درسی از سفر پرتحقیر اوباما به کیوبا
- رده: مقالات
- نویسنده: نوید نابدل
- منتشر شده در دوشنبه، 09 حمل 1395
سفر تاریخی اوباما به کیوبا با پخش وسیع تصویر بالا رقم خورد که آنرا نشریات و جمع وسیع از کاربران شبکه‌های اجتماعی تحقیر شدن رییس جمهور امریکا در آن کشور تعبیر کردند. در جریان یک نشست خبری مشترک، اوباما خواست دست بالای شانه رائول کاسترو بگذارد، اما او فوری دستش را بالا زد که این صحنه توسط خبرگزاری‌ها ثبت و در اندک زمانی جهانی شد. عدم دیدار فیدل کاسترو با اوباما از دیگر حاشیه‌های جالب توجه این سفر بود.
من به مثابه یک افغان وقتی نشست خبری مشترک اوباما و رائول کاسترو را دیدم که در آن آقای کاسترو دست اوباما را بصورت توهین‌آمیز بالا برده اعلان نمود که تا وقتی امریکا جزیره گوانتانامو را به کیوبا برنگرداند، عادی‌سازی روابط با امریکا به نتیجه‌ای نخواهد رسید، فوری صحنه های سرخمی برده‌وار حکام فروخته‌شده افغانستان در برابر اوباما و کیری و دیگر مقامات امریکایی در برابر چشمم مجسم شده غرق شرم و تنفر گردیدم. بیاد آوردم زمانی را که بوش و اوباما بدون اطلاع قبلی به افغانستان می‌رسیدند، ابتدا تیم امنیتی شان تمامی محافظان ارگ را از الف تا ی خلع‌سلاح و کابینه کرزی از جمله مشاور امنیت ملی‌اش رنگین سپنتا را با سگ‌ها بازرسی کامل نموده اجازه ورود می‌دادند!
امریکا بیش از نیم قرن است کشور کوچک کیوبا را که فقط حدود هشتاد کیلومتر با خاکش فاصله دارد زیر مرگبارترین محاصره اقتصادی کشانیده، حداقل ۶۳۸ بار تلاش ناکام برای ترور فیدل کاسترو نمود و با شیوه‌های گوناگون با خریدن ناراضیان کیوبایی و راه اندازی تبلیغات وسیع برای براندازی حکومت آن کشور تلاش نمود. از جمله در سال ۱۹۶۱ لشکر ۱۷۰۰نفری از شبه‌نظامیان فرستاده امریکا در جنگ مشهور «خلیج خوک‌ها» شکست سختی خوردند که هرگز فراموش این کشور زورگو نخواهد شد. سی.آی.ای که فعالیت‌ّهای وسیع را برای نفوذ در دولت کیوبا راه‌اندازی کرده بود خود زمانی غرق رسوایی شد که معلوم گردید تعدادی از کیوبایی‌ها در لباس مخالف رژیم کاسترو اما به هدف خنثی‌سازی برنامه های سازمان های استخباراتی امریکا موفق به نفوذ در سری‌ترین ادارات آن کشور گردیده بودند.
اما در انتها تمامی این عملیات‌های خرابکارانه به شکست انجامید و مردم کیوبا سرفراز و تسلیم‌ناپذیر به پیش تاخته با اتکا به خود در بسا زمینه ها و منجمله تعلیم و تربیه و صحت به کشور نمونه بدل گشتند. سالها قبل فیدل کاسترو در خطابی به بوش با این کلمات کشورش را با امریکا مقایسه کرد: «شما می‌توانید بمب به جهان صادر کنید، و ما دوا و داکتر صادر خواهیم کرد.»
روزنامه «واشنگتن پست» این کارتون را زیر عنوان «کارتونیست‌ها سفر اوباما به کیوبا را چگونه ارزیابی کردند» به تاریخ ۲۲ مارچ ۲۰۱۶ نشر کرد.
کارتونیست: Nate Beeler
اکثر تحلیلگران معتقد اند که امریکا با عادی‌سازی روابطش با کیوبا عملا به شکستش اذعان نمود ولی می‌کوشد با شیوه‌های محیلانه‌تر در لباس دوست آن کشور را به زانو درآورد. اما درین مورد ارویل سانچز، خبرنگار، نویسنده و ريیس سابق «مرکز نویسندگان کیوبا» در آستانه سفر اوباما نوشت:
«اگر کسی باور دارد که رهبری فعلی در کیوبا از نوع "گورباچفی کاریبی" می‌باشد، در اشتباه است، این رهبری به خوبی می‌داند که هرگونه عقب‌نشینی در سیاست خارجی کیوبا، اشتباه فاحشی است و موجب از میان رفتن مشروعیت و حمایت داخلی از دولت خواهد شد.
