دوستم حاضر نیست بل دوصدهزار دالری صرفیه برقش را بپردازد
- رده: گزارش‌ها
- نویسنده: حزب همبستگی افغانستان
- منتشر شده در سه شنبه، 27 حمل 1392
بل برق رشید دوستم به دوصدهزار دالر رسیده اما شرکت برشنا تا حال موفق نشده است که او را وادار به پرداخت آن نماید.
خبرگزاری رویترز به تاریخ ١٦ اپریل ٢٠١٣ در گزارشی از زبان میرویس عالمی رئیس تجارتی شرکت برشنا می‌نویسد که آنان با تعدادی از زورمندان مشکل دارند که برق را بی‌رویه مصرف می‌کنند اما آماده پرداخت پول آن نیستند. شرکت برشنا چند ماه قبل نیز شکایت نمود که تعدادی از ادارات دولتی حدود چهار میلیارد افغانی به علت عدم تادیه بل برق شان مقروض اند.
میرویس می‌گوید: «ما مشکلات زیادی داریم. بعضی افراد فکر می‌کنند که باید مفت برق برایشان مهیا شود بنا وقتی ما پول صرفیه را جمعاوری می‌کنیم آنان از پرداخت آن ابا می‌ورزند و یا از پارلمان میخواهند که به ما زنگ بزنند و مشکل ایجاد کنند.»
بر اساس این گزارش، بزرگترین مشکل برشنا شرکت، جمعاوری پول صرفیه برق می‌باشد. وقتی دوستم از پرداخت بل دوصدهزار دالری برق ابا ورزید، آنان لین برق او را قطع کردند، اما فقط با گذشت چند ساعت او با استفاده از زورش آنرا از طریق دیگری وصل نمود.
به گفته آقای عالمی شاید سالها را در بر بگیرد که این بل پرداخت گردد «ولی من مصمم هستم، اگر او آنرا نپرداخت اولادش باید بپردازد.»
اکثر جنگسالاران چپاولگر با آنکه میلیونها دالر از طریق غارتگری به چنگ آورده اند اما باآنهم میخواهند که بار بل برق شانرا نیز بر شانه ملت بیاندازند. تنها نمونه دوستم در مطبوعات غربی انعکاس یافته است، اما قرار معلوم حدود یکهزار تن دیگر از این نوع دزدان موجود اند که برق بیست و چهارساعته دارند اما حاضر به پرداخت بل آن نیستند. از آنجاییکه اینان قدرت را بدست دارند، شکی نیست که همانگونه که جنایات شان در برابر ملت را برهمدیگر بخشیدند، این باقی داری های برق شانرا نیز ببخشند.
هشتاد فیصد از ١١٠٠ میگاوات برق موجود در افغانستان از کشورهای همسایه و بخصوص ازبکستان وارد می‌شود که اگر شرکت برشنا موفق به جمعاوری و پرداخت پول به این کشورها نشود با خطر قطع برق مواجه خواهد شد.
وقتی اسماعیل خان هشت سال قبل به وزارت آب و برق منصوب شد، با طمطراق اعلان نمود که تا چهل روز در کابل مشکلی به نام برق وجود نخواهد داشت، اما او با گذشت چندین سال با مصارف هنگفت از ازبکستان برق را به کابل کشید، برقی که هرآن امکان دارد قطع گردد اما هیچ تلاش جدی برای ترمیم و ساخت بند های آبی در کشور صورت نگرفته تا مردم از برق ارزان مستفید شوند. در حالیکه افغانستان زمینه های فراوانی برای ایجاد بندهای آب را داراست اما در اکثر ولایات دورافتاده از برق خبرنیست و مردمی که توان دارند برق جنراتوری را به قیمت بسیار گزاف استفاده می‌کنند. در فراه مردم برای هر کیلووات برق تا پنجاه افغانی پرداخت می‌کنند و بدون شک وضعیت در تمامی مناطق دورافتاده افغانستان چنین است.
اسماعیل خان سال گذشته با خوشی چند جنراتور فرسوده را که ایران برایش هدیه داده در کابل نصب نموده آنرا «ارزشمند» نامید، درحالیکه این جنراتور ها برای تولید ٥٠ میگاوات برق در هر ساعت به ١٨ هزار لیتر دیزل نیاز دارد که عملا دولت قادر به فعال کردن آنها نیست.
بند برق کجکی در هلمند توانایی تولید برق کافی را دارد که به ولایت های همجوار نیز انرژی برق برساند، اما با وجود آنکه پنج سال قبل توربین آن به قیمت جان دهها تن به آنجا انتقال داده شد، هنوز این توربین نصب نشده است. برق شهر قندهار از طریق جنراتور های دیزلی تامین می‌شود که مصارف آن چهار چند قیمتی است که از هرکیلووات برق حصول می‌گردد.
