جنبش مردم اوکیناوای جاپان علیه پایگاه های امریکا اوج می‌گیرد
- رده: مقالات
- نویسنده: فرزاد
- منتشر شده در پنج شنبه، 23 عقرب 1392
در روزهای پایانی جنگ دوم جهانی در ١٩٤٥، جنگ سختی بین نیروهای جاپانی و متحدین در جزیره اوکیناوای جاپان درگرفت که منجر به کشته شدن بیش از دوصدهزار تن گردید. بعد از اینکه امریکا بر شهر های هیرویشیما و ناگاساکی بمب اتمی ریخت و صدهاهزار تن را کشت، دولت جاپان تسلیم شد اما نیروهای امریکایی اوکیناوا را در اشغال خود نگهداشتند و تا ١٩٧٢ کنترول کامل آنرا در دست داشتند. اما امروز با وجود مخالفت های شدید مردم جاپان، امریکا ٣٤ پایگاه درین جزیره دارد که ١١ فیصد خاک آنرا احتوا می‌کند. ٧٥٪ تمامی تاسیسات نظامی امریکا در جاپان در همین شهر موقعیت دارند.
امروز بصورت تخمینی ٢١٠٠٠ پرسنل نظامی امریکا همراه با فامیل هایشان در این جزیره موجود اند که تعداد مجموعی افراد آن به ٤٠٠٠٠ تن میرسند که مصارف شان از جیب مالیه دهندگان جاپانی تامین می‌گردد. اوکیناوا در جنگ ویتنام، عراق و افغانستان نقش مهمی برای پنتاگون ایفا نموده است ازینرو به آسانی نمی‌خواهد از آن دست بردارد.
از روزی که اوکیناوا تحت اشغال امریکا درآمد، اعتراضات و مخالفت های باشندگانش را به دنبال داشته و این جزیره همیشه صحنه اکسیون های ضدامریکایی بوده است. وقتی در ١٣ اگست ٢٠٠٤ یک هیلی‌کوپتر نظامی امریکا روی تعمیر پوهنتون بین‌المللی اوکیناوا سقوط نمود، موج ضدامریکایی وارد فاز جدید گردید و مردم یکپارچه برای خروج نیروهای امریکایی دست به فعالیت های گسترده زدند.
پایگاه نظامی فوتینما که در مناطق مسکونی موقعیت دارد باعث اذیت مردم و آلودگی شدید محیط زیست گردیده است. امریکاییان به هیچ قوانین جهانی پابند نبوده، تمامی اصول امنیتی و ایمنی را زیرپا می‌کنند. با آنکه دونالد رامزفیلد وزیر دفاع سابق امریکا این پایگاه را «خطرناکترین پایگاه هوایی جهان» نام گذاشته بود، اما با آنهم دولت جاپان قادر نشده امریکاییان را وادار به خروج از آن نماید.
مردم اوکیناوا و سایر مناطق جاپان چندین دهه است که علیه حضور نظامی امریکا معترض اند اما حتی دولتهای آن کشور قادر به بستن پایگاه ها نیستند.
دولت جاپان و امریکا در ٢٠٠٦ بر انتقال فوتینما به نقطه دیگری موافقت کردند، اما به علت مقاومت مردم سایر شهرهای جاپان علیه جابجایی این پایگاه در محدوده شان، این پلان تا کنون عملی نگردیده است. وقتی امریکا تصمیم گرفت که جزیره مصنوعی‌‌ای را در ساحه هینوکو در آبهای متعلق به اوکیناوا اعمار نماید، بازهم موج تنفر و مخالفت نه تنها مردم اوکیناوا بلکه سراسر جاپان را برانگیخت و تمامی دولت های محلی، شاروالی ها و شوراهای محلی علیه آن قطعنامه هایی صادر نمودند. آنان می‌گویند اعمار این ساحه جدید غیر از به خطر انداختن جان مردم، باعث از بین رفتن یک نوع حیوان بحری نادر می‌شود که قبلا طی قرارداد جهانی محیط زیست، که جاپان و امریکا امضاکنندگان آن اند، منحیث گونه های در حال انقراض ثبت و تلاش برای نجات آنها آغاز گردیده است.
مردم اوکیناوا می‌گویند حضور نظامی امریکا و جنایات و خودسری های سربازانش زندگی آنان را با خطر جدی و دشواری های زیادی مواجه ساخته است. اما امریکا تحت این عنوان که موجودیت شان در آنجا برای امنیت جاپان ضروریست، در برابر تمامی اکسیون های مردم ایستادگی نموده حاضر به رها کردن این لقمه چرب نیستند. بخصوص تخاصم با کوریای شمالی بهانه‌ای شده که مردم جاپان را از پیامد های آن ترسانده بر قبول حضور نظامی در آنجا مجبور سازند.
