بیرحمی دولت امریکا بر مردم و نظامیانش در جریان آزمایش های اتمی
- رده: مقالات
- نویسنده: سمیر
- منتشر شده در دوشنبه، 14 حوت 1391
امریکا به عنوان اولین و بزرگترین کشور دارای سلاح های هسته‌ای، بیشترین جنایات بشری را نسبت به شهروندان خود و تمام کشور های جهان طی آزمایشات اتمی‌اش انجام داده است که با گذشت چندین دهه راز های آن از پرده بیرون می‌افتند. بیرحمی دولت امریکا در جریان انفجارات اتمی در برابر مردم خودش آنقدر موحش و دردناک است که تا هنوز قربانیان از عواقب آن رهایی ندارند.
با آنکه تا حال هشت کشور در جهان به این سلاح ها دسترسی دارند، اما امریکا تنها کشوری است که از آن علیه ملت دیگری استفاده نموده است. امریکا در سال ۱۹۳۹ به دستور رئیس جمهور فرانکلین روزولت تلاش هایی را برای ساخت بمب هسته‌ای آغاز نمود تا در صورت نیاز علیه آلمان نازی از آن استفاده شود، اما «نازی» های امریکایی مردم بیدفاع جاپان را هدف قرار دادند تا آقایی خود را در برابر رقبای نظامی و سیاسی خود در جهان ثابت سازند.
در جریان ساخت و آزمایش سلاح های هسته‌ای در امریکا، در کنار مردم عادی که از قربانیان عمده این نوع تسلیحات بحساب میآیند، نیروهای نظامی نیز مشمول تلفات و بیماریهای ناشی از انفجارات مهیب و مواد کشنده آن گردیدند. این نظامیان مانند موش های لابراتواری و یا انسان های ماشینی مورد سوءاستفاده قرار گرفتند تا عملا در نزدیکی ساحات انفجاری حضور داشته و تاثیرات تشعشعات رادیواکتیفی بالای سلامت جسمی و روحی شان مورد مطالعه قرار گیرد. این سربازان که تعداد شان به هزاران نفر می‌رسید، در فاصله چندصد متری از ساحه انفجار موقعیت داده شده برای مصونیت شان چیزی جز یک ماسک تکه‌ای و یک عینک نداشتند. افزون بر آسیب های جسمی این آزمایش ها برای مردم عادی که اکثرا بی‌خبر از وقوع چنین جنایات هولناک در نزدیکی محل سکونت شان بودند، نهاد های تحقیقاتی مرتبط به بخش اتمی نیز در مراکز علمی شان این «موش های لابراتواری» را مورد کاربرد ضدانسانی قرار می‌دادند.
سربازان امریکایی که هیچگونه اطلاعی از خطرات این انفجارهای اتمی بر صحت شان نداشتند، در فاصله کمی جابجا گردیدند که بعد اکثر شان به امراض گوناگون مصاب شده از بین رفتند.
دولتی که به مردم و سربازان خودش جنایت روا دارد، آیا ممکن است به مردم یک کشور تحت سلطه‌اش کوچکتری رحمی نماید؟
برای بیش از ۴۰۰۰ امریکایی در مراکز تحقیقاتی پلوتونیوم تزریق گردید تا تاثیرات این ماده کشنده به روی صحت آنان مورد مطالعه قرار گیرد. این تحقیقات خطرناک همیشه از انظار عمومی پنهان نگهداشته شده و افراد آزمایش شده نیز از واقعیت امر بی‌خبر اند.
اولین بمب اتمی امریکا در ۱۶ جولای ۱۹۴۵ با موفقیت آزمایش شد که قدرت این بمب به ۲۰ کیلوتن می‌رسید. بر اساس ارقام رسمی ارائه شده بوسیله امریکا، این کشور از ۱۶ جولای ۱۹۴۵ تا ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۲ حدود ۱۰۵۴ تست اتمی و دو حمله اتمی را انجام داده است. این آزمایش ها در ساحات مختلف صورت گرفتند که از جمله ۱۰۰ مورد آن در اقیانوس آرام، ۹۰۰ آزمایش در مرکز اتمی نوادا و بقیه آزمایش ها در آلاسکا، مسیسیپی، کلورادو و نیومکسیکو و غیره انجام شده اند. تمامی این موارد موفق نبوده و در بعضی حالات عدم موفقیت و یا اتفاقات مرگبار آن جان صد ها تن از نظامیان و غیرنظامیان را گرفته و فاجعه هولناک را در آن مناطق سبب شده است.
