سربازان امریکایی، با افشای جنایات دولت شان علیه جنگ برمی‌خیزند
- رده: مقالات
- نویسنده: کاوه عزم
- منتشر شده در پنج شنبه، 21 جدی 1391
«مردان نظامی حیوانات گنگ و احمقی هستند که به عنوان وسیله‌ای در سیاست خارجی مورد استفاده قرار می‌گیرند.»
کشورهای جنگ افروز بخاطر اهداف شوم شان نیروهای نظامی شان را گوشت دم توپ می‌سازند. این کشورها از جمعیت نادار و بیکار خود منحیث لشکری برای غارتگری و جنگ و کشتار سوءاستفاده کرده آنان را به کشتن میدهند تا زمینه حیات مشتی از سرمایه‌داران ظالم و سیستم استعماری شانرا مهیا گردد.
این کشورها حاضر اند که بخاطر اهداف آزمندانه خویش صدها میلیارد دالر را صرف کرده و میلیونها انسان را سر به نیست کنند. بر اساس آمار سایت costofwar.com تنها در جنگ عراق و افغانستان، امریکا بالاتر از یک عشار چهار تریلیون دالر را به مصرف رسانده که از جمله حدود ٦٠٠ میلیارد در افغانستان و ٨١٠ میلیارد در عراق را تا ختم سال ٢٠١٢ خرج کرده است. طبق آمار رسمی دولت امریکا، ٢٠٣١ عسکر خود را در افغانستان و ٤٤٨٧ نظامیان خود را در عراق تا اواخر سال ٢٠١٢ از دست داده. این درحالیست که در ارائه آمار از جانب دولت امریکا همیشه دغلکاری در کار بوده بنا ارقام واقعی ممکن بسیار بیشتر باشد.
دستگاه حاکمه امریکا که چندین دهه است به زور جنگ و آدمکشی قلدرمنشی می‌کند، تلاش می‌ورزد تا نیروی نظامی دو و نیم میلیونی اش از اهداف واقعی جنگ خبر نشوند. پنتاگون با تبلیغات و خبرهای دروغین، آنان را شستشوی مغزی داده طوری تربیت می‌کند که بر مردم کشور اشغال شده بدون هیچ ترحمی جنایت روا دارند. اکثر عساکر امریکایی ضدجنگ می‌گویند که به ما هیچ اخباری داده نمی‌شود و نوشته ها و مجله های نظامی تنها موادی بود که جهت مطالعه در دسترس ما قرار می‌گرفتند.
مورتین یکتن از سربازان ضد جنگ ویتنام می‌گوید:
«دولت امریکا بسيار نژادپرست است و زماني كه با كشوري دشمني مي‌كند مردم آن را طوري نمايش مي‌دهد و برخورد مي‌كند كه گویا حيوان هستند و زماني كه چنين ذهنيتي را ايجاد کردند بعد هر كاري را كه بخواهد مقابل آنان انجام مي‌دهد. تكنولوژيی که در اختيار دارد اين تصور را به وجود مي‌آورد كه شكست ناپذير است. در جنگ ويتنام سربازان امريكايي مردم ويتنام را با الفاظ زشتي صدا مي‌كردند و آنان را در رده انسان ها قرار نمي‌دادند. امريكايي ها به تكنولوژي خود خيلي مي بالند براي مثال زماني كه روي يك ناو قرار مي گيرند تصور مي‌كنند كه تمام دنيا در تصرف آنهاست ولي تاريخ نشان داده است اين روش خاص امپراطورها هيچگاه به پيروزی نخواهد انجامید.»
ولی با گذشت هر روز و با اوج جنایات هولناکی که این کشورهای تجاوزگر و در راس آن امریکا در جهان انجام میدهند، بر آگاهی عساکر شان افزود شده و جو تنفر از جنگ و آدمکشی در آنان قوت می‌گیرد. گفته مشهور است که «همه را برای همیش نمی‌توان فریب داد» و خوشبختانه که در بین عساکر امریکایی طی سالهای گذشته کسانی فراوان ظهور کرده اند که هنوز وجدان شان بیدار است و علیه قتل و کشتار و زورمداری دولت شان برخاسته اند.