در یک حرکت نمادین و متحدانه، بیش از ٢٥٠٠٠ تن از تظاهرکنندگان جاپانی در اطراف پایگاه فوتینما زنجیر انسانی به طول ١٨ کیلومتر تشکیل داده آنرا به محاصره خود درآوردند
بر اساس سروی سازمانی به نام «پایگاه را ببندید» (closethebase.com) بیش از ٩٠ فیصد از مردم اوکیناوا خواهان برچیده شدن پایگاه های امریکا از خاک شان هستند. اما یک اقلیتی که قراردادهای اقتصادی سودآور با امریکاییان بسته اند و به آنان خدمات ارائه می‌دارند، به خاطر اهداف شخصی ادامه موجودیت پایگاه ها را تبلیغ می‌کنند.
جنایت امریکایی ها در برابر مردم محلی و تجاوز های پیاپی جنسی بر زنان و دختران مکتبی یکی دیگر از عوامل مهم خیزش مردم در برابر موجودیت این پایگاه ها می‌باشد. پیتیرسن سمت در مقاله‌ای در نشریه «کارگر سوسیالیست» (١٦ اکتوبر ٢٠١٢) نوشت:
«جنایت جنسی، یک مشخصه دایمی و دردناک حضور نیروهای نظامی امریکا در اوکیناوا بشمار می‌رود.... از ختم رسمی اشغال تا ٢٠٠٨ مجموعا ١٤٣٤ حادثه در نتیجه تمرینات نیروهای امریکایی در اینجا به وقوع پیوسته است. در همین مدت ٥٥٨٤ قضیه جنایت پرسنل نظامی امریکا در برابر مردم اوکیناوا به ثبت رسیده است.»
«ارتش امریکا، تروریست های جنسی!»
این درحالیست که به علت مصونیت قضایی سربازان امریکایی، پولیس جاپان توان دستگیری و سپردن متهمان را به ادارت عدلی آنکشور ندارد و در اکثر موارد مرتکبین جنایت آزاد گذاشته می‌شوند.
در جنوری ٢٠١٣، یکی از بزرگترین تظاهرات ضد امریکایی در اوکیناوا راه افتید که حدود صدهزار تن در آن شرکت نموده بودند. بدرفتاری و تجاوز جنسی سربازان امریکایی بر یک زن جاپانی، خشم مردم را برانگیخته یکبار دیگر خواهان خروج نیروهای امریکایی گردیدند. دولت جاپان مجبور شد برای کنترول جمعیت وسیع تظاهرکننده هزاران نیروی پولیس را از سایر بخش های کشور در اوکیناوا جابجا نماید.
خبرگزاری «آسوشیتد پرس» به تاریخ ١٣ دسامبر ٢٠١٢ تحت عنوان «جنایت و طیاره های اسپری بر خشم مردم اوکیناوا علیه پایگاه های امریکایی افزود» نوشت:
«تجاوز جنسی یک سرباز دریایی امریکا بر دختر مکتبی در سال ١٩٩٥باعث گسترش خشم در سراسر جزیره‌ای با یک عشاریه چهار میلیون باشنده گردید. و حال تجاوز جنسی دیگر و سایر جنایات توسط عساکر امریکایی مسبب موج دیگری از برافروختگی مردم شده است.»
کاترین فیشر زن آسترالیایی است که در ٢٠٠٢ بوسیله سرباز دریایی مستقر در یک پایگاه امریکا در جاپان مورد تجاوز قرار گرفت. او نخستین زنی بود که بصورت بی‌پرده از این جنایت سخن گفت و برای محاکمه متجاوز دست به کار شد. اما با آنکه محکمه‌ای در جاپان این سرباز را مجرم شناخت اما به علت مصونیت قضایی توانست سالم و بدون هیچ مجازاتی به امریکا برگردد. این مثال روشن سیلی‌ای است به روی طاهر هاشمی، شکریه بارکزی و دیگر به‌اصطلاح «آگاهان» مدافع امریکا که با بیشرمی تمام برای تفویض مصونیت قضایی به نیروهای آنکشور در افغانستان گلو پاره می‌کنند و تبلیغ می‌کنند که امریکا هیچ سربازی را بی‌مجازات نمی‌گذارد.
کاترین فیشر، زنی که در سال ٢٠٠٢ در جاپان مورد تجاوز یک سرباز امریکایی قرار گرفت، اما به علت مصونیت قضایی، تا کنون این سرباز مجازات نشده است.
