتوانستند به جمع بپیوندند چون استادیوم پر شده و دیگر ظرفیت نداشت.
درخشان ترین بخش این گردهمایی لحظاتی بود که کارکران میکرفون را در دست گرفته و نظر خود را در مورد جامعه ای مبنی بر عدالت و همبستگی و مدیریت اجتماعی بیان میداشتند. و حاضرین (حدود پنج هزار نفر) آنها را تشویق کرده و شعارهایی در حمایت از تصمیم کارگران را فریاد می زدند. موج یک حس جمعی خبر میداد که تلاشها دارد به موفقیت نزدیک میشود.
همچنین غروب روز دو شنبه راهپیمایی بزرگی در مرکز شهر بر پاشد. خوانندگان و گروههای موسیقی معروف یونانی با برپایی کنسرت به نفع کارگران حمایت مادی و معنوی خود را به نمایش گذاشتند. در میان آنها «تاناسیس پاپاکنستانیو» یکی از معروفترین و مهمترین ترانه سرایان یونان حضور فعال داشت. او همیشه از جنبشهای برابری طلبانه را پشتیبانی و با ترانه هایش در حمایت از جامعۀ خودگردان تلاش کرده است.
صبحِ زودِ روزِ بعد (سه شنبه ١٢ فبروری) کارگران به سوی کارخانه حرکت کردند. کارگران در جاهای خود قرار گرفتند و خط تولید در مقابل دوربینهای خبرنگاران و روزنامه نگاران، توسط کارگران کلید خورد. کارگران یک تور راهنمایی در کارخانه گذاشتند و همۀ جزئیات پروسۀ تولید را برای جمعیتی که به پشتیبانی و همبستگی با کارگران در آنجا حضور داشتند، توضیح دادند.
هنوز راه درازی در پیش است. هزینۀ تولید بسیار بالاست، دسترسی به اعتبارات غیرممکن است و بدست آوردن بازار در شرایط افت اقتصادی نامعلوم است. ولی کارگران همچنان امیدوارند. کمکهای مالی و فکری سازمانها و گروههای حمایت کننده برای براه افتادن کارخانه در چند ماه اول، همچنین برای توزیع محصولات میتواند کافی باشد.
همانطور که اشاره شد این کارخانه مواد و مصالح ساختمانی تولید می‌کند که در ساختن خانه ها مورد استفاده قرار می‌گیرند مثل گچ، بتونه، و چسب موزائیک و دیگر مصالح ساختمانی. کارگران این کارخانه به خوبی میدانند چگونه کیفیت محصولات را بهبود ببخشند آنها تحقیقاتی را شروع کرده بودند برای تولید محصولاتی که دارای مواد سمی نیستند. همچنین در نظر دارند هزینه های تولید را پایین آورده و در نتیجه محصولات را با قیمت پایین تر عرضه کنند. از آنجا که این محصولات حجم زیادی دارند، حمل و نقل آنها به نقاط دوردست و یافتن بازاربیشتر برای فروش یکی از مشکلات خواهد بود. و بازار فروش محدود میشود به داخل و کشورهای حوزۀ بالکان.
کارگرا ن کارخانۀ «ویومی» سه روز را در میان موجی از حمایتها و همبستگی های اجتماعی برای باز گشایی کارخانه شان تجربه کردند. این سه روز فقط نمایشی بود از نتیجۀ روزها و ماهها و دو سال تلاش و همفکری برای اینکه به این نتیجه برسند: که برای رهایی از مصیبت بیکاری و فقر باید خود را از چنگ سلطۀ اقتصادی سرمایه داران رها کنند. و هرگز به قولها، وعده وعیدها و دروغهای دولتمردان اعتماد نکنند. آنها به خوبی میدانند که این شروع یک راه طولانی و دشوار است.
نکته‌ای که در اینجا میتوان یاد آور شد این است که در ایران نیز بسیاری از صاحبان سرمایه و دولت صدها کارخانه و کارگاههای بزرگ و کوچک از جمله کارخانه های» الکتریک ایران رشت» «نیشکر هفت تپه» «نساجی مازندران» «نساجی کاشان» را به دلیل کاهش سود مورد نظرشان به تعطیلی کشانده و یا درحال تعطیل کردن هستند. در موارد متعددی (مانند مورد کارخانۀ الکتریک ایران رشت) معلوم شده که مالکان با فروش زمین کارخانه، چندین برابر ضرر ادعایی شان پول به جیب زده و کارگران را بیکار در کف خیابانها رها میسازند. این سؤال مطرح میشود که آیا تجربۀ کارگران یونان، آرژانتین، آمریکا و آلمان که برای جلوگیری از فقر و بیکاری در مواردی کارخانه را با ارادۀ خود به صورت شورایی اداره میکنند، تجربۀ قابل استفاده برای کارگران ایران نیست. تجربه ای که به کارگران نشان می‌دهد برای ادارۀ محل کار و زندگی نیازی به سیاستمداران حرفه‌ای و سلسله مراتب اداری نیست.
منبع اصلی: www.viome.org