در سال ١٩٦٧ جمعی از نظامیان امریکایی برگشته از جنگ ویتنام با به خطر انداختن جان شان محاکمه‌ای را بنام «سرباز زمستان» (Winter Soldier) راه اندازی کردند که جنایات امریکا در ویتنام را مستند ساخته خواستار مجازات جنایتکاران جنگی نشسته در پنتاگون و قطع قتل عام در ویتنام شدند. آنان از تمامی عساکر خواستند تا شهامت بخرج داده چشمدید خود را بیان کنند که در مدت کم بیش از چهل هزار نظامی به آنان پیوستند و به جنبش شکوهمند ضد جنگ در تاریخ امریکا مبدل گشت. فلم مستندی که از این جریان در آنزمان ساخته شده بود، امروز یکبار دیگر بینندگان زیادی را به خود جلب نموده که باعث وحشت دولت امریکا گردیده است.
ویلیام کریندل، عسکر ضد جنگ در یک سخنرانی خود در مورد جنگ ویتنام چنین می‌گوید:
«ما رفته بودیم تا به آنان صلح بیاوریم ولی نتیجه نشان داد که ما آتش برافروختیم. ما رفته بودیم تا از مردم ویتنام دفاع کنیم ولی نتیجه نشان داد که ما قتل عام کردیم. ما رفته بودیم تا از حقوق مردم ویتنام جنوبی دفاع کنیم ولی نتیجه نشان داد که بر آنان دیکتاتوری را تحمیل کردیم. رفته بودیم تا در بین شان اخوت و برادری را به میان بیاوریم و نتیجه نشان داد که تبعیض ایجاد کردیم.»
خوشبختانه امروز اکثریت مردم امریکا و دیگر کشورها به ماهیت این جنگهای اشغالگرانه و ضد انسانی پی برده و مخالفت شان را در تظاهرات و گردهمآیی های وسیع ابراز می‌دارند. عساکر جنگ تبهکارانه امریکا در افغانستان و عراق نیز طی چند سال گذشته جنبش عظیم ضدجنگ را بدست گرفته و با ساختن سازمانهای بیشمار ضدجنگ به افشای سیاست های جنایتکارانه و امپریالیستی دولت شان توسل جسته اند.
مایک پرایزنر یکی از این عساکر، ماهیت جنگ امریکا را در یک سخنرانی مشهورش چنین بیان نمود:
«من خیلی تلاش کردم تا به خدمتی که انجام دادم افتخار کنم، اما احساسی جز شرمندگی ندارم.... به ما گفتند که علیه تروریزم می‌جنگیم، ولی تروریست حقیقی من هستم و تروریزم حقیقی این اشغال است.... نژاد پرستی، سلاح حیاتی مورد استفاده توسط این دولت است.... آنها به جامعه‌ای ضرورت دارند که حاضر باشند عساکر خود را به جاهای پرخطر روان کنند. و به عساکری ضرورت دارند که بدون چون و چرا حاضر باشند که بکشند و یا هم کشته شوند. .. بلیونرهایی که از درد و رنج انسانها سود می‌برند تنها پروای بسط دادن سرمایه خود را دارند، و کنترول اقتصاد جهان، بدانید که قدرت آنها در توانایی آنان است که ما را قناعت بدهند که جنگ، ظلم و استثمار به فایده ما است.... سربازان، ملوانان، تفنگداران دریایی، نیروی هوایی، هیچ چیزی برای به دست آوردن از این اشغال ندارند."
در حالیکه سران جنگ افروز امریکا توسط سربازان شان جنایتکار تلقی شده خواهان محاکمه شان می‌شوند اما غلامان افغان شان بر سینه های خونپر اینان مدال می آویزند. کرزی و نظایرش در برابر هزاران افغان بیگناه که قربانی جنایات امریکا شده اند تا ابد رو سیاه خواهند بود.
دولت امریکا با عساکری که از جبهه جنگ بر‌می‌گردند و با جنگ ناعادلانه مخالف هستند برخورد غیر انسانی دارد. آنان زندانی می‌شوند، وظایف خود را از دست میدهند و در اثر بحران و فقر به لشکر بیکاران می‌پیوندند. طبق آمار «ویترین تودی» در سال ٢٠٠٦ بیش از ٥٠ فیصد فامیلهای این عساکر خانه های خود را از دست دادند و در فقر مطلق زندگی می‌کنند. آمار نشان می‌دهد که بیش ٢٠٠ هزار این عساکر در پارک ها و بروی جاده ها بدون هیچ سرپناهی، بین کارتن ها می‌خوابند. تعدادی نیز به زیر نام مریض های روانی به دیوانه خانه ها فرستاده می‌شوند.
