مردمان ینگی قلعه، خواجه بهاوالدین و درقد میان دو سنگ آرد می‌شوند
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: رویا
- منتشر شده در شنبه، 08 میزان 1396
ینگی قلعه، خواجه بهاوالدین و درقد از آن جمله ولسوالی‌های ولایت تخار می‌باشند که تقریبا همه‌ی مردم آن مصروف زراعت و مالداری اند. وقتی به مرکز و روستاهای این ولسوالی‌ها بروید، از چهره‌های رنگ‌پریده و مغموم مردمانش می‌توان دنیایی مملو از رنج، تهی‌دستی، فقر و محرومیت را به وضوح مشاهده کرد. در پهلوی این همه رنج و درد، مصیبت کشنده دیگری که دامنگیر باشندگان رنجور مناطق مذکور است، حضور افراد مسلح تنظیمی و طالبان وحشی می‌باشند که هر لحظه با گرفتن عشر، ذکات و... شیره جان شان را می‌مکند.
همین که حاصلات زراعتی مانند گندم، برنج و زغیر خرمن شدند، ناگهان مشتی از اوباش و لمپن با موهای ژولیده به نام اربکی به زمین‌ها هجوم آورده، از هر ده سیر غله یک سیر آن را به‌عنوان عشر می‌گیرند و بعد راه شان را گرفته و می‌روند؛ اما هنوز چند ساعتی نمی‌گذرد که طالبان با سر و صورت پوشیده آمده و عشر می‌گیرند. اگر دهقانان اعتراض نمایند که اربکی‌ها آمده و نیزعشر گرفته‌اند، مورد ضرب و شتم طالبان قرار می‌گیرند که چرا به آنان عشر داده‌اید و عین کار را اربکی‌ها هم می‌نمایند.
افزون بر این همه ستم، این دو گروه جانی در مناطق تحت حاکمیت شان از خانواده‌های نسبتا مرفه ماهانه ۵۰۰ افغانی و از خانواده‌های فقیر ۲۰۰ تا ۳۰۰ افغانی پول می‌گیرند.
وقتی طالبان بر منطقه‌ای حمله‌ور شده مسبب تلفات اربکی‌ها می‌شوند، بار مسوولیتش را باید مردم عادی و بی‌گناه بپردازند، چون بعد از فرار طالبان، اربکی‌ها به قریه داخل شده شماری از مردم را با خود برده و در سیاه‌چال می‌اندازند. سپس آنان را به اتهام همکاری با طالبان مورد جریمه نقدی و جنسی قرار می‌دهند، در‌حالی‌که این مردم معصوم هیچ‌نوع همکاری‌ای با طالبان و اربکی‌ها ندارند، از هر دو گروه متنفر اند. طالبان نیز همین‌گونه عمل می‌کنند.
زنان در مناطق زیر کنترول طالبان و اربکی‌ها اجازه ندارند تا بدون داشتن محرم از خانه بیرون شوند. اگر از این دو گروه وحشی، زنی را بدون محرم در محضر عام ببینند، داو و دشنام می‌دهند. در بعضی موارد به گفته‌ی مردم محل، آنان را با خود به پایگاه شان برده و بعد از چند ساعتی و یا یک شبانه روز رها می‌سازند.
باشندگان این سه ولسوالی از هر سو تحت ظلم و ستم قرار گرفته و لحظه‌ای هم نمی‌توانند به آرامی نفس بکشند و از سوی دیگر به جایی هم شکایت برده نمی‌توانند چرا این وطن را سر نیست.
