پاکستان، قدرت اتمی تروریست‌پرور که مردمش نان خوردن ندارند
- رده: مقالات
- نویسنده: میرویس
- منتشر شده در جمعه، 23 دلو 1394
پاکستان علاوه بر غرق بودن در فساد اداری و ناامنی و بحران سیاسی، با فجایع شدید اقتصادی درگیر است و مردم بخصوص ایالت‌های فراموش‌شده اش روزگار سختی را پشت سر می‌گذرانند. آفات و حوادث طبیعی در چند سال اخیر همچو هیولای بی‌رحمی مردم فقیر و ستمکش این کشور را به سیهروزی می‌کشاند. سیلاب، زلزله و مخصوصا قحطی و خشکسالی سالانه صدهاهزار انسان را در این کشور با خطر مرگ مواجه ساخته است که اکثر قربانیان زنان و کودکان اند.
این روزها تیره‌روزی مردم منطقه تهرپارکر در ایالت سند پاکستان بازتاب جهانی یافت. تهرپارکر که یکونیم میلیون نفوس و ۲۰۰۰ قریه دارد سالهاست با خشکسالی و قحطی مواجه است اما فاقد مراکز خدمات صحی و راه‌های مواصلاتی مناسب است. سطح آبهای زیرزمینی به ۱۲۰ متر رسیده است. خانواده‌ها از نبود سهولیات طبی و برخورد نادرست داکتران می‌نالند. فقر شدید و کمبود غذا دامن‌گیر مردم آن می‌باشد اما دولت کمترین توجهی به این منطقه دورافتاده و فراموش‌شده ندارد.
آخرین آمار بدست آمده (از جنوری ۲۰۱۶ تا حال) در این منطقه نشان می‌دهد که ۱۳۸ کودک عمدتا در اثر کمبود آب و غذا طعمه مرگ گشته اند.
امر گوریرو (خبرنگار در ایالت سند) به خبرگزاری «انترپرس سرویس» به تاریخ ۳ جنوری ۲۰۱۵ گفت:
«این سومین سال خشکسالی و قحطی در این منطقه است که تعداد زیادی کودکان و همچنان رمه‌های مالداران را از بین برده است. در سال‌های خشکسالی دولت موظف به توزیع گندم بین مردم است ولی حتی بسیاری از این بسته‌های توزیع شده به ناداران پر از ریگ بود. همین فساد و خیانت‌ها است که حیات یکونیم میلیون تن را در این ایالت به خطر انداخته است.»
نهادهای غیر‌دولتی رفاه عامه، رقم وفیات سالانه کودکان زیر ۵ سال را در پاکستان به طور اوسط ۳۵۲هزار تن تخمین می‌زنند. همچنان رسوم عقب مانده مثل ازدواج‌های زودهنگام سبب مرگ بسیاری از مادران و بروز امراض کشنده ارثی شده است. ۲۸هزار مادر سالانه در موقع زایمان می‌میرند.
پریم چندر مرد ۳۴ ساله باشنده تهرپارکر، سند است. او با خشم و بغض به روزنامه «اکسپرس تربیون» گفت:
«سومین فرزندم را از دست دادم چون خدمات صحی لازم برای زنان حامله وجود ندارد. کسی تا حال کمکم نکرده. جالب نیست که اطفال ما از گرسنگی می‌میرند؟ ما قدرتی اتمی هستیم ولی اطفال ما نان خوردن ندارند!»
این تنها ایالت سند نیست که با چنین فجایعی روبروست. در ۲۰۱۴ در سرتاسر پاکستان، ۱۸۰۰ طفل در اثر ابتلا به سرخکان و دیگر امراض علاج‌پذیر جان باخته اند.
داکتر اکرم که سالها در سند کار کرده می‌گوید: «قحطی در پاکستان پدیده نو و یکباره نیست و نه هم خشکسالی، ولی غفلت بیش از حد در این زمینه باعث از بین رفتن انسان‌ها شده است.»
احصاییه‌های که دولت از آن برای انجام برنامه‌های بازسازی - خدماتی استفاده می‌کند، ۱۸ سال پیش (۱۹۹۸) صورت گرفته است. یکی از عوامل عدم توجه دولت به این منطقه هم‌مرز بودن آن با هند است در حالیکه ۶۴ فیصد مردم اینجا مسلمان و ۳۶ فیصد هندو اند.
این در حالیست که پاکستان یکی از حامیان و تمویل‌کنندگان اصلی تروریزم و بنیادگرایی در منطقه و جهان است. پلان خدمات بهداشتی «ال.اچ.دبلیو» (که ۱۲۰هزار داکتر زن را به مناطق آسیب‌دیده پاکستان می‌فرستد) به بودجه ۶۴۰هزار دالری نیاز دارد، ولی دولت پاکستان میلیون‌ها دالر را تنها طی چند سال اخیر به جیب گروه‌های وحشی و ددمنش نظیر طالبان ریخته است، که بهای آنرا عمدتا توده‌ها و ستمکشان مظلوم دو کشور می‌پردازند.
دولتی که به کشور دیگر ستم روا دارد، در واقع به ملت خودش هم بزرگترین خیانت را مرتکب شده است که ما نمونه‌های پاکستان و امریکا را با روشنی تمام شاهدیم. در هردو کشور، بخشی از عواید ملی و پول تکس‌دهندگان به گروه‌های تروریست و جانی سرازیر می‌شود درحالیکه مردم نادار آن با بحران‌های وحشتناکی درگیر اند.