جنایات امریکا بارها توسط عساکر و مقامات ضد اشغال در رسانه ها و سایت های انترنتی فاش شده است. نمونه بارز آن در سال١٩٧١ بود که دانیل السبرگ، یک تحلیلگر دفاعی پنتاگون که از مامورین بلندرتبه ارتش بود، اسناد محرمانه در مورد جنگ ویتنام را که به «اوراق پنتاگون» مشهور شد فاش ساخت که پایه‌های دولت امریکا را به لرزه درآورده بود. السبرگ این اسناد هفت هزار صفحه‌ای را در اختیار روزنامه «نیویارک تایمز» قرار داد تا بزرگ ترین رسوایی تاریخ پنتاگون رقم بخورد. به گفته السبرگ، او جریانات پس پرده را مشاهده می‌کرد و با دیدن دروغها و نیرنگهای مقامات و اوج جنبش ضدجنگ ویتنام وجدانش تکان خورد و با این آمادگی که ممکن بقیه عمرش را در زندان بگذراند دست به این کار زد.
طی دهسال گذشته سربازان زیادی بر قدم السبرگ پا گذاشته و با استفاده از هر فرصتی اسناد جنایات امریکا را به رسانه ها و اینترنت انتقال داده باعث رسوایی پنتاگون شده اند. انتشار تصاویر بدرفتاری با زندانیان در زندان ابوغریب در عراق، پخش ویدیو ها و تصاویر بیرحمی سربازان امریکایی در افغانستان، تولید دی وی دی هایی حاوی اعترافات سربازان برگشته از جنگ عراق و افغانستان، بیرون شدن فلم شاشیدن سربازان بر اجساد قربانیان افغان، درز تصاویر وحشتناک بدرفتاری و قتل جوانان و اطفال قندهار توسط «جوخه کشتار» امریکایی، انتشار صدها هزار سند رده بندی شده از جنگ عراق و افغانستان در سایت «ویکی لیکس» و افشاگری های سازمانهای ضدجنگ سربازان سابق امریکا و موارد بیشمار دیگر همه رساننده آنست که دولت امریکا دیگر قادر نیست با سرکوب، حیله و شستشوی مغزی، سربازانش را یکسره از وجدان تهی ساخته در ناآگاهی و جهالت کامل نگهدارد.
در اینجا به چند نمونه از گفته های عساکر ضد جنگ اشاره می‌کنم که آنان چرا و بخاطر چه مخالف جنگ و حمله بالای کشورهای دیگر هستند.
جان پارکر در تظاهراتی در لاس انجلس به مناسبت یازدهمین سالگرد اشغال افغانستان توسط امریکا گفت:
«دولت امریکا به جای اینکه چندین تریلیون دالر را صرف کشتن کودکان بیگناه کند، می‌تواند آن را صرف آموزش و تغذیه کودکان ما کند زیرا جمعیت افراد بی‌خانمان در امریکا روز به روز در حال افزایش و رسیدن به رکوردی جدید است و مردم در اینجا از نظام خدمات درمانی برخوردار نیستند و آنان همچنین از نظام آموزشی خوبی بهره‌مند نیستند و دلیل بهره‌مند نبودن شان از این خدمات این است که پولی را که به بانک ها میدهند صرف جنگ می‌شود و نه نیازهای آنان.»
ران گاچز، یکی دیگر از فعالان ضد جنگ می‌گوید:
«امروزه هیچ دولتی در جهان همانند دولت امریکا جنگ افروز نیست و دولتمداران این کشور می‌گویند جنگ را برای نجات افراد انجام میدهند اما این صحیح نیست. آنها جنگ را برای دستیابی به پول انجام میدهند و این پول مال شرکت هایی می‌شود که در زمینه ساخت بمب، هواپیما و تسلیحات فعالیت می‌کنند و شما می‌دانید که امریکا همیشه انگشت اتهام خود را به طرف کشورهایی چون کوبا، چین و روسیه می‌گیرد و آنها را به نقض حقوق بشر متهم می‌کند اما این در حالیست که در هیچ کشوری به اندازه امریکا حقوق بشر بوسیله دولتش نقض نمی‌شود.»
مایک پرایزنر که در جنگ عراق شرکت داشتد چنین می‌گوید:
سرکوب تظاهرات ضد جنگ توسط پولیس امریکا
«اکثریت مطلق که در امریکا زندگی می‌کنند از این جنگ هیچ چیزی بدست نمی‌آورند، در حقیقت نه تنها چیزی بدست نمی‌آوریم بلکه بیشترین رنج را متحمل می‌شویم. ما اعضای خود را از دست می‌دهیم، رنج می‌کشیم، به امراض روانی دچار می‌شویم و جان های خود را از دست می‌دهیم. فامیلهای ما باید بیرق ها را بروی اجساد ما ببینند. میلیونها نفر در این کشور بدون امکانات صحی، شغل و بدون دسترسی به تعلیم باید ببینند که چگونه این کشور بخاطر اشغال روزانه ٤٥٠ میلیون دالر را مصرف می‌کند. افراد نادار و بیکار را از این کشور بخاطر کشتن مردم نادار و بیکار دیگر کشورها فرستاده می‌شوند که ثروتمندان ثروتمندتر شوند. این عساکر درخواهند یافت که با مردم عراق نسبت به میلیونرهایی که اینان را به جنگ میفرستند شباهت زیاد دارند.»
