تظاهرات حزب همبستگی در بامیان علیه رهایی انس حقانی و دو همزادش
- رده: فعالیت‌های حزب
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در جمعه، 24 عقرب 1398
امروز (۲۴ عقرب ۱۳۹۸) در شهر بامیان، تعدادی از جوانان «حزب همبستگی افغانستان» طی تجمعی رهایی انس حقانی و همقطاران جانی‌اش را از سوی جنایتکاران امریکایی و دولت معامله‌گر و پوشالی محکوم کردند.
باآنکه در اثر برف و باد سرد که فضا را تاریک و توفانی ساخته بود، تعدادی نتوانستند در این اعتراض حضور یابند، بااینهم در این اکسیون جمعی از اعضا و هواداران حزب همبستگی - شاخه بامیان شرکت نموده صدای مخالفت شان را با تازه‌ترین نیرنگ رژیم دست‌نشانده غنی و صاحبان خارجی شان ابراز نمودند.
راهپیمایی از سرای پامیر شروع تا چوک اریکین با سر دادن شعارها ادامه یافت و در آنجا اعلامیه «حزب همبستگی افغانستان» قرائت شد. در قسمت پایانی اعلامیه آمده است:
«بگذار جان بس، سفیر امریکا این خیانت دولت افغانستان را «اقدام شجاعانه» بخواند؛ بگذار رحمت‌الله نبیل این مهره آزموده امریکا، انس حقانی را موسیچه بی‌آزار جلوه دهد؛ بگذار تورن اسماعیل رهایی برادران هم‌فکرش را خیر مقدم گوید؛ بگذار حاجی دین‌محمد با لبخند شرم‌آورش -که در واقع تمسخر بر خون هزاران شهید و زخمی حملات انتحاری است- او را پسر نازدانه جلال‌الدین حقانی خطاب نماید و بگذار خلیلزاد و دولت پوشالی انس‌حقانی‌ها را ببخشند اما مردم ستم‌کش ما هرگز نمی‌بخشند. از گور هر قربانی و آه و ناله هر مادر ماتمدار فقط و فقط یک صدا برمی‌خیزد: نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم!»
بعضی جوانان شعارهایی را روی ورق کاک نوشته بودند که روی آن‌ها خوانده می‌شد:
- اگر انس‌های قاتل رها می‌شوند، باید حامیان ذلیل شان محاکمه گردند.
-ننگ بر حاکمان مزدوری که به اشاره اربابان شان سرنوشت خونبار سی میلیون افغان را فدای «وضعیت صحی» دو خارجی می‌کنند!
-غنی، دانش، عبدالله، صالح و... از خون ۱۵۰هزار افغان که طی ۵سال حکومت مرگبار شما شهید شدند شرم و ننگ کنید!
یکی از جوانان که در مظاهره شرکت داشت گفت:
«هموطنان یاد تان باشد، در صلح جنایتکاران، نابودی مردم نهفته است. همانطوریکه در دموکراسی امریکایی مادربم‌ها را بالای مردم مان آزمایش کردند. پس جنایتکاران را بنام صلح رها کردن خیانت نابخشودنی‌ست که داغ ننگش به پیشانی غنی، عبدالله و کاسه‌لیسان شان تا دیر زمانی حک خواهد ماند.»
احمد علی، جوان دیگری گفت:
«خاموشی در شرایط خونبار که جنایتکاران سرنوشت ما را به معامله گرفته‌اند، ننگ است. این حرکت گرچه کوچک است اما آموزندگی دارد و به بیداری مردم می‌افزاید. کاش مردم ما در هر مسئله ملی صدای اعتراض خود را که واقعا در سینه دارند بلند کنند تا ارگ‌نشینان خاین مثل انتخابات ریاست جمهوری به دهان بخورند و بدانند که راه مردم از راه پرخیانت آنان کاملا جداست.
مردم بامیان هرگز قاتلان بودا و قتل‌عام مردم بی‌دفاع ولسوالی یکاولنگ را فراموش نکرده‌اند. اینانی‌که به نام صلح جنایت می‌کنند و جنایتکاری را که از سوی خود شان حکم اعدام گرفته رها می‌نمایند، نمایندگان مردم نه بلکه اجیران امریکا اند که ماموریت گرفته‌اند تا "برادران ناراضی" خود را راضی و شامل شرکتی به نام دولت کنند. من تنها نه، بلکه ۹۹ فیصد جامعه افغانستان اینان را دزد و قاتل می‌شناسند.»