... چرا کیوبا باید موضع خود را تغییر دهد در صورتی که همین موضعگیری مقاوم و کوبنده بود، که برای کیوبا آن دستاوردها را در روز هفدهم دسامبر {اشاره به سخنرانی افشاگر رائول کاسترو در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۴} به همراه داشت و موجب انزوای امریکا گردید و حتی قبل از این تاریخ هم، ما امریکا را منزوی کرده بودیم، پس از این تاریخ، کیوبا مورد تشویق و پشتیبانی قرار گرفت و صداهای متنوعی به نفع ما بلند شد...»
حامد کرزی، بالاترین مدال دولتی را بر سینه خونپر منفورترین رییس جمهور تاریخ امریکا نصب کرد.
کیوبا با موضعگیری قاطع و ایستادگی در برابر امریکا، امروز به الگویی به اکثر کشورهای فقیر نه‌تنها امریکای لاتین که سراسر جهان بدل گشته است و منحیث یک ملت صلحدوست و عدالت‌خواه از جایگاه ویژه‌ای در روابط بین‌الملل برخوردار است. کیوبا عملا در پیشاپیش اتحاد بولیواری چندین دولت مترقی امریکای لاتین قرار دارد که سلطه فرمانروایی طولانی امریکا را شدیدا تضعیف نموده اند.
«فدراسیون کارگران کیوبا» در اعلامیه‌ای به مناسبت سفر اوباما، که ترجمه کامل آن در سایت «تارنگاشت عدالت» نشر شده، نوشت:
«او [اوباما] ملتی را کشف خواهد کرد که کارگران آن علی‌رغم محاصره اقتصادی، تجاری و مالی تحمیل‌شده بر ما برای بیش از نیم قرن توسط دولت‌های متوالی ایالات متحده- محاصره‌ای که هنوز برقرار است و مانع اصلی توسعه ما را تشکیل می‌دهد- قادر بوده‌اند با فداکاری عظیم در متنوع‌ترین بخش‌های اقتصاد و خدمات پیشرفت نمایند.
او درباره یک واقعیت کارگری خواهد آموخت، که مشخصه آن حق کار بدون هرگونه تبعیض، حقوق برابر برای زنان و مردان دارای کار مشابه، یک نظام تأمین اجتماعی که از جمله شامل مزایای حمایت از مادران کارگر و بازنشستگان، و یک نظام بی‌‌مثال عدالت کارگری که شامل مشارکت گسترده کارگران در حل اختلافات است.
ما مجدداً تأکید می‌کنیم که هرگز وحدت به‌دست آمده توسط کارگران‌مان، یا ایده‌آل‌های انقلابی، ضدامپریالیستی و عدالت اجتماعی، یا روحیه همبستگی خود با آرمان‌های عادلانه جهان را رها نخواهیم کرد. ما امیدواریم روندی که بین دو کشور آغاز شده بر شالوده برابر، بدون پیش‌شرط و با احترام به استقلال و حاکمیت ما پیش برود.»
در پاسخ به این سوال که آیا رابطه پرتنش کیوبا با امریکا راه‌حلی دارد، چه‌گوارا یکی از رهبران افسانوی انقلاب کیوبا در مصاحبه‌ای با ماهنامه «مانتلی رویو» (سپتامبر ۱۹۶۱) گفته بود:
«این سوال دو پاسخ دارد: یک، که شاید بتوان آنرا "فلسفی" خواند و دیگری "سیاسی". جواب فلسفی اینست که دولت سلطه‌جوی سرمایه‌داری انحصاری امریکای شمالی که سریعا بسوی فاشیزم سیر دارد، هرگونه توافق را ناممکن می‌سازد و روابط ناگزیر تا نابودی نهایی امپریالیزم وخیم باقی مانده و حتی بدتر خواهد شد. دیگری، پاسخ سیاسی، اثبات می‌کند که در اینگونه روابط ما تقصیری نداریم.... و برای هرگونه توافق بر مبنای برابری با دولت ایالات متحده آماده‌ایم.»
سفر اوباما که بعد از سال ۱۹۲۸ نخستین سفر یک رییس جمهور امریکا به کیوبا بود، این درس را به جهانیان دارد که وقتی کشوری از یک دولت ملی، مترقی و مردمی برخوردار بوده با اتکا به مردم در برابر زورگوترین قدرت تا دندان مسلح مقاومت و مبارزه کند، در نهایت ماشین جنگی و تبلیغاتی یک ابرقدرت را نیز ناکاره نموده به موفقیت دست می‌یابد.