ویکتور اگوستو کسی که با جنگ افغانستان مخالفت کرد و با این کار خود یک ماه زندان را نیز سپری کرد چنین می‌گوید:
«من فکر نمی‌کنم که ما با این کار خود از جهان حفاظت می‌کنیم. ما تنها مردم را بدون دلیل موجه می‌کشیم و غم و اندوه را پخش می‌کنیم.»
ماتیس شیروس عسکر امریکایی که در جنگ افغانستان شرکت داشت و جنایات امریکا وی را واداشت تا با این جنگ مخالفت کند، در یک کنفرانس ضد جنگ در برابر ملالی جویا اظهار ندامت کرده گفت:
«من معذرت میخواهم، من از جنایاتی که اردوی ما در مقابل مردم و کشور شما انجام می‌دهد معذرت میخواهم، من معذرت میخواهم از اینکه من نقشی در آن داشتم.»
ماتیس در حال به آتش کشیدن بیرق امریکا
وی در سخنرانی دیگری می‌گوید:
«اوباما رئیس جمهور جنگ است و ما جنبش صلح هستیم، ما با حرکت خود دولت اوباما را رد می‌کنیم، ما حکومتش را رد می‌کنیم، جنگ تبعیض آمیزش باید به پایان برسد و آنوقت در این جهان برای همیش صلح برقرار خواهد شد، تا آنروزی که در تمام جهان صلح بیاید ما به انقلاب خود ادامه می‌دهیم.»
روز ٢٠ مارچ ٢٠١٠ هزاران نفر در قصر سفید بخاطر یک راهپیمایی به طرف واشنگتن دور هم جمع شده بودند. این بزرگترین تظاهرات ضد جنگ از زمان شروع جنگ افغانستان بود که بیش از ١٠٠٠٠ تظاهر کننده در آن شرکت داشتند و ماتیس شیروس بیرق امریکا را درین تظاهرات به آتش کشید.
وی می‌گوید:
«حینیکه پرچم امریکا در مشتم بالای سرم می سوخت و انگشتانم را غرق در شعله زرد نموده بود، هیچ دردی را حس نمی‌کردم و عذاب وجدان نداشتم. به چشمان٥٠٠٠ جمعیت نگاه کردم و در افسانه قتل عام فرو رفتم.»
در کنفرانس شیکاگو که سران ناتو برای طرح جدید جنگ افغانستان جمع شده بودند، جمع وسیعی‌ای از عساکر ضد جنگ در بیرون از ساختمان کنفرانس دست به اعتراض زده و تعدادی از آنان مدالهای شان را دور پرتاب کردند.
عذاب وجدان، دلیلی است که تعداد بیسابقه عساکر برگشته از ماموریت نظامی در افغانستان و عراق دست به خودکشی میزنند. بنابر گزارش سایت خبری «دیلی میل» تنها در سال ٢٠١٢ از ماه جنوری الی سپتامبر ٢٤٧ سرباز امریکایی خودکشی کرده و گفته که تلفات ناشی از خودکشی بیشتر از تلفات میدان جنگ است.
امروز در هر گوشه و کنار جهان سازمانها و کمیته های ضد جنگ وجود دارند که علیه جرایم جنگی و مستند سازی آن کار می‌کنند و خواهان توقف جنگ و برگشت عساکر به خانه هایشان هستند که چند نمونه از این سازمانها قرار ذیل اند:
Iraqi Veterans Against the War
War Resisters' International
Vietnam Veterans Against the War
Veterans for Peace
Troops Out Now Coalition
Anti-War Committee
Baring Witness
هر انسان شریف مالامال از خشم و تنفر می‌شود وقتی وجدان بیدار این جمع سربازان مبارز و شرافتمند را با به اصطلاح تحلیلگران و روشنفکران آلوده فکر و خاین افغانستان مقایسه کند که با تمام چشم پارگی بیشرمانه‌ای حلقه غلامی اشغالگران را به گردن خود کرده حضور امریکا و ناتو را در افغانستان موهبتی برای مردم ما تبلیغ می‌کنند و بر جنایات و نیرنگهای آنان چشم می‌پوشند.
