کشتار کودکان در امریکا نتیجه جنگ افروزی و بیرحمی سیستم حاکمه آنکشور
- رده: مقالات
- نویسنده: واحد منصوری
- منتشر شده در دوشنبه، 27 قوس 1391
به تاریخ ١٥ دسامبر ٢٠١٢، یک جوان بیست ساله در ایالت کانیتکت در شمال شرقی امریکا بعد از کشتن مادرش، اسلحه او را بدست گرفته وارد مکتب ابتدایی‌ای که مادرش در آنجا معلم بود شده، با تیراندازی پیاپی بیست کودک و شش بزرگسال را به قتل می‌رساند و بعد با آخرین گلوله به حیات خود نیز پایان می‌دهد.
چنین حادثات المناک که باربار در امریکا اتفاق افتاده، خانواده ها و بازماندگان قربانیان را متاثر و در غم عمیقی فرو برد و روزهاست که به سرخط اخبار جهان مبدل شده است. رهبران جهان یکی پی دیگری در مورد ابراز نظر کرده اظهار همدردی می‌کنند.
بان کی‌مون، منشی عمومی سازمان ملل متحد، جولیا گیلارد، صدراعظم آسترالیا، فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه، دیوید کامرون، صدراعظم انگلستان، کاترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا از جمله رهبران و سران کشور های غربی اند که حمله بر کودکان امریکایی را محکوم کرده.
این حادثه با آنکه تراژیک و قابل انزجار است، اما آنچه دیدن عکس‌العمل ها برآن مرا واداشت تا این سطور را بنویسم اینست که کودکان کشورم هر روز چه در بمباردمانهای کور اشغالگران امریکایی و ناتو و چه در حملات تروریست های طالبی، گلبدینی، تنظیمی و غیره دسته دسته کشته می‌شوند اما معمولا خبر آن جایی انتشار نمی‌یابد و از همدردی و سوگواری رهبران جهان در مورد شان خبر نیست.
آیا خون امریکاییان سرخ‌تر از خون افغانهاست؟ آیا ارزش انسانهای امریکایی بالاتر از سایر کشورهاست؟
دیدن تصاویر قربانیان حادثه اخیر در امریکا یاد آور صدها حادثه مشابه و خونین تر از آن در عراق و افغانستان است که در اثر حملات هوایی و زمینی سربازان امریکایی صورت می‌گیرد. اما وقتی کودکان وطنم توسط طیارات امریکایی و ناتو توته توته می‌شوند، اولا پنتاگون فوری آنرا تکذیب می‌کند و یا با چشم‌پارگی غیرقابل وصف این بیگناهان را «تروریست» نامیده و بدینصورت کشتن شانرا موجه و ضروری نمایان می‌سازد. و زمانی که در موارد استثنایی تصاویر دلخراش و گزارشهای مستند جنایت امریکا انتشار یافت و دیگر راهی برای کتمانش وجود نداشت، کاخ سفید نشینان با یک «ساری» گفتن و پرداخت دوهزار دالر در بدل هر قربانی دین شانرا در برابر جنایتی که مرتکب شده اند خاتمه یافته می‌پندارند. برای امریکا حیات هر افغان فقط دوهزار دالر ارزش دارد. و دولت پوشالی کرزی هم با ساختن یک کمیسیون و وعده رسیدگی به قضیه، بالای جنایات امریکاییان سرپوش می‌گذارد.
امریکا یازده سال است که با بیش از صد هزار سرباز مسلح با مدرن ترین سلاح های جهان افغانستان را به لابراتوار و آزمایشگاه سلاح های گوناگونش تبدیل کرده است. این سلاح ها تا کنون جان دهها هزار کودک و بزرگ سال افغان را گرفته است. افغانستان تنها کشوری نیست که ارتش جنایتکار امریکا به کشتار بیگناهان پرداخته، ما تازه ترین نمونه‌اش را در عراق نیز شاهد صدها هزار انسان در جنگ غارتگرانه آنکشور به خاک و خون کشیده شدند.
باراک اوباما زمانی که بیانیه تلویزیونی خود را به تعقیب کشتار اخیر در برابر کمره خبرنگاران می‌خواند، بارها سکوت کرد تا اشک از چشم‌هایش پاک کند. اشکی که هرگز برای کشته شدن هزاران کودک افغان و عراقی بدست ارتش کشورش نریخت. تو گویی این تنها خون کودکان امریکایی است که ارزش دارد و در رگ های دیگر کودکان جهان به ویژه افغانستان، عراق، سودان، ویتنام، فلسطین، مصر، سوریه و سایر کشور های فقیر و تحت استعمار امریکا و غرب آب جاریست.
امریکا بزرگترین تولید کننده و صادرکننده سلاحهای موحش به سراسر جهان است. در اکثر نقاط جهان و منجمله در خاک امریکا با سلاحهای ساخت شرکتهای امریکایی مردم به خاک و خون کشیده می‌شوند و از این طریق هزاران میلیارد دالر به جیب چند سرمایه دار بزرگ آنکشور می‌ریزد.
