غلیان خشم سیاه‌پوستان فرگوسن در برابر بی‌عدالتی
- رده: مقالات
- نویسنده: کاوه عزم
- منتشر شده در شنبه، 15 سنبله 1393
به تاریخ ۹ اگست ۲۰۱۴ یک افسر پولیس سفیدپوست به نام دران ویلسون در شهر فرگوسن ایالت میسوری امریکا جوان سیاه‌پوست ۱۸ ساله به نام مایکل براون را در حالی هدف گلوله قرار داد که او سلاحی به همراه نداشت و دستانش را به نشان تسلیمی بلند نموده بود. در ابتدا پولیس ادعا نمود که مایکل بسته شیرینی را از یک دکان به سرقت برده بود و پولیس با او دست به یخن شده، وی را مورد هدف قرار داد ولی نتایج کالبدشکافی نشان می‌دهد که پولیس از راه دور بر او شلیک نموده‌است.
کسانی که شاهد ماجرا بودند، می‌گویند بعد از این که پولیس بر این جوان بی‌گناه شلیک کرد، او در خون می‌تپید ولی پولیس خون‌سرد صحنه را ترک کرد و هیچ‌کس هم امبولانس را احوال نداد تا این که او جان خود را از دست داد.
گارد ملی با استفاده از گاز اشک‌آور، مرمی رابری و آب‌پاش تظاهرگنندگان را سرکوب کردند و قیود شبگردی را در این شهر وضع نمودند که در نتیجه ده‌ها تن دستگیر و زخمی شدند.
ماموریت پولیس شهر فرگوسن تا چند روز هویت ویلسون را مخفی نگه‌داشت تا این که او را به بهانه همیشگی «تحقیق قضیه» به محل امن انتقال داد. این مامور پولیس از ۴ سال بدینسو در شهر فرگوسن وظیفه اجرا می‌کند و چندی قبل جایزه‌‌ی «تلاش فوق‌العاده در حین اجرای وظیفه» را از سوی دفترش به دست آورده بود.
باشندگان شهر فرگوسن برضد این کشتار تبعیض‌آمیز تظاهرات مسالمت‌آمیز راه انداختند که برای یک هفته ادامه داشت و پولیس ایالت میسوری نتوانست این اعتراضات را خاموش کند، بناً از گارد ملی دولت مرکزی خواستار کمک شد. گارد ملی با آمادگی کامل وارد صحنه شد. آنان با تفنگ‌های ام۴، موترهای زرهی و دیگر وسایل مجهز بودند. زمانی که گارد ملی کنترول شهر را در دست گرفت، با استفاده از گاز اشک‌آور، مرمی رابری و آب‌پاش تظاهرگنندگان را سرکوب کردند و قیود شبگردی را در این شهر وضع نمودند که در نتیجه ده‌ها تن دستگیر و زخمی شدند. این برخورد پولیس دامنه اعتراضات را وسیع‌تر و به شهرهای دیگر ایالات متحده کشاند که با گذشت یک ماه کماکان و پرجوش‌تر از قبل ادامه دارد. مردم در هر گوشه و کنار ایالات متحده با پلاکارت‌هایی که در آن نوشته‌اند «دست بالا، شلیک نکنید» پشتیبانی خود را از مایکل براون و سیاه‌پوستان اعلام می‌دارند.
در اعتراضات شهر فرگوسن سفیدپوستان نیز به جمع سیاهان معترض پیوستند.
ارسال گارد ملی مجهز با سلاح‌های پیشرفته و زره‌پوش‌های مدرن بحث‌هایی را در سراسر ایالات متحده به راه انداخت و عدالت‌خواهان استدلال می‌کنند که «جنگ علیه ترور» حال به داخل خاک امریکا کشانیده شده و دولت برای سرکوب اعتراضات داخلی دست به تجهیز نیروهای سرکوب زده‌است. موج اعتراضات و خیزش‌ها طی چند سال گذشته در داخل امریکا، دولت اوباما را وادار ساخته که میلیاردها دالر را صرف تقویت پولیس کند تا قادر به سرکوب مردمی گردد که از سیاست‌های زورگویانه دولت شان به ستوه آمده، علیه آن برمی‌خیزند.
فرگوسن یک شهر نسبتا بزرگ ایالت میسوری است که ۶۴ درصد باشندگان آن سیاه‌پوست اند ولی در ادارت دولتی هیچ نقشی ندارند. این شهر از نگاه ظاهری هم با دیگر شهرهای ایالات متحده قابل مقایسه نیست. سرک‌ها کند و کپر، شهر مملو از آلودگی محیطی و دشواری‌های فراوان دیگر. پیروزی اوباما در انتخابات را مردم این شهر با رقص و پایکوبی تجلیل نمودند و تصور می‌کردند که با رییس‌جمهور‌شدن یک سیاه‌پوست وضعیت زندگی شان تغییر خواهد کرد، ولی دیری نگذشت که این رویای آنان با خاک یکسان شد. امروز اوباما پلیدترین چهره در بین باشندگان این منطقه است.
