مستند «آنان فقط نمی‌رقصند»، میراث هولناک قومندان‌های جهادی از بچه‌بازی
- رده: مقالات
- نویسنده: احمر
- منتشر شده در پنج شنبه، 05 حمل 1395
«آنان فقط نمی‌رقصند: سنت افغانی استخدام پسران خوردسال جهت سوءاستفاده جنسی»، مستند نیم‌ساعته تولید تلویزیون «روسیه امروز – RT» است که طی هفته‌های گذشته چند بار از این شبکه نشر شد. در این مستند رسم شنیع بچه‌بازی توسط جنگسالاران افغان به تصویر کشیده شده است.
مستند با صحنه‌ای از آموزش یک نوجوان معصوم برای رقصاندن در یک اتاق مجلل و گفتاری از مستندساز درمورد وضعیت دردناک کشور تحت سیطره ستمکاران تفنگ‌به‌دست آغاز می‌گردد:
«افغانستان امروزی: جایی که وحشیگری به آیینی مبدل شده است؛ برای زنده‌ماندن باید قوی، بی‌رحم و استفاده سلاح را بلد باشی. به مردان واقعی نیاز است تا همچون دودکش بخاری سگرت بکشند، به اسب علاقه داشته باشند، تسبیح بیاندازند و طبعا که از رقص پسران در لباس زنانه در محضر مردان بالغ لذت ببرند.»
سپس مستند به تعقیب یکی از قومندان‌های تنظیمی در مزار می‌رود که خودش را چنین معرفی می‌کند:
جبار
«مه، نامم جبار اس. قومندان هستم در این منطقه، تقریبا بیست سال میشه. سابق کتی دولت کار می‌کردم اما حالی بی‌کار هستم، خانه‌نشین هستم. اینطور اس که بچه ره هرکس، هرچیزه خوش داره باز یک طبقه مردم اس که بچه از دختر کرده خوش داره. چون این رسم و رواج سابق شان بوده، همان بچه‌بازی ره خوش دارن.»
مستندساز در صحبت با جبار (قومندان تنظیمی بچه‌باز)، رییس کلان (مرد چاق و چله‌ای که خود بچه‌باز است و برای دیگران نیز پسران نوجوان را جهت بچه‌بازی فراهم می‌کند) و محمد (پسر هفده ساله‌ای که از ۵ سال بدینسو می‌رقصد) نشان می‌دهد که چگونه با سوءاستفاده از فقر خانواده‌ها، کودکان شان به این لجنزار کشانیده می‌شوند. رییس کلان با خونسردی می‌گوید:
رییس کلان«مه خودم هم غریب هستم، دلم ده غریب و بیچاره می‌سوزه. چون خواست غریب و بیچاره‌ها که می‌باشه، با بعضی مردما که شیشت و خیز دارم، به مه میگن که برایم کار پیدا کو، مرا در اینجا یا آنجا شامل کو. به همو حساب، مه هم یک دل رحم دارم، همرایش کمک می‌کنم، بدون رشوت و کدام گپ و سخن و این گپ‌ها.»
جبار وضعیت دولت ملامافیایی افغانستان را به خوبی توصیف می‌کند:
«دولت افغانستان این را منع اعلان کده، بچه‌بازی ره. دیگه یگان تا هم می‌کنه، کس‌هایی می‌کنه که او مسلح می‌باشه، قومندان می‌باشه، اون‌‌ها می‌کنن این کار ره. دیگر کس‌های عام نمی‌تانن، به‌خاطر از این که این را دولت افغانستان منع اعلان کده.»
مرد دیگر بچه‌باز که خود را از ولسوالی شولگره بلخ معرفی می‌کند، می‌افزاید:
«...مثل قومندان‌ها بچه‌بازی را بسیار خوش دارن، مثل یک کلان سرکرده قوم باشه، قریه‌دار.»
و این دلیل قوت شان است که با بی‌شرمی تمام و بدون ترس در این فلم ظاهر می‌گردند. هرچند، مردان بزرگ بچه‌باز فقط از رقصاندن پسران نوجوان حرف می‌زنند، ولی این کودکان بی‌گناه از سوءاستفاده جنسی شان پرده بر‌می‌دارند.
مستند با محفل بچه‌بازی در خانه مجلل و مخفی که خاص برای این نوع عیاشی‌ها در نظر گرفته شده است و در آنجا جبار و چند تن دیگر نیز گرد آمده‌اند، به پایان می‌رسد.
هرچند، در قسمت‌هایی از این مستند تلاش شده تا این جنایت را بخشی از فرهنگ افغانستان جلوه دهد، اما به گفته احمد شاملو «اصولاً زير سلطه سياسی سرمايههای جهانی و فشار حكومتهای دستنشانده آن‌ها، در يك كلام، فقط عناصر ارتجاعی فرهنگ بومی رشد میكند.» بچه‌بازی و تجاوز جنسی بر دخترکان خردسال از همین جمله اند که عمدتا قومندان‌های سابق جهادی، که از راه چپاول و غلامی به بیگانگان اکثر شان میلیونر شده اند، عامل رشد روزافزون این پلیدی‌ها اند.
مستند «آنان فقط نمی‌رقصند» صرفا یک داستان به‌طور نمونه از بلخ را بیان می‌دارد ولی این جنایت در سراسر افغانستان تحت سایه‌ی قومندان‌های تنظیمی به وقوع می‌پیوندد. هرچند دولت افغانستان «کنوانسیون حقوق کودک» را امضا نموده است ولی در کشور زیر حاکمیت جنایتکاران، به قوانین بالاتر از کاغذپاره ارزشی قایل نیستند چون آنانی که بر مسند قدرت لم داده اند، خود بدترین ناقضان قانون و دشمنان انسانیت اند. هرچند امپراتور بلخ و امثالش برای متمدن جلوه‌دادن شان جشن نوروزی برگزار می‌کنند و به دفاع از نوروز با اکت‌های و اداهای روشنفکری و تاریخدان در بحث‌های تلویزیونی ظاهر می‌گردند، ولی «گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک» شان از روی چنین شناعت خود و زیردستان شان هویداست. بگذار پرتو نادری‌ها و رهنورد زریاب‌ها در دم دست عطا خم شوند، لیکن روزی رسیدنیست که مردم ما اینان را به زباله‌دان تاریخ بفرستند.
ویدیوی مستند «آنان فقط نمی‌رقصند»
