خودکشی بیش از جنگ عامل مرگ سربازان امریکایی است
- رده: مقالات
- نویسنده: پویا
- منتشر شده در یکشنبه، 22 قوس 1394
در طول تجاوز نظامی امریکا در عراق و افغانستان، موارد خودکشی میان نظامیان امریکایی آنچنان بالاست که نسبت به میدان های جنگ جان تعداد بالاتری از سربازان آن کشور را گرفته است. آمار خودکشی بخصوص میان سربازان بازنشسته نسبت به نیروهای فعال در جنگ به مراتب بیشتر است. وزارت امور سربازان بازنشسته امریکا گزارش داد که روزانه ٢٢ سرباز خودکشی می‌کنند که تعداد آنان تقریباً به ٨٠٠٠ (هشت هزار) تن در سال می‌رسد. اطلاعات اولیه‌ای که پنتاگون انتشار داد، میزان خودکشی سربازان فعال امریکایی در سال ٢٠١٣ را ٢٨٦ تن نشان می‌دهد، که این رقم در سال ٢٠١٤ اندکی افزایش یافت و به ٢٨٨ تن رسید. حد اوسط خودکشی سربازان امریکایی از پنج سال گذشته تا کنون ٣٠٠ تن در سال بوده است. یقینا که این آمار رسمی با مخفی‌کاری هایی نیز همراه است و دست یافتن به آمار واقعی شاید مشکل باشد.
با وجود اینکه پنتاگون سالانه ٢ میلیارد دالر را صرف سلامت روانی نیروهای نظامی‌اش می‌کند، اما تغییرات چندانی در بهبود وضعیت آنان نیامده و حتا وخیم‌تر شده است.
گفته می‌شود که علت اصلی خودکشی سربازان فعال در جنگ، «استرس جنگ» است و سربازان بازنشسته نیز از «استرس پس از سانحه» رنج می‌برند. اما این اختلالات روانی بیشتر به جنایات جنگی و بی‌رحمی‌ای ربط دارد که در طول عملیات‌های نظامی نیروهای امریکایی صورت گرفته است. اکثر سربازان بازنشسته اعتراف می‌کنند که کابوس می‌بینند و بازبینی حوادث گذشته افکار آنان را می‌آزارد و در مقابله با آن عاجز اند.
دانیل سامرز (Daniel Somers)
دانیل سامرز (Daniel Somers) نمونه‌ای از سربازان بازگشته از جنگ بود که احساس گناه از جنایات جنگی‌ای که در عراق مرتکب شده بود او را به خودکشی کشانید. او در سال ٢٠٠٣ خدمت سربازی‌اش را در عراق آغاز و در بیش از ٤٠٠ عملیات اشتراک نموده بود. ماموریت او در ٢٠٠٧ به پایان رسیده تقاعد نمود و بعداً مشغول کار موسیقی گردید. بخاطر فعالیت‌های نظامی‌اش به او دو مدال اهدا می‌گردید اما از گرفتن آن ابا ورزیده گفت: «فکر نمی‌کنم صدماتی که مبارزه من رسانده، قابل شایستگی باشند»، بالاخره دانیل در ١٠ جون ٢٠١٣ زمانی که ٣٠ سال عمر داشت دست به خودکشی زد. پیش از آن نامه‌ای با این متن نوشته بود:
«حقیقت ساده این است: در طول اولین اعزامم، من برای شرکت در همه‌چیز ساخته شده بودم، چیزهایی که توضیح آن مشکل است. جنایات جنگی، جنایات جنگی علیه بشریت. هرچند من با میل خود در آنها اشتراک نمی‌کردم و آنچه فکر می‌کردم بهترین تلاشم برای جلوگیری از این وقایع بود....
آیا جای تعجب است که آخرین آمار نشان دهد که هر روز ٢٢ نفر از سربازان بازنشسته خودکشی می‌کنند؟ تعداد این بازنشستگان بسیار بیشتر از اطفالی است که در "سندی هوک" کشته شدند. هر روز... برای چی؟ برای دیوانگی مذهب‌وار بوش؟ برای ثروت همیشه در حال رشد دیک چینی و دوستان شرکت سهامی‌اش؟ آیا این چیزی است که ما برای آن زندگی ها را نابود می‌کنیم؟
واقعیت این است که هر نوع از زندگی عادی من توهین به کسانی است که به دست من تلف شده اند. چگونه امکان دارد بتوانم مثل دیگران زندگی کنم در حالی که یتیم‌ها و بیوه‌زنان در کشمکشی زندگی کنند که من عاملش بودم؟ اگر آنها ببینند که من اینجا در حومه، در خانه راحت نشسته‌ام و روی پروژه‌های موسیقی کار می‌کنم، آنان خشمگین خواهند شد. و به حق چنین می‌شود...
من حالا آزادم. من دیگر هیچ دردی احساس نمی‌کنم. من دیگر کابوس نمی‌بینم و توهم ندارم. من دیگر به طور مداوم دچار افسردگی، ترس و یا نگرانی نیستم.»
نامه دانیل سامرز می‌رساند که تمامی سربازانی که روزانه خودکشی می‌کنند ناگفته‌هایی دارند، ناگفته‌هایی از ترور و دهشت نیروهای امریکایی که در جریان عملیات‌های نظامی شاهد آن بوده اند و آنان از وحشتی که در برابر بشریت انجام داده اند احساس گناه می‌کنند.
