تا برنخیزیم، هر گوشه این خاک میرزااولنگ خواهد بود!
- رده: اعلامیه‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در چهارشنبه، 18 اسد 1396
بار دیگر ملت ما در شوک زجرکش شدن هم‌میهنان بی‌گناه ما در سرپل غرق ماتم گردیدند. به تاریخ ۱۵ اسد ۱۳۹۶ داعشی‌ها و طالبان درنده قریه میرزااولنگ ولسوالی صیاد سرپل را متصرف شده و براساس گزارش رسانه‌ها، بیش از ۵۰ تن غیرنظامی را به صورت فجیعی به قتل رسانده و ده‌ها خانواده فقیر را به گروگان گرفتند. قساوتی که انسان را به یاد قتل‌عام یکاولنگ بامیان در جدی ۱۳۷۹ می‌اندازد، اما اینبار با سفاکی بیشتر که حتا به زنان و کودکان رحم نشده انسان‌های بی‌‌دفاع سر بریده می‌شوند و اجساد پاره پاره و سلاخی می‌گردند.
در افغانستان، قتل‌عام و نسل‌کشی‌ای جریان دارد که هیچ قوم و مذهبی از شر آن در امان نبوده و از نادارترین هموطنان ما قربانی می‌گیرد. خونخواران دینی به اشاره اربابان امریکایی، پاکستانی، ایرانی، عربستانی و... شان می‌کوشند با حملات وحشیانه بر اقلیت‌های قومی و مذهبی، افغانستان را همانند عراق آتشدانی ساخته غرق جنگ‌های فرقه‌ای سازند. اما خوشبختانه احساس همدردی اکثریت مطلق مردم متعلق به تمامی اقوام و مذاهب ما به این گونه فجایع و تنفر شان از دشمنان یکپارچگی و خوشبختی ملت، خواب خوش بیگانگان و چوکره‌های پلید شان را به یاس مبدل ساخته است. موجی از همبستگی و اتحاد جانبخش باشندگان باشعور سنی و شیعه هرات پس از حمله ددمنشانه اراذل داعشی بر مسجد جوادیه این پیام روشن را به دشمن داد که در دام شیطانی و تفرقه‌افکنانه آنان اسیر شدنی نیستند. عده‌ای از روشنفکرنماهای جاسوس‌پیشه و مقامات خاینی که بر طبل اختلافات ملیتی و زبانی می‌کوبند در موج وحدت تیره‌روزترین لایه‌های جامعه غرق خواهند شد.
اگر این جنایات از یک سو هموطنان هزاره و شیعه ما را در کابل، هرات و میرزااولنگ در مساجد و جاده‌ها و قریه‌جات به خاک و خون می‌کشاند، از سوی دیگر خانواده‌های پشتون و سنی را در هلمند، پکتیا و جلال‌آباد در سوگ دلبندان شان می‌نشاند. از این رو، سرزمین ما به کشتارگاه شهروندانی مبدل شده که همه درد مشترک دارند.
نکته‌ای شرم‌آور این است که همه مقامات نامحترمی که خیانت و فساد و نوکرمنشی شان عامل حمام خون جاری در کشور گشته است از قتل‌عام میرزااولنگ شاکی و «نگران» اند: نیروهای امنیتی محل شکایت دارند؛ والی سرپل داد و واویلا می‌کند؛ وزارت دفاع و داخله هم فریاد می‌کشند؛ عبدالله موضوع را طبق معمول «نکوهش» کرده و غنی جیغ می‌کشد که طالبان و داعشی‌ها از حد گذشته‌اند و به آنان اخطارهای دروغین می‌دهد و بادار همه‌ی شان ناتو هم از وضعیت ناامن سرپل گویا نگران است و به کشف عالمانه‌ای رسیده که «خشونت و ویرانی مانع پیشرفت افغانستان می‌شود.» همه گله از دست غیبی دارند که چرا از کره مریخ نیآمده و باشندگان میرزااولنگ را نجات نداده است. در اینجا «صاحب خانه هم می‌گوید یا خدا، و دزد هم می‌گوید یا خدا!» جواب فرد فرد کشور ما به غنی دست‌نشانده این است: تو آن زمانی از حد گذشتی وقتی دوستم جنایتکار را معاونت ساختی؛ حکومت دو‌سره‌ات قرارداد ننگین حضور پایگاه‌های امریکا را امضا نمود؛ دست نوازش بر سر جنایتکاران «ایتلاف شمال» کشیدی؛ طالبان جانی را برادر خطاب نمودی؛ قصاب کابل، راکتیار را به سر جنازه‌های هفتادهزار کابلی نامراد عروسک‌گونه استقبال کردی؛ خادیست‌های از نوع اتمر را در آغوش گرفتی؛ در حالی که پیکر رنجور مادر وطن در خون و بربادی غوطه‌ور است درد تو فقط نصب چند خودفروخته در پست‌های کلیدی دولت بوگرفته بوده است؛ و....
عطامحمد که یکی از دست‌پروردگان دیرینه‌اش به نام ظاهر وحدت را منحیث والی سرپل نصب کرده است، به‌جای خجالت از ناکامی در تامین امنیت مردم، صرفا به‌سوی ارگ نشانه رفته این دهشت را نیز به‌مثابه زمینه‌ای برای باج‌گیری غنیمت می‌شمارد. کجایند عطا، محقق، دوستم، صلاح‌الدین و دیگر «نجات»دهندگان کاغذی که لاف از «بسیج میلیونی» می‌زنند تا مردم میرزااولنگ را از دست طالبان و داعشیان «نجات» دهند؟! کجایند بدمعاشان ننگرهار، ظاهر قدیر، میرویس یاسینی، حضرت علی، امان‌الله خیری و دیگران تا «اتحاد مردمی» شان را به‌سوی سرپل سوق داده به داد مردم برسند؟! کجایند سیاف، قانونی، اسماعیل، ارغندیوال و دیگر جانیان «حراست و ثبات» تا به سرپل «ثبات» برگردانده از مظلوم‌ترین مردم «حراست» کنند؟! و کجایند بودنه‌های سر دست کرزی چون سپنتا، نبیل، نجفی، براهوی و دیگران که با بی‌شرمی خود را اپوزیسیون و «محور مردم» می‌خوانند اما در برابر فاجعه میرزااولنگ سنگ و کلوخ می‌گردند. درد تمامی این ستم‌پیشگان و معامله‌گران فقط کرسی و دالر است به همین دلیل وجدان‌های فروخته‌شده اینان از دیدن جویبار خون ملت تکانی نمی‌خورد.
«حزب همبستگی افغانستان» ضمن ابراز همدردی با بازماندگان میرزااولنگ، به همه‌ی مردم سوگوار کشور ندا سر می‌دهد که هر گوشه این خاک میرزااولنگ است. هیچ نیروی اشغالگر خارجی و ایادی بیشرم داخلی شان، ما را از این گودال بربریت و جنایت نجات نخواهند داد چون اینان خود عامل اصلی وضعیت ابتر کنونی اند. نجات و رهایی ما در اتحاد سرتاسری تمامی ستمکشان دربدر هر ملیت، زبان و مذهب کشور بر ضد جانیان اشغالگر خارجی و لشکر وحشی بنیادگرا و غیربنیادگرای شان نهفته است.
با کسب آگاهی و بسیج همگانی، مشت محکمی بر پوزه این جانیان شویم!
حزب همبستگی افغانستان
۱۸ اسد ۱۳۹۶ – ۹ اگست ۲۰۱۷