امریكا بزرگترین تولید كننده وصادر كننده سلاح سبک در جهان است و بخش عظیمی از این بازار پر سود هشت و نیم میلیارد دالری را در دست دارد. سازمان ملل متحد در سال جاری تلاش داشت برای جلوگیری از تجارت سلاحهای سبک به کشورهای جنگزده پیمان کنترول تجارت بین‌المللی اسلحه را نافذ نماید اما لابی های اسلحه امریکایی که سود سرشار شانرا در خطر می‌دیدند دست به کار شده این مذاکرات را به شکست کشانیدند و دولت امریکا از امضای متن پیش نویس این پیمان کنترل تجارت بین المللی سلاح خودداری نموده باعث شکست آن گردید.
درآمد امریکا از صدور اسلحه در سال ٢٠١١ بالغ بر ٦٦ میلیارد و ٣٠٠ میلیون دالر بود که بدینصورت حدود ٧٨ درصد از بازار درآمد جهانی ٨٥ میلیارد و ٣٠٠ میلیون دلاری فروش سلاح را بدست داشت. بنابر آمار بودجه نظامی سالانه جهان به یکونیم تریلیون دالر میرسد که بخش عمده آن به امریکا تعلق دارد.
امریکا نه تنها به سراسر جهان سلاح صادر می‌کند بلکه داخل امریکا نیز یک بازار پرسود برای تاجران اسلحه است. حدود ۲۷۰ میلیون سلاح سبک شخصی در اختیار شهروندان امریکایی قرار دارند و قوانین نیمی از ایالت ها به مالکان سلاح های گرم اجازه می‌دهد که آنها در اماکن عمومی حمل کنند. بر اساس آمار موسسه گالوپ، ٤٧ درصد از مردم امریکا در منزل يا محل کار خود سلاح نگهداری می‌کنند. از آنجاییکه خرید اسلحه یک تجارت پول آور به شرکتهای غول‌پیکر امریکاییست، کشته شدن پیاپی و دستجمعی مردم توسط تفنگ بدستان جوان و خواست مردم برای تغییر قوانین حمل سلاح باعث نگردیده که دولت درین مورد بازنگری نماید.
دستیابی یک جوان به سلاح آنهم در کشوریکه به شدت تحت تدابیر امنیتی قرار دارد و ١٦ دستگاه استخباراتی‌اش فعالتر از هر کشور دیگری اند نشان دهنده این است که امریکا حتی به مردم خودش هم رحم ندارد.
اوباما در سخنرانی‌اش همچنان گفت "باید کنار هم قرار بگیریم و فارغ از سیاست، اقدامی معنی‌دار انجام دهیم تا از فجایعی بیشتر شبیه این (حمله) جلوگیری کنیم." اما فجایعی بد تر از این رویداد که هر روز افغانها شاهد آن اند چه؟ آیا عساکر امریکایی که حتی اجساد افغانها را شاش باران کرد اقدامی صورت گرفت؟ آیا عاملان بمباردمان و قتل دسته جمعی افغانهای بیگناه در قندوز و هلمند و ارزگان و قندهار و دیگر مناطق افغانستان بدست سربازان امریکایی محاکمه شدند؟ چرا اوباما و دیگر رهبران کشور های امپریالیستی و متجاوز در برابر قتل کودکان ما خاموش اند و آنرا فاجعه نمی‌پندارند؟ از خون و عرق رنجبران در کشورهای فقیر است که ماشین جنگی و اقتصادی امپریالیست ها به حرکت می‌افتند و با قطع جنگ و خونریزی و اشغالگری عمر قلدرمنشی آنان نیز به پایان میرسد. به همین دلیل اینان پیاپی شعله های جنگ را در نقاط مختلف جهان شعله‌ور می‌سازند و هر انسان آگاه می‌داند تا وقتی این سیستم استعماری و چپاولگر در جهان وجود دارد، جنگ و خونریزی را پایانی نخواهد بود.
بازی های کمپیوتری و فلم های سینمایی‌‌ای که در امریکا و دیگر کشورهای سرمایه‌داری تولید می‌شوند همه مملو از صحنه های جنگ و خشونت اند و بدینصورت می‌کوشند در ذهن کودکان و جوانان طوری تداعی نمایند که گویا زندگی یعنی جنگ و کشتار و بیرحمی. با این فلم ها و بازیها، سیستم حاکمه می‌خواهد جنگ و کشتار را عمدا تبلیغ نماید و افکار مردم را به سمتی هدایت کند که وقتی خبر کشتار و قتل عامها بدست ارتش امریکا در این و آن کشور را می‌شنوند و می‌بینند شوک نبینند و این وحشیگری ها در نظر شان طبیعی جلوه نماید.
حادثه دلخراش حمله بر کودکان در امریکا باید برای فرد فرد امریکا و عضو هر خانواده امریکایی این درس را در بر داشته باشد که سیستم حاکم یک‌فیصدی ها در آنکشور، نه بر افغانها و عراقی ها که بر امریکایی ها نیز رحم ندارد و برای پر کردن دخلی که هرگز پر نخواهد شد فروش و قاچاق اسلحه را حتی در جاده های امریکا هم ادامه خواهد داد. امریکایی ها زمانی خواب آرام خواهند داشت که ٩٩فیصدی ها در برابر یک فیصدی ها برخیزند و خود با منکوب کردن دولت چپاولگر و خونخوار کنونی زمام امور را بدست گیرند.