گلین آلن چینی در کتاب خود زیر عنوان «آنان هرگز نمی‌دانستند: قربانی های آزمایش های هسته‌ای» که در سال ۱۹۹۶ به چاپ رسید، به انفجارات اتمی امریکا پرداخته است. او در بخشی از این کتاب می‌نویسد:
«ایالات متحده امریکا با شعار دموکراسی و دفاع از خود، بمب های متعددی را در مرکز اتمی نوادا آزمایش کرد. هر انفجار این بمب ها صدها تن مواد رادیواکتیفی را به هوا پرتاب کرد، پارچه های این مواد در حالت جوشش در آسمان امریکا در حرکت بودند. ایزوتوپ های پلوتونیوم، سزیم، استرونتیوم، آیودین-۱۳۱ و عناصر کشنده دیگر تدریجا به زمین برگشتند. بیشتر این مواد در نوادا و یوتا جابجا شدند. مرگ حیوانات، سوختن مزارع، مبتلا شدن ساکنان محل به امراض سرطان خون اطفال، سرطان در افراد بالغ، سؤشکل در نوزادان، ملوث شدن شیر در داکوتای شمالی، نابودی نیگاتیو عکس ها در نیویارک از جمله نتایج این آزمایش ها بود. این مواد غیر از آلاسکا و هاوایی در تمام خاک امریکا پخش شد.»
درحالیکه بمب اتمی فاجعه آفرید، اما مقامات نظامی امریکا آنچنان از آن لذت بردند که کیک سالگره شانرا نیز به شکل قارچ انفجار اتمی درست می‌کردند.
آلن چینی در باره آزمایش بعدی که در جزیره مارشال صورت گرفت، می‌نگارد:
«۶۶ بمب دیگر نیز مورد آزمایش قرار گرفتند که بیشتر شان به مراتب قوی تر از بمب های استفاده شده در نوادا بودند، این بمب ها در جزیره مارشال انفجار داده شدند؛ منطقه تحت قیمومیت امریکا در جنوب اقیانوس آرام. بر اساس ارقام ارائه شده حدود ۵۰۰۰ نفر از ساکنان محل مجبور به ترک خانه های خود شده و چهار دهه است که در جزیره دور تر زندگی می‌کنند، جایی که زندگی به مراتب سخت تر را در آن سپری می‌کنند. ۴۲۰۰۰ تن از نیروهای ارتش امریکا مصروف جمع آوری زباله های اتمی ملوث به مواد رادیواکتیفی بودند، موادی که امروز در صنعت جایی ندارند.»
آزمایش های ناکام و حوادث ناشی از آن
تمام آزمایش های اتمی امریکا که در نقاط مختلف آنکشور و یا بیرون از آن اتفاق افتاده، با موفقیت همراه نبوده و در بسا موارد تلفات و خسارات سنگین را برای مردم، محیط زیست و تاسیسات عامه به بار آورده است. کشته شدن افرادی که از طریق تزریق مواد رادیو اکتیفی مورد آزمایش قرار گرفته اند، یکی از نمونه های این گونه تلفات انسانی است، پروژه منهاتن و لویس سلوتن درین بخش بیشترین قربانی های انسانی را بخود اختصاص می‌دهند.
اکثر کارمندان بخش سلاح های اتمی امریکا از خطراتی که جسم شانرا تهدید می‌کند بی‌اطلاع بودند.
پخش زباله های اتمی ۱۹۵۴ در پروژه کیسل بروو یکی دیگر از فاجعه های اتمی امریکاست. در جریان عملیات کیسل بروو نیروهای امریکایی قصد آزمایش یک نوع ازین سلاح ها را داشتند، اما این بمب بصورت اتفاقی پایین افتاد و باعث آلودگی رادیو اکتیوی منطقه شد که مساحت بیش از صد مایل مربع مستقیما تحت تاثیر این تشعشات قرار گرفتند. این خطا ها تنها به کیسل بروو محدود نشده بلکه در آزمایش ها مختلف چنین حوادث اتفاق افتاده است؛ در سال ۱۹۵۷ در شهر اتلانتیک، در سال ۱۹۵۸ در جورجیا، در سال ۱۹۶۱ در کارولینایی شمالی، در ۱۹۶۵ در اوکیناوا، در ۱۹۶۶ در کنار دریایی پالومریس اسپانیا، در ۱۹۶۸ در نزدیکی گرینلند و موارد دیگر.