خبرگزاری ISP به تاریخ ٢٥ نوامبر ٢٠١٢ درین مورد نوشت:
«فیشر دوسیه خودش را در سپتامبر به امریکا کشانید تا متجاوز را مورد پیگرد قانونی قرار دهد. این سرباز فعلا آبرومندانه از ارتش امریکا بیرون شده است در حالیکه یک محکمه در جاپان در سال ٢٠٠٤ او را مجرم شناخته و ملزم به پرداخت غرامت نموده است.
خانم فیشر به IPS گفت "من مصمم بودم که به عدالت دست یابم و سیستمی را که کاملا ناعادلانه است به چالش بکشم. اما عاملان جنایت، سربازان امریکایی اند که از مصونیت قضایی برخوردارند، این باید تغییر بخورد."»
بنابر گزارش «جاپان تایمز» (١٤ اگست ٢٠١٢)، هرچند ارتش امریکا از پرداخت غرامت سر باز زد، اما در ٢٠٠٨ وزارت دفاع جاپان از «صندوق کمک به قربانیان جنایات پرسنل نظامی امریکا»، بخشی از این پول را به کاترین پرداخت. یعنی بازهم این مالیه دهندگان جاپان بودند که بار غرامت بر شانه هایشان انداخته شد چیزی که کاترین نیز بر آن معترض بود.
در اثر تظاهرات وسیع و تحت فشار افکار عامه، در اول مارچ ٢٠١٣، دولت امریکا دو سرباز را که زنی را در اوکیناوا در ٢٠١٢ مورد تجاوز قرار داده بودند به ١٠ سال زندان محکوم نمود. اما این حرکت سمبولیک نتوانست خشم عمومی را کاهش دهد و جنبش وسیع کماکان برای برچیده شدن پایگاه های نظامی امریکا ادامه دارد.
تعداد زیادی از سیاستمداران، شخصیت ها و اعضای سنا و کانگرس امریکا نیز بر خروج نیروهایشان از اوکیناوا اصرار نموده اند. از جمله سناتور جان مکین، جم ویب، کارل لیوین، تام کوبرن، برنی فرانک، رون پاول و ... موجودیت عساکر شان در آنجا را اضافی و صرف بیمورد پول می‌دانند.
یوکیو هاتویاما، رئیس جمهور جاپان به خاطر ناتوانی در عملی نمودن وعده‌اش جهت بستن پایگاه امریکا، درحالیکه اشک می‌ریخت عذرخواهی نموده استعفا داد.
بحث در مورد پایگاه های نظامی امریکا در جاپان بر اوضاع سیاسی نیز شدیدا تاثیر گذاشته یکی از عوامل مهم بی‌ثباتی سیاسی در آن کشور بوده است. در سال ٢٠٠٩ «حزب دموکراتیک جاپان» از محافظه کارانی که از جنگ دوم جهانی بدینسو قدرت را بدست داشتند در انتخابات پیشی گرفته زمام حکومت را بدست گرفت. این حزب که طی کمپاین انتخاباتی وعده برچیدن پایگاه فوتینما را داده بود، توجه رای دهندگان را بخود جلب کرد و پیروزی آن جرقه امیدی برای مردم اوکیناوا بود. یوکیو هاتویاما، رئیس جمهور «حزب دموکراتیک» انتخابات را «انقلاب مردم» نامیده بود، اما فقط نه ماه بعد از رسیدن به قدرت به تاریخ ١٠ جون ٢٠١٠ با چشمان پراشک از مقامش استعفا داد و اعلان نمود که از بستن پایگاه امریکا در اوکیناوا عاجز است و بابت وعده‌ای که به مردم داده بود عذر خواست.
امریکا با حضور نظامیش آنچنان بر ارگانهای دولتی جاپان نفوذ دارد که حتی رئیس جمهور سومین قدرت اقتصادی جهان نتوانست یکی از دهها پایگاه نظامی آنکشور را ببندد و باعث کنار رفتنش از قدرت شد.
موج ایستادگی و مخالفت مردم جاپان در برابر پایگاه های امریکا بر گفته های عوامفریبانه و دروغپردازی های آن به اصطلاح کارشناسان خودفروخته در رسانه های افغانستان خط بطلان می‌کشد که برای ترغیب مردم ما جهت موافقت با امضای پیمان فروش افغانستان به امریکا، جاپان را به مثابه یک نمونه درخشان ارائه می‌دارند. آنان عمدا از جنایات و ویرانگری های نیروهای امریکا در جاپان سخنی به میا‌ن نمی‌آورند و نمی‌گویند که مردم جاپان تا چه حد در برابر این پایگاه ها مبارزه و تلاش می‌ورزند.
٣٠ جنوری ٢٠١٠: هزاران تن در توکیو با شعار «پایگاه های نظامی امریکا همین حالا بیرون شوند» به جاده ها ریختند.
