گزارشی از مظاهره‌ی «حزب همبستگی افغانستان» در ولایت کنر
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: جواد
- منتشر شده در یکشنبه، 18 جوزا 1393
در ۱۶ جوزا ۱۳۹۳، صدها تن از اعضا و هواداران «حزب همبستگی افغانستان» طی یک مظاهره در کنر حملات راکتی و بمباردمان دولت تروریست‌پرور پاکستان را تقبیح کردند که به ابتکار اعضای حزب همبستگی در کنر ترتیب داده شده بود. آنچه این مظاهره را برجسته و خار چشم بنیادگرایان ساخته بود، حرکت دوشادوش زنان با مردان بود که باشندگان کنر تا کنون سراغ چنین حرکتی را نداشته‌اند. من نیز به‌حیث عضو حزب همبستگی با جمعی از دوستانم از کابل، در این حرکت مردمی دوشادوش دیگران گام نهادم.
مظاهره ساعت ۱۰ پیش از چاشت از مقابل پوهنتون سید جمال‌الدین افغان آغاز یافت و ساعت یازده و نیم در چوک مرکزی ولایت کنر با سخنرانی روهینا، نماینده محصلان حزب همبستگی، و خواندن اعلامیه به پایان رسید.
روهینا در سخنانش گفت:
«مردم شریف کنر، من به نمایندگی از دفتر مرکزی حزب همبستگی افغانستان از کابل آمده‌ام تا همبستگی خود را با شما اعلام نموده و راکت‌پرانی‌های ارتش پاکستان را محکوم نمایم. ما درکنار شما ایستاده‌ایم. مردم ما اشغال امریکا را دید که به چه اندازه قتل و تجاوز و ویرانگری برای ما به ارمغان آورد. به همین ترتیب دولت پاکستان که بربادی و ویرانی که طی چهار دهه در کشور ما انجام داد، مردم ما آنان را ابدا نه می‌بخشند و نه فراموش می‌کنند.»
در این تظاهرات، در حدود ۸۰۰ زن و مرد که اکثریت شان را محصلان جوان از ولایات کنر، ننگرهار و کابل تشکیل می‌داد، شرکت جسته بودند. قابل ذکر است که در حدود ۴۰۰ تن این معترضان را هواداران و اعضای حزب همبستگی تشکیل می‌داد ولی پس از آغاز تظاهرات، به‌طور تقریبی ۴۰۰ تن دیگر از باشندگان ولایت کنر به جمع معترضان پیوستند. شعارهای مردم‌پسند علیه دولت پاکستان، ایران، امریکا و به دفاع از تمامیت ارضی در جریان مظاهره، مردم عام و رهگذر را چنان به وجد آورده بود که کار شان را رها کرده و هم‌پای ما گشتند. مردمی که از ستم و جو حاکم به ستوه آمده‌اند، فریاد مظاهره‌چیان را درد خود پنداشته با علاقمندی و با احساس خودمانی در صف‌ها پیوستند و ما را جهت بهبود مظاهره همکاری می‌کردند.
ما پلاکارت‌هایی حاوی شعارهای ضد دولت اشغالگر پاکستان، امریکا و سایر جنایت‌کاران را به زبان‌های پشتو، دری و انگلیسی با خود حمل می‌کردیم. هرچه به محل اختتام مظاهره نزدیک می‌شدیم، صف‌ها بزرگ‌تر می‌شد و مردم دسته دسته به ما می‌پیوستند. همه از حملات وحشیانه دولت پاکستان و بی‌خانمانی مردم روستایی ما می‌گفتند و علیه بی‌کارگی دولت فاسد افغانستان و مداحی مقامات در برابر سردمداران پاکستان حرف می‌زدند.
هوا نهایت گرم بود و مسیر مظاهره طولانی. دکانداران فراوانی را دیدم که بی‌مکث بوتل‌های آب و نوشابه سرد را به مظاهره‌چیان مجانی می‌دانند. پدر کهن سالی را دیدم که در مسیر تظاهرات کراچی زردآلویش را به پاس شهامت مظاهره‌کنندگان بی‌هیچ توقعی برای همه توزیع می‌کرد. پدر دیگری از دکانش با بلندگوی دستی‌اش پایین شده به درون صف‌ها رفت و با شعارهایش دولت متجاوز امریکا، پاکستان، رژیم فاسد کابل و سازمان‌های استخباراتی سی.آی.ای و آی.اس.آی را مسبب جنگ دانسته و آخ دل همگان را کشید. در ضمن، اعلامیه حزب همبستگی به پشتو و دری به شکل وسیع پخش شد.
درمیان همه دلگرمی‌ها، مخالفت‌هایی نیز وجود داشت. مثلا چند تن به تظاهرات پیوستند ولی پس از این که در اعلامیه حزب همبستگی، نام باندهای منفور گلبدین، ملا عمر، حقانی و عبدالله را خواندند، از صف تظاهرات جدا شدند. تقریبا تظاهرات به پایان رسیده بود که فردی با محافظ مسلح از راه رسید و خواست که به یکی از برگزارکنندگان تظاهرات حمله کند که شما برخلاف فرهنگ و عنعنات ما عمل کرده‌اید و چرا زنان به سرک‌ها آمده‌اند. معترضان مانع حرکات بیشترش شدند و او را به یک سمت کشیدند. نماینده ولایتی حزب همبستگی برایش گفت که باوجودی که فردی جاهلی هستی ولی آیا تاریخ افغانستان را خوانده‌ای که ملالی میوند زن بود و بیرق مبارزان افغان بر ضد انگلیس را برافراشته نگه‌داشت. این فرد که پسان دوستان کنری درموردش برایم گفتند که حاجی میا حسن عادل نام دارد و رییس پیشین شورای ولایتی کنر است، در حال حاضر مصروف کارزار انتخاباتی برای عبدالله است و در گذشته دوسیه تجاوز به دختر ۱۷ ساله علیه او نیز درج است، در جواب گفت که من به زنان بدون چادری حق گشت و گذار در کنر را نمی‌دهم. نماینده حزب همبستگی برایش گفت که بلی خودت نمی‌دهی چون ماهیت تو و حزبت از طالب هیچ فرقی ندارد ولی به یاد داشته باش که در تمام قریه‌ها و روستاهای کنر زنان بدون چادری دوشادوش مردان در مزرعه‌ها کار می‌کنند. این طالب‌اندیشه وقتی با مقاومت مردم روبرو شد، صحنه را ترک کرد.
آنچه مردم این ولایت را با ما گره زده بود، نفرت بی‌پایان شان از اشغالگران، مداخله‌گران و جنایت‌کاران معلوم‌الحال است. به همین لحاظ، احساسات و مهمان‌نوازی مردم محل بالاتر از توقع ما بود. به ادامه کمک‌های همیشگی هواخواهان حزب در کنر، یکی شان کرایه و متباقی مصارف محصلان اشتراک‌کننده از کابل را به دوش گرفت تا کمکی باشد به بنیه مالی حزب.
در مسیر راهپیمایی و پایان تظاهرات، تبصره‌های مردم عام شنیدنی بود. یکی شان که بنابر ازدحام زیاد نتوانستم نامش را بفهمم به نماینده ولایتی حزب همبستگی در کنر گفت: «شما سنگ بنیاد را گذاشتید. در شهر کنر زنی به چشم نمی‌خورد ولی زنان حزب همبستگی با شرکت شان در تظاهرات این دیوار را شکستند.»