عملیات Castle Bravo
در اول مارچ ۱۹۵۴ ایالات متحده دست به آزمایش یک تعداد از بمب هایی زد که در تاریخ سلاح های هسته‌ای از جمله خطرناکترین و زیانبارترین به حساب میآیند. درین روز، امریکا بزرگترین آزمایش هسته‌ای را انجام داد. این عملیات با کد Castle Bravo (قلعه بروو) در جزیره بیکینی از مجموعه جزایر مارشال صورت گرفت. امریکا تلاش داشت بمب های هسته‌ای حرارتی که قابلیت انتقال هوایی را داشته باشند را تهیه نماید. به دلیل اشتباهات در طرح و ساخت آن، قابلیت انفجاری یکی از آن ها به ۱۵ مگاوات رسید، این مقدار دو نیم برابر قابلیت پیش بینی شده بود. این بمب ۱۰۰۰ بار قدرتمندتر از بمبی بود که به هیروشیمای جاپان پرتاب گردیده است.
آزمایش اتمی قلعه بروو برخلاف انتظار بسیار قدرتمندتر از چیزی بود که پیشبینی می‌شد.
زباله های رادیواکتیفی که ازین مورد پخش گردید مساحت بالاتر از ۱۱۰۰۰ کیلومتر مربع را تحت پوشش خود قرار داد. این آسیب تنها به خاک امریکا محدود نماند، بلکه مرز ها را عبور کرده و آثار آن در آسترالیا، هند، جاپان و کشور های اروپایی نیز مشاهده گردید. باشندگان بیکینی قبلا به جزیره دیگری منتقل شده بودند، اما شدت این انفجارها و مواد پخش شده از آن جزیره های دیگر را نیز فراگرفت و آسیب های جدی صحی و محیط زیستی برای ساکنان آن به بار آورد.
یک گزارش صحی مشترک که توسط انستیتوت صحی مریلند و لابراتوار ملی بروکاون در نیویارک منتشر گردیده جزئیات بیشتر را در زمینه ارائه می‌کند. در بخشی ازین گزارش آمده است:
«در جریان دو سه دهه پس ازین حادثه، تعداد زیاد اطفال و افراد بالغ در منطقه رانگلپ به بیماری های تایروئیدی مصاب شده اند که وضعیت بعضی آنان خیلی وخیم است.»
سازمان منع جامع آزمایش های اتمی (CTBTO) در بخش از تحقیق خود پیرامون گسترده بودن این عملیات و خسارات آن می‌نویسد:
یکی از قربانیان حمله اتمی امریکا بر هیروشیمای جاپان
«چند ساعت پس از انفجار، ریزش مواد ناشی از آن به فراز کشتی ماهی گیری جاپانی شروع شد، این کشتی اژدها خوشبخت شماره ۵ (Lucky Dragon Number) نام داشت. کشتی در حدود ۱۴۵ کیلومتر و در مسیر باد از محل انفجار فاصله داشت. جزیره رونگلپ که در فاصله ۱۷۰ کیلومتری قرار داشت، نیز شاهد ریزش پارچه های رادیو اکتیفی بود.»
«بسیار از خدمه های کشتی بیمار شده و یکی از کارکنان آن کشته شد. به تعداد ۶۴ نفر از ساکنان رونگلپ تحت تاثیرات فوری این تشعشعات قرار گرفتند که استفراغ، سوزش پوست و ریزش مو از نشانه های این مسمومیت هسته‌ای بود.»
محیط زیست قربانی دیگر این آزمایش ها بحساب می‌آید. بعد از عملیات براوو در جزیره بیکنی دیگر آب و خاک آن قابل استفاده نبود. ایزوتوپ های سیزیم، کوبالت، سترونتیم، امریکیم و پلوتونیم در آنجا پراکنده شده بودند که حیات را برای باشندگان آن و حتی حیوانات خطرناک و در بعضی موارد ناممکن می‌ساخت. خشک شدن آب بخش هایی از این جزیره نیز آسیب جدی دیگر بر محیط زیست منطقه محسوب می‌شود. نباتات این جزیره نیز به مواد رادیو اکتیفی آلوده گردیدند، چنانچه درختان نارگیل در نتیجه جذب سیزیم ۱۳۷ از طریق خاک دیگر قابل استفاده نبوده و به تدریج میوه های آن به این مواد آلوده شدند.
به تاریخ ٦ و ٩ اگست ١٩٤٥ امریکا شهرهای هیروشیما و ناگاساکی جاپان را مورد حمله اتمی قرار داد که به کشته شدن حدود سیصدهزار تن انجامید و این دو شهر به ویرانه مبدل شدند. مردم این شهرها با گذشت چند دهه از عواقب فاجعه بار آن رنج می‌برند.