به علت تبعیض نژادی حاکم در رسانه‌های به‌اصطلاح «آزاد» امریکا، در آغاز این اعتراضات گسترده مردم پوشش خبری نیافت و حتا تعدادی چون سی.ان.ان و غیره علیه آن تبلیغات راه انداختند، ولی با گسترش آن به دیگر ایالات امریکا، رسانه‌های عمده مجبور شدند که به آن بپردازند. در سایت‌ها و نوشته‌های نهادهای مردمی و مترقی از همان آغاز، این خیزش انعکاس وسیع یافت. در راس این راهپیمایی نهادهای مدافع حقوق سیاهان از قبیل «پلنگان سیاه جدید» قرار دارند که با جدیت خواهان به محاکمه کشاندن ویلسون اند.
سی.ان.ان به جای انعکاس این تظاهرات علیه آن تبلیغات به راه انداخت که با خشم مردم روبرو شد. تعداد زیادی مردم علیه نشرات جانب‌دارانه و نژادپرستانه سی.ان.ان پیش روی دفتر آن دست به اعتراض زدند.
تبعیض نژادی علیه سیاه‌پوستان در امریکا تاریخ طولانی دارد. زمانی که امریکا استقلال خود را به دست آورد، زمینداران و سرمایه‌داران سیاه‌پوستان را از افریقا به‌حیث برده می‌آوردند و در اینجا با آنان برخورد غیرانسانی می‌کردند و حتا آنان را می‌کشتند. با آن که در ۱۸۶۴ قانون حقوق سیاه‌پوستان تصویب شد ولی تا امروز این تبعیض به قوت و شدت ادامه دارد.
سیاهان در برابر عین جرم دو برابر سفیدپوستان جزا می‌بینند و از هر ۹ کودک سیاه‌پوست پدر یکی در زندان است. سیاهان ۳۰ درصد جمعیت امریکا را تشکیل می‌دهند ولی ۶۰ درصد حدود دو نیم میلیون زندانی امریکا سیاه‌پوست اند. برخورد پولیس در تمام این موارد با آنان وحشیانه است و بدون کدام تحقیق و یا اثبات جرم آنان را مورد هدف قرار می‌دهند که در اکثر موارد منتج به مرگ آنان می‌گردد. از سال‌های متوالی اعتراضات گسترده علیه این تبعیض نژادی ادامه دارد ولی تا به حال در وضعیت زندگی آنان هیچ تغییری رونما نگردیده است.
بر اساس نظرسنجی مجله «امریکای امروز» که در سال ۲۰۰۸ انجام گرفته، اکثریت اشتراک‌کنندگان به این باور اند که تبعیض نژادی علیه سیاهان به شکل وسیع وجود دارد که از این میان ۷۸ درصد سیاه‌پوستان به این باور اند که مورد آزار و اذیت و تبعیض قرار می‌گیرند.
پولیس با گاز اشک‌آور و گلوله به پیشواز معترضان رفت.
مومیا ابوجمال، نویسنده و مبارز برجسته گروه «پلنگان سیاه»، که بیش از ۲۰ سال بدینسو بدون اثبات جرم در زندان به‌سر می‌برد درمورد حادثه فرگوسن می‌نویسد:
«برای فردی که تا اندازه‌ای به تاریخ ایالات متحده امریکا آشناست، این واقعه به هیچ‌وجه غیرمترقبه و نادر به نظر نمی‌رسد. درست این همان وظیفه‌ای است که پلیس این کشور باید اجرا کند: مردم سیاه‌پوست این کشور را به طور سیستماتیک سرکوب کند، تحت پیگرد قرار دهد و آن‌ها را آماج اقدامات خشونت‌آمیز خود قرار دهد. این رویکرد نسل‌هاست که در این کشور اجرا می‌شود.»
اوباما به جای رسیدگی به قضیه براون از مردم فرگوسن خواست تا آرامش شهر را حفظ کنند که با عکس‌العمل شدید مومیا ابوجمال روبرو شد. او می‌گوید:
«آن‌هایی که امروز خواستار آرامش هستند، هرگز خواستار عدالت واقعی نبوده‌اند، زیرا که عدالت بدون برابری و تساوی حقوق ممکن نیست.»
و در ادامه ابوجمال می‌نویسد:
«آن‌چه که ما در شهرک‌های حومه سنت‌لوییس، میسوری نیازداریم -و آن‌چه که ما در هر محله سیاه‌پوست‌نشین ایالات متحده نیاز داریم- مجتمعی از سیاه‌پوستان مستقل و انقلابی است که مصمم باشند از حیات و رفاه شهروندان سیاه‌پوست حفاظت کنند. سازمان‌ها و ساختارهای سیاسی موجود، امروز در برابر اعمال خشونتی که ما تجربه می‌‌کنیم، سکوت می‌کنند. آن‌ها ما را تنها گزارده‌اند و ما نمی‌توانیم آن‌ها را مجبور کنیم که به جدیت از منافع ما دفاع کنند. وقت آن رسیده که از این واقعیت درس عبرت بگیریم، به آینده خود بیاندیشیم و آن‌چه را که برای حفظ منافع حیاتی ما لازم است، به دست خود بنا کنیم.»
