دولت‌ کشورهای اشغالگر غربی به رهبری ایالات متحده، یکی از دستاورد‌های اشغال شان، ایجاد بی‌شمار رسانه‌های به‌اصطلاح مستقل را قلمداد می‌کنند ولی با کمی تعمق به آسانی می‌توان دریافت که دم حتا مستقل‌ترین شان به جایی گره خورده‌است.

در جریان جنگ سرد و اشغال افغانستان توسط روس‌ها، دولت امریکا به کمک عربستان سعودی، پاکستان و چند کشور اروپایی احزاب بی‌شمار بنیادگرا را در کشورهای اسلامی ایجاد و تقویت نمود. از این جمله طالبان در جریان حکومت فاشیستی ضیاالحق در مدرسه‌های پاکستان بخصوص اکوړه خټک تربیت شدند. زمانی که احزاب هفتگانه پشاوری دیگر کارآمدی برای دولت پاکستان نداشتند و روز به روز تنفر مردم از اینان بیشتر شده می‌رفت، آی.اس.آی طالبان را پیش نمود و دولت امریکا هم حتا آنان را برای امضای قرارداد پروژه لوله‌های گاز به امریکا دعوت نمود. با حملات یازده سپتمبر، زمینه اشغال مستقیم افغانستان برای دولت امریکا مهیا گردید و امروز هم دولت امریکا با استفاده از پروژه طالبان، اشغالش را توجیه می‌کند.

همانند تمام سرگرمی‌ها، مسابقات فوتبال بخصوص مسابقات جهانی به صنعت سودآوری برای سرمایه‌داران تبدیل شده‌است. درحالی‌که پول برای پیشبرد این مسابقات از بودجه ملی کشورها به مصرف می‌رسد، ولی بیشتر عاید به‌دست‌آمده به جیب سرمایه‌داران آن کشور می‌رود. تا چند روز دیگر مسابقات جهانی ۲۰۱۴ در برازیل آغاز می‌شود و دولت برای این برنامه جهانی آمادگی می‌گیرد. اما از سوی دیگر، مردم عام یا زاغه‌نشین‌های برازیل علیه فساد مقامات بلندرتبه در این پروسه و تخصیص بودجه برای مصارف ساخت ستدیوم‌های فوتبال و دیگر زیرساخت‌ها بر پا خاسته‌اند، زیرا این پول گزاف از مصارف صحت، معارف و دیگر خدمات عامه کاسته‌‌است. پولیس هم با گلوله‌های رابری و گاز اشک‌آور به استقبال  معترضان می‌رود.

افغانستان زیر نام «رهایی زنان» اشغال گردید و از آن به بعد دولت پوشالی کرزی ۲۸٪ حضور زنان سرکاری در پارلمان را دستاورد آزادی زنان می‌خواند. ولی آیا ناله‌های سحرگل‌ها، بشیره‌ها، ستاره‌ها، آمنه‌ها، گل‌بی‌بی‌ها، شکیلا‌ها، نور‌بی‌بی‌ها و دیگر خواهرکان نامراد ما که در گوشه و کنار افغانستان بلند است، التیام یافته؟

بعد از رانش زمین در قریه آب باریک ولسوالی ارگو، اسکواتوری که قرار بود باید آوار را برای نجات جان گیرماندگان پس کند، یک روز ناوقت‌تر به صحنه حادثه می‌رسد. اما پس از چند ساعت کار بنابر عدم مواد سوخت کافی از کار می‌ایستد و عملیات نجات به پایان می‌رسد. مردم منطقه مجبور می‌شوند که اجساد عزیزان شان را با دستان خالی از زیر آوار بیرون بکشند. ولی از سوی دیگر، آسمان آب باریک همه روزه شاهد نشست و پرواز بیشتر از ده‌ هلیکوپتر است که حاکمان جنایت‌کار را برای سود تبلیغاتی و عایداتی شان به ساحه انتقال می‌دهد.

در ۴ می ۱۸۸۶، در چهارمین روز اعتصاب و تجمع کارگران امریکایی که خواهان تعدیل شرایط کار و کاهش ساعات روزانه کار از ۱۰ به ۸ ساعت بودند، پس از انفجار در داخل معترضان که باعث مرگ یک پولیس شد، پولیس به روی کارگران اعتصابی و هواداران شان آتش گشود. در این حادثه تعداد بی‌شماری کشته و زخمی شدند و پسان دولت چهار تن بی‌گناه را اعدام نمود. از آن به بعد، «انترناسیونال دوم» روز اول می را جهت یادبود و احترام از کشته‌شدگان به حیث «روز جهانی کارگر» انتخاب نمود که تا به امروز در سراسر جهان تجلیل می‌شود.