گردهمایی در بزرگداشت از روز جهانی زن
- رده: تصاویر
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در دوشنبه، 17 حوت 1394
۱۷ حوت ۱۳۹۴: «حزب همبستگی افغانستان» در گردهمایی‌ای در کنار قصر ویران دارالامان از روز جهانی زن بزرگداشت به عمل آورد. در این برنامه حدود ۷۰۰ تن که بیشتر شان را زنان می‌ساخت، اشتراک ورزیده و شعارهایی علیه بنیادگرایان زن‌ستیز چند دهه اخیر و حامیان اشغالگر شان سر دادند. اشتراک کنندگان پلاکارت‌هایی را با تصاویر هولناک زنان قربانی قساوت‌های بنیادگرایی و جامعه مردسالار نیز بلند نموده بودند.
گردهمایی مذکور با آهنگ‌های اعتراضی مسعود حسنزاده و ناصر رویان رنگین‌تر گردیده بود. در سرزمینی که هر روز خون جاریست، مردمانش گلو بریده می‌شوند، سنگسار شده و در آتش جهل می‌سوزند، در انتحار و انفجار جان می‌دهند، رسالت هنرمند بیان تلخی‌های جامعه است و جایی برای غزل و آهنگ عاشقانه نمی‌ماند. در آشفته‌بازار موسیقی افغانستان که همه از قرصک و عروسک تاجیکی می‌خوانند، خوشبختانه هنرمندانی را داریم که باوجود غم نان خاموشی اختیار نکرده و درد مردم را فریاد می‌کشند.
سیلی غفار، سخنگوی حزب همبستگی، درمورد وضعیت زنان نگونبخت کشور گفت:
«هشتم مارچ روز همبستگی سراسری زنان به خاطر شکستن زنجیرهای ستم جنسیتی و طبقاتی است.
گرامیداشت از روز جهانی زن نه با تجلیل‌های تشریفاتی و سرکاری در سالون‌ها، نه با رد و بدل کردن تحفه و عرض تبریک‌ها و نه با نوحه‌سرایی و نالیدن از اوضاع، بلکه فقط و فقط با متشکل‌شدن و استوار ایستادن در برابر تمامی دشمنان داخلی و خارجی می‌تواند معنی یابد.
خواهران،
تا وقتی زنان وطن ما به آگاهی نرسند و خود به‌خاطر احقاق حقوق شان متحد نشده و مبارزه نکنند، فاجعه حقوق زن در کشور ادامه خواهد داشت. باید زنان ما به نیروی خود واقف گردند و بدانند که زنان همپای مردان می‌توانند و باید در رهیدن از زنجیر ستم و نابرابری‌ها به میدان مبارزه برآمده و نقش شان را بازی کنند. آنان باید به این آگاهی دست یابند که وقتی تمام ملت ما در زنجیرهای جهل و جنایت و اشغال فشرده می‌شوند، شعار حقوق زن از جانب حکام مستبد شعار دروغین و خاینانه‌ای بیش نیست. تاریخ مبارزات مردمی جهان بارها ثابت کرده است که بدون اشتراک فعال زنان هیچ مبارزه آزادیخواهانه به پیروزی نخواهد رسید به همین دلیل هر دولت و نیروی مرتجع و ضدمردمی می‌کوشد نیم بدنه جامعه را از شرکت فعال در حیات سیاسی کشور برکنار نگهدارد تا کار به زنجیر کشیدن نیم دیگر جامعه سهلتر گردد.»
این گردهمایی اعتراضی با اجرای تیاتری که درد و مشقت‌های مردم زجرکشیده‌ی افغانستان بخصوص زنان را به تصویر می‌کشید، خاتمه یافت.
