اگر تمام جهان نه،
نصف ِ نصف جهان
به شان و شکلک تو
تاج و تخت و
بخت نهند
و گام نحس ترا
به فرش سرخ ریا
به ساز شنگ دلاویز دختران قشنگ
به لاله آلایند
و خور خاور را
طلوع باختر را
ز شانه ات خوانند
فریب نخواهم خورد
تو از قبیله‌ی جبرِ
و از نبیره‌ی گرگ
که ماسک ناجی انسان را به رخ زده‌یی
و خون خلق جهان را
به جوی استعمار

به نام آزادی
به هر کجای زمین
بار بار
رقم زده‌یی.
غلامِ «نظم نوین»
ای سیاهِ مکاره!
اگر چه رنگ تو با رنج من شباهت داشت
فریب نخواهم خورد
تو آن حریص پلیدی
به سان «هیتلر» و «بش»
که از جنایت شان
آفتاب به گریه نشست.
ترا برای فریبم
برای جنگیدن
شکم فقر جهان را دوباره دریدن
و خون نسل جوان را
شراب نامیدن
سیاه زاییدند.
بگو، چگونه مرا
در عراق و مصر و یمن
بگو، چگونه مرا
در هوای کابل من
به سرب و زهر سخن
تن به تن
وطن کشتی
بگو، چگونه همان ناکسانی زائل را
غلامِ غارت خود ساختی
به گرده‌ی من.
چی روزگار غریبی
چی رسم و تهذیبی
نجات قلب «سیاه» را
به «ایدز» و «ایبولا»
نیاز نسل جوان را
به سکس تجویز اند
برای شور و شعورت
عزیز «لاتینم»^(۱)
پلنگِ ماشه بدستی^(۲)
نشسته در قابو
برای قاره‌ی ما
«داعش» است و «طالب جان»^(۳)
فریب نباید خورد!
ترا که نام تو ننگ است
در سراچه عشق
ترا که گام تو ممنوع ست
میان جاده‌ی خلق
ترا که ثروت و غارت همیشه آیین است
به گند خواهم سوخت
هرآنچه کاشته‌یی
ذره ذره خواهم رُفت.
عقابِ زندگی
همبستگی
به گرد زمان
سرود صلح و صفا را
نوید بخشیده
غریو کوبانی
غرور پوک ترا
ای رذیل مرگ افزا
به ضرب شیر زنانش
به خاک مالیده
و رد پای ترا
ماچه گرگِ فاحشه‌زا
که انتحار و ترور است و
جنگ و ویرانی
به هر طرف دیده
دگر فریب محال است
مجال حسرت نیست
هوای فتح جهان را ز کله بیرون کن
که باز آمدنیست
شه سرود آزادی
شکوه آبادی
جهان از آن ستم دیدگان
خواهد شد.