رها نمی‌کنم ترا! (شعر)

رده: هنر و ادبیات

نویسنده: م. آژن

منتشر شده در سه شنبه، 02 جوزا 1402

چه زخم زخمی‌ست دل‌‌ت
چه گر گرفته کاکل‌ت
چه وحشت است به هر سرایی

                         کابل‌ت
به سنگ فرش کوچه‌ات
فقط غم است و
             ماتم است
اگرچه جال فاجعه
فراخ‌تر از فروغ دیدگان ماست
دیار من
ترا به‌سوی دوزخ جهان چه کس کشاند
چه توطئه
چه تفرقه
درون خانه رفته است
که یار همصدای من
نگین‌های سرخ پُربهای من
ز راه رفته پا کشید
ترا درون گله‌های وحش و
                                       جهل و
                                               مرگ
به ماتمی رها نمود
به‌سوی بام ارتجاع
                راه کشید
بکن بکن
به‌سوی ناکجا فرار
هله هله ز بهر چیست؟
که سر ز پا کنده‌ای
و عهد و مهد و راه رفته گم نموده
خون ریخته‌ی رفیقان با وقار را
ز یاد برده‌ای
چه رفته است درین دیار
چه بوده اصل آن «بهار»
مگر وطن بهشت بود؟
و رهزنان خاک و خون
فرشتگان سرزمین زشت بود؟
ورق بزن زمانه را
کتاب درد و اضطراب خانه را
دریغ و درد
که ما همیش
             ز شب به شب
ز اوج ماتم سیاه
به قهقرای بی‌حیا
                فتاده‌ایم
و من
و تو
و ما
به پشت هر رذالتی
                شرایطی
کلاف ضعف خویش را
و یاس و ترس بیش را
نهان ز دیدگان راهیان
به سینه حمل کرده‌ایم
که خلق به پا نمی‌شود
و کارد به استخوان رسید
ستم ز خون و پوست ما
چرا جدا نمی‌شود؟
نوای گشنگان جنگ‌زده ز قاره‌ها گذشته است
و رنج رنجبران ما
شکوه و کارساز نشد
هنوز فرو می‌رویم
هنوز به کله می‌زنیم
که این وطن، وطن نشد
چراغ رزم و همدلی
به ارتقای توده‌ها
به گرد آن ستاره‌ها
به شعله‌ی امیدها بدل نشد.
و ما به دست خالی مان
                   خجالتیم
و وامدار توده‌های باشهامتیم.
اگرچه زجر بی‌شمار دیده‌ای
اگر چه چوب "انقلاب" خورده‌ای
اگرچه بی‌قرار و با شکیب
ز جور جاهلان و مرتدان
                بار بار سوخته‌ای وطن!
من عاشقم
به پینه‌های دامنت
به کوه و دشت و برزنت
به کودکِ گرسنه‌ات
به لاله و شقایقت
رها نمی‌کنم ترا
عزیز پاره پاره‌ام
جهان غم‌سرا و بی‌ستاره‌ام
اگر به دار می‌کشند
اگر به تیغ جبر و جهل می‌کُشند
وطن!
کنار سنگ و آب تو ستاده‌ام
به‌ خلق امید دوخته‌ام
کویر را به اشک خون
چنگ و ستاره کاشته‌ام
تو ریشه‌گاه
تو ماوای ماستی
تو آخرین غرور پُرصلابتی
تو بهر ما نجابتی
به غیر تو فراز نیست
به غیر تو صدای خفته مرا
                      اعجاز نیست
کجا روم که دل نمی‌کند ز تو
جهان جهنم است مرا
تمام ثروت سپهر
کم است مرا

سراسر آرزوی من
تمام تار و پود و
             رنگ و بوی من
به سنگ سنگ و کوچه‌ باغ تو
                         تنیده است
و عشق من
میان لایه‌های فقر جان‌گداز
                   خزیده است
نمی‌توان دل برید
نمی‌توان ز تو گسست
و ترک تو
و مرگ من
یکی‌ست وطن!

۲۸ اسد ۱۴۰۰

• شعر

• قبلی
• بعدی