تصویب کنندگان بودجه مسخره در پیشگاه ملت شرمسار خواهند ماند
- رده: مقالات
- نویسنده: احمد میلاد
- منتشر شده در دوشنبه، 02 دلو 1391
تصویب بودجه یکی از پول‌آور ترین مراحل برای اعضای پارلمان جنگسالار افغانستان است. در این جریان است که مانند رای اعتماد به وزرا، زد و بند های پس پرده جریان داشته و اعضای فاسد برای منافع شخصی خود تلاش می‌کنند و در مجموع برای بلند بردن معاش و سایر امتیازات چانه زنی صورت می‌گیرد.
درحالیکه بودجه سال ١٣٩٢ دو بار توسط مجلس رد شده بود اما به یکبارگی بدون تغییرات مهمی به تصویب رسید. اینکه در برابر این تصویب چه چیزی عاید این جمع معامله گر شده طی روز های آتی برملا خواهد شد. احتمالا مثل سال گذشته باز ازدیاد معاش، یک عراده موتر لوکس و دیگر امکاناتی در خدمت تصویب کنندگان قرار گرفته باشد ورنه هیچ انسان سالم با حداقل همدردی به ملت به اینچنین بودجه‌ای منافی خواستهای ملت نمی‌توانست رای مثبت دهد.
در این بودجه ٨٦ میلیون دالر برای مصارف دفتر رئیس جمهوری در نظر گرفته شده است و در ضمن ٥٨٢ میلیون دالر از بودجه حدود هفت میلیارد دالری به عنوان «کد احتیاط» اختصاص داده شده که صلاحیت مصرف آن به دست شخص حامد کرزی می‌باشد و برای همگان معلوم است که این پول عمدتا حیف و میل شده برای بازی های سیاسی و شخصی از آن سوءاستفاده رذیلانه صورت می‌گیرد.
اسدالله سعادتی یکی از اعضای پارلمان به بی. بی. سی. گفت: «کد احتیاط از کدهایی است که اکثرا از آنها سوءاستفاده صورت می‌گیرد، در اختیار ریاست جمهوری است و در موارد سیاسی از آنها استفاده می‌شود.»
وقتی اعضای پارلمان فاسد خود می‌دانند که از این پول کلان سوءاستفاده صورت می‌گیرد، پس رای دادن به آن جز خیانت به مردم فقیر افغانستان معنی دیگری ندارد. در حالیکه فقر و بیکاری و دربدری کامل ملت مظلوم ما را فرا گرفته است، حیف و میل بودجه ملی در دست یک مشت چپاولگر را تنها آنانی می‌توانند رای مثبت دهند که جز منافع شخصی به هیچ چیزی نمی‌اندیشند.
اختصاص ٧٠ میلیون دالر به رفع بحران کابل بانک یکی دیگر از موارد این بودجه است که جز خیانت به حق ملت نام دیگری نمی‌توان بر آن نهاد. درحالیکه حدود یک میلیارد دالر در کابل بانک توسط مافیای اقتصادی و منجمله خانواده کرزی و فهیم غارت شده، دولت ضدملی و مزدور کرزی به جای فشار بالای غارتگران و انداختن این خاینان در پس میله های زندان، این مبالغ را از جیب ملت می‌پردازد. پولی که باید برای بهبود زندگی مردم و حل مصایب مردم خرج می‌شد عملا به جیب چپاولگران کابل بانک ریخته می‌شود. دولت در بودجه سال ١٣٩١ نیز ٥١ میلیون دالر ملت را زده به جیب چند خاین کابل بانک واریز نموده بود.
عمر زاخیلوال در سخنانش در مجلس طوری استدلال نمود که چون قسمت عمده بودجه از کمکهای جهانی تمویل می‌شود، آنان اختیاری بر آن ندارند و مجبور اند طبق خواست کمک کنندگان عمل کنند. این آقا فاش نمی‌کند که کدام منبع استعماری و دشمن مردم بر او و این فشار را آورده که پولهایی که باید در بخش صحت و تعلیم و تربیه و سایر خدمات عامه مصرف شود، به جیب دزدان کابل بانک و دزدان ارگ ریخته شود. اگر او کوچکترین همدردی با مردم می‌داشت به جای سرخم کردن در برابر این فشار ها استعفایش را پیش می‌کرد و اعلام می‌کرد که در دولتی که جلوش به دست خارجی ها و بنگاه های امپریالیستی باشد کار نمی‌تواند. اما او با چشم پارگی این فشار ها را دلیل موجه دانسته به پارلمان پیش می‌کند و جنگسالاران پارلمان هم به او چک چک می‌کنند.
اگر دولت کرزی فاسد ترین و پوشالی ترین دولت جهان نمی‌بود و عواید داخلی افغانستان به جای چپاول به صورت درست به بودجه ملی انتقال می‌یافت، امروز کچکول گدایی دولت به جانب منابع استعماری دراز نمی‌شد که هرکدام در برابر کمکهایشان خواسته های خاینانه شانرا از طریق دولت دست نشانده بر مردم ما تحمیل می‌کنند و افغانستان را عملا جاسوسخانه شان ساخته اند.
از آنجاییکه اکثر اعضای پارلمان نه بر اساس رای واقعی ملت بلکه بر اساس تقلب و زورگویی و معامله گری به پارلمان راه یافته اند، آنان کوچکترین احساس مسئولیت در برابر مردم نداشته به هر عمل منافی منافع ملت دست می‌زنند و مطمئن اند که در دور بعدی نیز باوجود تنفر ملت می‌توانند کرسی ها را به همین صورت به آسانی اشغال نمایند.
