تیزاب‌پاشی بر زنان، رسم به‌جامانده‌ی اخوانی‌ها
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: مریم مروه
- منتشر شده در شنبه، 09 اسد 1395
به تاریخ ۱۷ سرطان ۱۳۹۵ افراد ناشناس در ناحیه دهم شهر کابل به روی نفیسه ۳۵ ساله و دو کودک تیزاب پاشیدند. او اکنون در شفاخانه بستری است و می‌گوید که با هیچ‌کس دشمنی شخصی نداشته و فقط به‌خاطر زن‌بودنش مورد حمله قرار گرفته است.
نفیسه در‌حالی‌که تمام صورتش بنداژ پیچ است و در وضعیت بد روحی و جسمی به‌سر می‌برد، برایمان گفت:
«تا زمانی که انتقامم را از آن زن‌ستیزهای وحشی نگیرم، آرام نمی‌شوم. فقط می‌خواهم انتقامم را بگیرم!»
نفیسه: «تا زمانی که انتقامم را از آن زن‌ستیزهای وحشی نگیرم، آرام نمی‌شوم. فقط می‌خواهم انتقامم را بگیرم!»
نفیسه می‌گوید که روز دوم عید با دختر و برادرزاده‌‌اش که از بغلان به مهمانی آمده بود، هنگام برگشت از دیدار مادرش در نزدیک شهرک آریا، چند فردی که روی شان را با دستمال پنهان نموده بودند، بر آنان با تیزاب حمله کردند. در نتیجه چهره خودش کاملا می‌سوزد و قطره‌هایی از تیزاب به دستان برادرزاده و دخترش نیز آسیب می‌رساند.
این زن داغدار می‌افزاید که خیلی برایش حادثه درد‌دهنده بود، ولی دردآورتر از آن واکنش نظاره‌گربودن افراد حاضر در ساحه بود. آنان هیچ کاری نمی‌کنند و اجازه می‌دهند که وحشی‌های مهاجم خود را به راحتی به موتر شان رسانده و فرار کنند.
برادرزاده نفیسه یکی دیگر از قربانیان این رویداد می‌باشد. او در اثر ریختن تیزاب بر دستانش در شفاخانه تحت درمان است. این دختر نوجوان که از دیدن این رویداد دلخراش بسیار ترسیده است، برای مان گفت:
«چند دقیقه بر روی زمین افتاده بودیم تا یکی از همسایه‌ها ما را شناخت و با موترش ما را به شفاخانه رساند.»
نفیسه که مدتی با شوهرش یکجا کار می‌کرد، چند ماه قبل تصمیم می‌گیرد تا در زمینه رشد زنان افغان کاری انجام دهد، همین بود که در اواسط جوزا کارش را شروع کرده و می‌خواهد برای زنان خیاطی و صنایع دستی را آموزش دهد.
او می‌گوید:
«دیدن زنان در وسط جاده‌ها زیر آفتاب سوزان همواره برایم رنج‌دهنده بود و حتا بعضی اوقات به‌خاطر حالت بد زنان افغان در تنهایی اشک میریختم. همین باعث شد تا از کار سابقه‌ام استعفا دهم و در این عرصه کار کنم.... هدفم از این کار شریک‌ساختن زنان در اقتصاد خانواده بود.»
سیلی غفار، سخنگوی «حزب همبستگی افغانستان» که نیز مرا در دیدار همراهی می‌کرد، ضمن ابراز همدردی با آنان، خطاب به نفیسه گفت:
«یگانه راه نجات زنان از این وضعیت، فقط و فقط با بسیج و مبارزه دوامدار خود زنان میسر است و بس. باید صدای اعتراض بلند کنیم و اجازه ندهیم فردا خواهرکان و دخترکان ما یکبار دیگر قربانی این گونه رویداد‌های ظالمانه و غیرانسانی شوند. باید همه متحد و یک صدا شده و برای نجات خود مبارزه کنیم!»
شایان ذکر است که این اولین حادثه تیزاب‌پاشی در افغانستان نیست و در گذشته نیز چنین جنایاتی بر ضد خواهران ما صورت گرفته است. در سرطان ۱۳۹۴ بر روی سه دختر مکتبی در هرات و در عقرب ۱۳۸۷ بر ۱۰ دختر محصل در کندهار تیزاب انداخته شد. این شیوه جنایت هولناک توسط احزاب اخوانی در افغانستان از دهه ۱۳۵۰ بدینسو مروج شده است، زمانی که «گروه جوانان مسلمان» بر دختران محصل تیزاب می‌پاشیدند. از آن جمله‌ای تیزاب‌پاشان می‌توان از مولوی گل‌محمد از هرات و بسم‌الله ملای مسجد پل خشتی نام برد. مردم ما تا هنوز گلبدین جانی را به اسم گلبدین تیزاب‌پاش می‌شناسند.
